De kracht van de amulet | Part one

Ik zit in de klas, vooraan en dicht bij de deur. Het is aardrijkskunde en ik verveel me. We spreken over landen in Europa terwijl we in Mexico wonen. Of toch de meesten van mijn klas. Ik krabbel iets op de rand van mijn map. Het is onleesbaar, zelfs voor mij. Mijn lange bruine haar valt voor mijn ogen. Als ik het wegstrijk, merk ik dat ik al een half uur niet zit op te letten. Dus ik neem me voor om dat nu wel te doen. Maar het is en loos voornemen. De les is al bijna voorbij. Vaag hoor ik dat de leerkracht iets zegt. Dan gelach. Ik trek me er niets van aan. Had ik beter wel gedaan. “Lina!” hoor ik roepen. Ik schrik zo hard dat ik mijn pen laat vallen. “Wat?” reageer ik. “ ‘Wat’ is geen antwoord op mijn vraag!” zegt de leerkracht boos. “Mij vraag was: waar ligt Luxemburg?” En zo gaat het nog een hele tijd door. Ik vind van mezelf dat ik veel wegdroom de laatste tijd. Dat komt waarschijnlijk door het boek dat ik aan het lezen ben voor geschiedenis. Het gaat over de Mira’s, een volk dat vroeger hier leefde. Tot wij kwamen. Iedereen moet een boek lezen voor geschiedenis, maar dan wel een historisch boek. Iets wat dus echt waar is. En dat is iets waar ik me erg in interesseer. Ik lees graag boeken over mythes en oude gebruiken. De bel haalt me uit mijn gedachtes. Snel pak ik mijn rugzak en wandel richting het park. Ik weet dat daar een hele oude boom staat. De oudste van Mexico. Sommigen zeggen dat die speciale krachten bevat. Daar geloof ik dus geen snars van. Ik stap stevig door. Ik merk niet eens dat het hard begint te waaien. En op de koop toe begint het ook nog eens te regenen. Met veel gemopper trek ik mijn kap over mijn hoofd. Ik hou van de natuur, maar niet als het zulk smerig weer is. Normaal gezien stop ik even bij die oude boom. Niet om hem te knuffelen, hoor. (Ik heb al veel mensen gezien die dat doen.) Maar omdat hij zo mooi is.

Het boek heb ik gekocht bij Sam, een oude vrouw waar ik graag heen ga. Ze heeft een antiekwinkeltje en verkoopt ook oude boeken. Ze heeft me verteld dat de boeken die ze verkoopt een zekere waarheid bevatten. Het zijn dus voornamelijk geschiedkundige boeken geschreven door echte historici. Maar volgens Sam zijn het zeer zeldzame boeken die tot nu toe nog geen enkele uitgeverij wil uitgeven. Je vindt ze dus nergens anders. Ik heb het boek al bijna uit en ik ben er helemaal in opgegaan. Het boek vertelt dat de Mira’s niet zomaar een volk zijn, maar een groep speciale mensen. Volgens het boek zijn ze bijna uitgestorven. Er zijn er dus nog een paar over. Alleen zijn ze niet meer zo ‘krachtig’ als ze moeten zijn. De Mira’s bestaan uit twee groepen: de heksen en de engelen. Ze leefden allemaal in vrede samen tot een heks de macht greep. Het klinkt als een sprookje, en niet als een historisch verhaal. Er staat zelfs iets over een amulet die superveel kracht bevat en waarmee je ook de kracht van heksen kunt afnemen en gebruiken. De amulet is gemaakt door de heksen en engelen samen om hun eeuwige vriendschap te bevestigen. Maar nu blijkt dat de amulet enkel kan gebruikt worden door de heksen en kan vernietigd worden door engelen. Daarom verstopten ze de amulet op een geheime plek. Met de bedoeling dat het hele voorval vergeten zou worden. Maar een heks schreef de locatie op een steen en verzegelde die met een spreuk. De locatie werd opgeschreven in de oude taal. Een taal die de Mira’s enkel nog kennen. Daarna werd de steen verstopt in de oudste boom van Mexico. Je kunt de steen krijgen als je de boom beleeft vraagt of jij degene bent. Geen idee wat dat inhoud. Een probleem: de boom verstaat enkel de oude taal. Je moet dus een heks of een engel zijn. Daaronder staat een rare zin, geschreven in oude tekens. Met veel moeite kan ik het lezen: ‘Gebruik de amulet verkeerd en het word je dood.’ Sinds wanneer kan ik die rare tekens lezen? Ben ik ook een engel of zo? Of een heks? Dat klinkt toch belachelijk? Ik hoop dat Sam met die ‘waarheid’ daar dit niet mee bedoelde! Maar wat als die steen echt bestaat? En die amulet? In dat geval moet ik ze zoeken. Nu.

