9 - Make breakfast

Percy vulde een glas met water en probeerde te vergeten dat hij nog op bed had kunnen liggen. Het was allemaal Olivers schuld, want op deze zaterdag hoefden ze nergens heen, maar toch had hij Percy er via een of andere magie van overtuigd dat ze voor negenen moesten opstaan als ze op de juiste manier ontbijt wilden hebben. Alsof er een verkeerde manier was om te ontbijten.
      Oliver stond bij het aanrecht te wachten op de toaster, dus Percy kwam naast hem staan. Hij had aan tafel kunnen gaan zitten, maar ochtenden leken altijd net iets dragelijker als hij bij Oliver in de buurt was. “Er is niets romantisch aan ontbijt,” klaagde hij, want hij was sowieso goed in klagen, maar ’s ochtends al helemaal. “Het is veel te vroeg.”
      Oliver, stomme goedgehumeurde man van Percy’s dromen die verbijsterend genoeg hield van vroeg opstaan, haalde zijn schouders op. “Misschien is dat juist het punt? Als je elkaar op ieder uur van de dag kunt verdragen, moet het wel ware liefde zijn.”
      Percy opende zijn mond om te antwoorden, maar er kwamen geen woorden. Hij nam een slok van zijn water om een reden te hebben voor zijn zwijgen. Oliver keek erg tevreden.
      “Één nul voor mij.”
      Percy schudde vertwijfeld zijn hoofd. “Heel even was ik oprecht onder de indruk, Oliver.”
      Oliver lachte enkel, en lachte nog harder toen de toaster dat moment koos om hen allebei te laten schrikken door de twee plakjes brood een paar centimeter omhoog te schieten. Percy probeerde afkeurend te kijken, maar dat hield hij niet lang vol. Olivers lach zorgde nog steeds voor een raar gevoel in zijn buik dat niets te maken had met hoe hongerig hij was.
      Percy haalde de jam uit Olivers keukenkastje met zoetigheden, terwijl Oliver twee borden en een mes verzamelde. Ze gingen zitten aan de keukentafel en Percy schoof in stilte de jampot naar Oliver toe, die Percy een moment van rust gunde terwijl hij een van de twee plakjes toast voor hem bestreek. Het bord werd weer teruggeschoven over de tafel richting Percy.
      “Dankje,” zei hij. Een paar happen later voelde hij zich wakker genoeg om het gesprek weer op te starten. “Ik zie nog steeds niet in waarom we dit specifiek vandaag moesten doen. We ontbijten sowieso al bijna iedere ochtend samen.”
      Oliver maakte een instemmend geluidje, alsof hij erover nadacht. “Dat is waar. Wat zou je ervan vinden als we ‘bijna’ weg konden laten?”
      Percy bevroor. Hij legde zijn toast neer, want dit leek het soort situatie waarbij hij geen ontbijtvoedsel in zijn handen wilde hebben. “Is dit- Vraag je me wat ik denk dat je vraagt?”
      “Dat hangt af van wat jij denkt, denk ik.” Oliver probeerde nog heel even onschuldig te doen, maar legde daarna zijn half gegeten brood ook op zijn bord. Hij vouwde zijn handen samen op tafel en keek Percy aan. “Percy Weasley, wat denk je van samenwonen?”
      “Wat ik denk? Ik denk dat je een onorthodoxe manier hebt om dit soort vragen te stellen, Oliver Wood.” Percy probeerde serieus te blijven, maar zijn mondhoeken trokken zonder toestemming omhoog. “Eerst een huwelijksaanzoek in een kledingwinkel en een week later pas de vraag of ik überhaupt wel een huis met je zou willen delen. Ik zal hier diep over na moeten denken.”
      “Je glimlachte en het is pas kwart voor negen,” merkte Oliver op. “Je houdt mij niet voor de gek, Percy.”
      “Wat vervelend nou. Dan zal ik wel ja moeten zeggen, denk ik.”
      Oliver grijnsde naar hem. “Weet je wat het beste is aan vroeg opstaan als je nergens heen hoeft?”
      “Wat?”
      “Je kunt na het ontbijt weer in bed kruipen.”
      Percy dacht dat hij Oliver deze ene onnodig vroege ochtend wel kon vergeven.