2. Afscheid

Ik gaf Chloë, Jasmine en Fransesca nog een laatste knuffel.
'Niet vergeten mailen hoe de jongens daar zijn, he!' riep ze terwijl ik het busje van het reisbureau indook. Ik stak mijn duim op en sloot de deur. Ik bleef zwaaien tot de drie meisjes uit het zicht waren. Ik stak de oortjes van mijn iPod in en luisterde de rustige muziek van Owl City. Eigenlijk was ik wel blij dat we naar Forks gingen verhuizen. Het betekende dat ik auto zou mogen rijden. Mijn ouders zouden eerst wel discussiëren of een meisje van 17 niet te jong was om auto te rijden, maar ik wist dat ik toch mijn zin zou krijgen.
Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de luchthaven van Zaventem. Onze bagage ging samen met de spullen van in ons huis mee naar amerika met een vrachtvliegtuig, van daaruit zou het verhuisbedrijf het vervoeren naar ons nieuwe huis. We stapten op een vliegtuig naar Seattle, van daaruit zouden we nog met een kleiner vliegtuig naar Port Angeles moeten vliegen en dan was het nog een uurtje rijden naar ons huis. De stewardess leidde ons naar onze plaatsen.Het vliegtuig vertrok pas toen de stewardess een jong koppel moest vragen om hun krijsende baby te kalmeren omdat de piloten zich niet konden concentreren op het opsteigen. Na tien minuten was de baby eindelijk gekalmeerd en konden we opsteigen.
Ik werd zachtjes wakker geschut door mijn moeder.
'We zijn geland, liefje.' zei ze met een grote glimlach, doordat haar doel naderde. De stewardess dreunde het tekstje dat ze uit haar hoofd had geleerd met een grote, valse glimlach op haar gezicht. Ik liep achter mijn ouders aan.
'Passagiers voor Port Angeles naar Gate 3, uw vlucht vertrekt in 10 minuten.' dreunde een saaie stem door de luchthaven van Seattle. Jongens die hier stonden keken me na en knipoogden naar me, iets wat ik niet gewoon was. Jongens in België vielen meer op blonde meisjes of op meisjes met veel zelfvertrouwen. Twee dingen die ik dus niet bezat, maar ik treaurde niet om het feit dat ik maar twee vriendjes heb gehad -en dat was in de kleuterklas. Met blosjes op mijn wangen liep ik samen met mijn ouders en broertje naar de gate. In het vliegtuig was er weer een andere stewardess die ons vals vriendelijk begroette. Ze gaf on onze plaatsen aan. Er stapte een blond meisje op het vliegtuig. Alex floot eens naar het meisje die hem een minachtende blik schenkte. Ik werd rood, ik had eigenlijk niks anders van een jongetje van 14 jaar die in zijn puberteit zat verwacht.
'Alex! Wil je je eens gemanierd gedragen!' Ik schaamde me gewoon in zijn plaats.
De rest van de vlucht naar Port Angeles gedroeg hij zich, gelukkig. Aangekomen op de luchthaven mochten we onze auto meteen ophalen. We reden in een Mercedes C-Klasse in het grijs met beige leren zetels. Een gril van mijn ouders. Mijn ouders waren niet overdreven rijk, maar we waren ook niet straatarm. Mijn vader is advocaat en mijn moeder dokter. Ik begreep niet waarom ze zo een grote auto moesten hebben. Persoonlijk had ik het meer voor kleine, maar snelle auto's. Mijn voorkeur ging vooral naar een Mini Cooper in het zwart. Ik ging op de koude, leren zetels zitten en rilde.
'Papa, kan de zetelverwarming aan?'mijn tanden klapperden bijna op elkaar. Zelfs in België was het rond deze tijd warmer. De verwarming begon pas echt goed te werken toen we al een kwartier onderweg waren.
Toen we aankwamen was de truck van het verhuisbedrijf al gearriveerd. Mijn vader opende de deur en zette ons allemaal aan het werk.




© Alissa Ooms 2009