Saffire loopt onrustig heen en weer. Ze had dat meisje afgeluisterd. Ze stond namelijk tegen zichzelf te praten over het boek dat ze aan het lezen is. Lina Veroon. Dat is haar naam. ‘Veroon’ betekent: onschuldige heks. Saffire is tevreden. Ze weet zeker dat ze nu alles weet wat Lina ook weet. Ze zei dat ze de steen ging zoeken. Nu. Dan glimlacht Saffire. Lina loopt recht op de boom af. En wel de oudste boom van heel Mexico. En het is nog beter dat dat meisje haar klusje opknapt. Of een deel ervan toch. Al heel haar leven zoekt ze de amulet. En dat meisje leest een boek en weet meteen waar die ligt. Maar een half uur later is Lina nog geen stap verder. Ze weet niet wat ze moet zeggen. Saffira’s geduld is op. Ze loopt naar Lina toe. “Hallo, kan ik je ergens mee helpen, jonge heks?” vraagt ze. Lina schrikt en kijkt haar vervolgens verbaasd aan. Jonge heks? Waar sloeg dat nu weer op? “Ik denk van niet” stamelt ze. “En ik denk van wel.” Saffire gaat recht voor de boom staan en zegt iets in een andere taal. Eerst begrijpt Lina het niet, maar als ze vertaalt wat ze net zei, snapt ze het ineens. “Ben ik degene?” Geen reactie. Dan herhaalt Lina de zin. Ineens begint de boom te splijten en verschijnt er een trap in de grond. Vol verbazing kijkt Lina van de trap naar Saffire. “Het is de bedoeling dat jij naar beneden gaat, niet ik!” zegt Saffire ongeduldig. Maar als Lina nog steeds niets doet zegt ze: “Alleen jij kunt naar beneden gaan. Jij bent degene volgens de boom. Nog niet gemerkt? De boom spleet toen jij de zin zei, niet ik.” Aarzelend gaat Lina naar beneden. Ze loopt alsof de gang ieder moment dicht kan vallen.

Ik sta in een lange gang, het lijkt wel een mijn. Het is erg stoffig. Maar ik loop toch door. Sneller en sneller. Ik ben erg zenuwachtig. Dan voel ik een aantrekkingskracht. Daardoor begin ik te rennen. Ik hijg. Na een poosje ben ik al buiten adem. Ik hoor geroep, maar ik ren gewoon verder. Het lijkt wel of ik niet kan stoppen. Ik kom bij een splitsing, maar ik twijfel niet. Rechts. De gang lijkt dood te lopen. Hijgend sta ik stil. Het kan toch niet dat het hier al stopt? Ik voel voorzichtig aan de muur. Ineens stort die in. Ik schrik ervan. Een grote opening verschijnt. Snel loop ik verder. Dan kom ik in een kamer. Er staat een kistje op een steen. Met veel wilskracht maak ik het open. Er ligt een steen met rare inscripties in. De locatie van de amulet. Ik draai me om. Dan merk ik dat die mevrouw me niet is gevolgd. Snel ren ik terug. Als ik boven kom, zie ik dat ze er nog staat. “Je moet de amulet vinden en dan aan mij geven. Hij moet vernietigd worden.” Ik kijk de vrouw aan. “En u bent…?” zeg ik vragend. “Saffire, engel. En jij bent Lina, een jonge heks. Aangenaam.” Nu kijk ik nog verbaasder. “Ik kan wel niet lezen wat er op de steen staat.” Ik word er zelfs een beetje bang van. Ik weet ondertussen wel dat de amulet vernietigd moet worden, dus ik stel voor om naar Sam te gaan. Zij weet heel veel van dat soort dingen. Misschien heeft ze wel expres dit boek aan mij gegeven! Ik trek Saffire mee. Ik weet niet of ik haar kan vertrouwen, maar ze is een engel en die heb ik nodig om de amulet te vernietigen.

Bij Sam aangekomen vertel ik haar super snel wat ik heb ontdekt. Ze lacht. “Geef me de steen.” Ik geef haar het kistje. Lang bekijkt ze de steen. Dan houdt ze hem vast, prevelt iets en geeft hem dan aan mij. Ik kijk naar de steen. Vreemd, nu kan ik wel lezen wat er op staat. Er staat: ‘Samalia Aroon’. Ik kijk naar Sam. “Kent u een Samalia Aroon?” vraag ik. “Ja, en wel heel goed!” ineens heb ik het door. “U bent Samalia!” Bijna begin ik te stotteren. “‘Aroon’ betekent ‘krachtige heks’.” Met die woorden draait Sam zich om en spreekt een spreuk uit. Als ze zich terug omdraait, zie ik dat haar ketting verandert in een goudkleurige steen. “Vernietig hem!” Saffire doet meteen wat haar gezegd wordt. Ze omsluit de amulet met haar handen en zegt: “Heksen en engelen niet langer verenigd!” Met een felle lichtflits spat de steen uit elkaar. Dan zakt ze in elkaar. Het begint heel hard te waaien. Ik hoor allemaal woedende stemmen, maar zie ze niet. Ik gok dat het heksen zijn. Die zijn boos dat hun grootste krachtbron vernietigd is. Dan nog een heel fel licht. Er is ook ineens heel veel mist. Als het weer rustig is, is Saffire weg. “Dat is de boete die je moet betalen om een eeuwige vriendschap te verbreken.”

Ik zit op mijn kamer en schrijf in mijn dagboek. Daar heb ik het hele voorval van vorige week ook opgeschreven. Ik had een tien gekregen voor geschiedenis. Het kan niet beter, dus. Of toch wel? Was het echt nodig om Saffire te laten sterven? Ik kende haar niet eens goed, maar toch. Misschien was het niet echt nodig. Maar nu heb ik geen zin om hierover te zitten denken. Ik ben namelijk van plan om van dit korte verhaal een boek te schrijven. Daarin komt wel een uitgebreidere uitleg van dit alles. Maar al bij al, ik ben blij dat ik de amulet heb gevonden. Anders konden de heksen die vinden en… wacht eens even? Sam is toch een heks? Waarom heeft ze de amulet zomaar laten vernietigen? Misschien is er nog een andere reden voor. Zou ze hebben gedaan alsof? Zou zij Saffire hebben vermoord? Opzettelijk?

Wordt vervolgd…