A ranger/traitor 206

Svengal ontweek de slag met gemak. Opnieuw haalde Egil uit, maar Svengal was hem te snel af. Nu ging Svengal in de aanval, maar Egil dook op tijd weg. Vervolgens begonnen de mannen om elkaar heen te cirkelen, wachtend op een beweging van de ander. Will sloeg het tafereel gespannen gade. Hij wou dat ze eens op zouden schieten. Tijd zou in Svengals nadeel werken, nu die gewond was. Svengal leek dat ook te beseffen, want hij was de eerste om weer in de aanval te gaan. Er volgde een snelle opeenvolging van klappen en aan beide kanten vloeide bloed. Will kon niet op het eerste zicht zeggen wie er ernstiger gewond was. Het zouden geen Skandiërs geweest zijn als ze niet doorvochten alsof er niets aan de hand was. De anderen Skandiërs gingen helemaal op in het gevecht. En hoewel het hem moeite kostte, scheurde Will zijn blik los van de twee vechters en keek de zaal rond om vrienden en vijanden te onderscheiden. Want misschien durfde niemand zich te mengen in een Vallas-uitdaging, dat wilde nog niet zeggen dat ze achteraf niets zouden ondernemen.
Hoe langer het gevecht duurde, hoe meer Skandiërs openlijk begonnen met Svengal aan te moedigen. Het ging zelfs zover dat op verschillende plaatsen gevechten uitbraken tussen de aanhangers van Egil en die van Svengal. Will had op die eersten graag een pijl afgeschoten, maar het was druk in de zaal en het was niet altijd duidelijk, wie van de vechters aan welke kant stond. En toen een deel van de zaal in een oorverdovend gejuich uitbarstte moest hij zich eerst omdraaien om te kunnen zien wie er gewonnen had.