Road O51

Zijn passen trippelen over de vloer heen, mij met een grijns aankijkend. Zover ik weet zijn mijn gedachten niet veranderd de afgelopen seconden.
Ik moet er niet zoveel aan denken, dan gaat het vanzelf wel over, toch? Zijn voeten bewegen soepel over het smalle paadje, waarna ze weer bij mij uitkomen.
Het zou nooit onopgemerkt blijven dat ik begin te blozen, wat me al zenuwachtiger maakt dan dat eigenlijk nodig is. Zodoende krijg ik de kans om naast Jack te zitten. "Je hoeft die grijns niet altijd te laten zien, Jack. Ik weet wat je wilt." Vanuit mijn wimpers kijk ik hem onderzoekend aan. "Oh ja, sinds wanneer?" vraagt hij, met nog diezelfde grijns op zijn gezicht vasthoudend.
"Wat denk je, dat ik achterlijk ben? Ik zie alles, en ik ken je al lang genoeg daarvoor om dat te kunnen weten," grijns ook ik eventjes. Niemand zegt iets, wat een behoorlijke stilte veroorzaakt. Ik weet nu niet wat er door hem heen gaat, maar het is al duidelijk te zien dat ik hem te pakken heb genomen.
De sfeer is anders. Niet in een negatieve manier, maar ook niet echt in een positieve. Het zit er een beetje tussenin. Eerlijk gezegd maakt het me ook niet veel uit. Ik was oprecht blij dat ik dit heb kunnen zeggen, na maanden, jaren te hebben gelogen over deze gevoelens. Ik wil hem. Het liefst hier en nu.
Het is Jack die het zwijgen verbreekt met zijn warme stem. Die paar meter dat ik bij hem vandaan sta, kan ik nog net drie meter noemen. Meer is het niet.
"Kom eens hier," vraagt hij, wanneer ik me om wil draaien en weer in de slaapzak wil kruipen. Hij verpest mijn idee nog eens zo..
Toch besluit ik te doen wat hij gevraagd heeft. Ik draai me weer om, om daarna zijn ogen te zien fonkelen. Zie je, ik wist het. Hij wil het ook.
Langzaam loop ik naar de andere kant, met kleine stapjes kom ik vooruit. Ik pest hem graag, en dat doe ik dus ook. Als ik bijna bij hem ben, trekt hij me de laatste meter bij zich. Zijn grijns verdwijnt niet. "Er staat een verrassing op je te wachten." Verbaasd staar ik hem aan. Wat heeft hij nu weer geregeld?
Ondanks mijn zwakte, probeer ik nog enigszins mee te doen in zijn spel. "Wat dan, Jack?" Ik kijk hem dus zo danig aan, dat hij het wel moet vertellen.
Ik schrik van mijn eigen gedachtegang, wanneer hij een schuifdeur opent, en ik mijn ogen niet van de dingen af kan houden die daar staan.
Eten, eten, eten en nog eens eten. Het zag er zo heerlijk uit. Croissantjes, broodjes, sappen.. En tot mijn verbazing stonden er kaarsjes.
"Wauw.. Ik heb me in je vergist, geloof ik. Je bent wel degelijk romantisch," krijg ik uit mijn mond. Ik kan me niet herinneren dat hij eerder zoiets gedaan heeft.

Uiteindelijk heb ik veel van deze dingen naar binnen gewerkt. Ik kon het niet laten staan, het zag er te eetbaar uit. Na alle spullen opgeruimd te hebben, kruip ik de warme slaapzak weer in.Mijn nieuwsgierigheid zal het altijd van me winnen, heb ik ontdekt. Natuurlijk heb ik nooit zoiets als dit verwacht.
Dat iemand oog voor mij heeft, en alleen voor mij. En ik weet niet of ik mezelf hierdoor nog kan bedwingen om hier en nu met hem de liefde te bedrijven.
Langer kan ik er niet over nadenken, omdat er twee armen rond mijn middel worden geslagen en zich tegen zich aandrukken.
"Heb je het een beetje naar je zin?" vraagt hij liefdevol in mijn oor. "Beter dan dat ik me heb voorgesteld. Ik dacht juist dat ik me ongemakkelijk zou gaan voelen, maar dat valt eigenlijk best mee. Het voelt.. Compleet." Ik geloof er niet in dat ik al zover ben gekomen in dit hoofdstuk.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een enkele zin die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. En er nooit meer uit komt.
Hoe een man er vanaf de binnenkant uit zou zien, wist ik niet. Tot vandaag. Eindelijk kan ik zeggen dat ik de binnenkant van een man gezien heb.
Een jongeman, genaamd Jack. Die mijn wereld op zijn kop heeft gezet, door alleen maar te zeggen dat hij verliefd op me is geworden.