8 - Go on a roadtrip

Het was een warme, zomerse zaterdag, dus Percy zou meer mensen op straat hebben verwacht. Hij vermoedde dat het geen Hogsmeade weekend was voor de kinderen in het kasteel, waarop hij zich afvroeg wanneer hij was begonnen tieners van zeventien en achttien te classificeren als kinderen. Hij had zich zo belangrijk en volwassen gevoeld op die leeftijd - onterecht, weliswaar, maar dat was een ander verhaal.
      Oliver slenterde iets te ver naar links. Hij stootte tegen Percy’s schouder, maar zo zachtjes dat het leek alsof hij het had gepland. Die indruk werd nog versterkt toen hij gebruik maakte van hun botsing om onopvallend Percy’s hand te pakken. Percy vlocht hun vingers samen. Hij kon de tevreden glimlach in Olivers stem horen toen hij sprak. “Wat vind je van onze roadtrip?”
      “Het is niet verschrikkelijk,” antwoordde Percy, maar ze wisten allebei dat dat een understatement was. “Ik vraag me wel af of we het goed doen. Ik weet niet veel van roadtrips, maar is het niet de bedoeling dat je naar een plek gaat die je juist nog niet kent? En dat je de meest omslachtige manier van transportatie kiest?”
      Oliver haalde onbezorgd zijn schouders op. “Dat eerste snap ik nog, maar waarom dat tweede?”
      “Omdat de reis het doel is, niet de bestemming.”
      “Dat is diep,” vond Oliver. Hij klonk alsof hij nog net niet stond te giechelen, dus Percy wierp hem een nieuwsgierige blik toe van de zijkant.
      “Als ik niet beter wist,” zei hij, “zou ik denken dat je dronken was.”
      “Percy Weasley! Ik ben diep beledigd. Of dat zou ik zijn, als het niet zulk mooi weer was.” Oliver schudde zijn hoofd. “Ik ben niet dronken. Ik probeer me voor te stellen wat mijn zeventienjarige ik zou zeggen als hij ons nu kon zien. Herinner je je Roger Davies?”
      “De Ravenclaw Quidditch Captain?”
      “Precies, die. Vraag me niet waarom, maar ik was er in ons zevende jaar van overtuigd dat hij jou leuk vond. Hij hing altijd in de bibliotheek rond. De enige logische reactie die ik daarop kon verzinnen was een zak tegen hem te zijn, want ik had zelf ook en enorme crush.”
      “Op Roger Davies?” Percy kon zich niet herinneren of hij Davies ooit nog had gezien na Hogwarts, maar als hij Penny moest geloven was Davies met een Hufflepuff meisje uit hun jaar getrouwd. Penny was doorgaans erg betrouwbaar wat dat soort dingen betrof.
      “Op jou,” verbeterde Oliver. Hij leek het nog te menen ook, merkte Percy na een paar tellen. “Maar eerst had jij iets met Penny, en daarna waren we klaar met school, en toen was er die oorlog.”
      “Met tussendoor een periode waarin ik een idioot was en niet met mijn familie sprak,” vulde Percy aan.
      “Dat hielp ook niet, nee.” Oliver zwaaide hun handen heen en weer. “En toch lopen we nu op een zaterdag door Hogsmeade. Oliver van zeventien zou denken dat hij voor de gek gehouden werd als iemand hem dit had verteld.”
      “Percy van zeventien zou erg in de war zijn geweest. Voldemorts terugkeer was niet het enige wat ik probeerde te ontkennen.” Percy zag dat ze op het punt stonden langs het weggetje te komen dat naar het Shrieking Shack leidde. Hij keek Oliver aan. “Betekent dit dat we alles wat we als zeventienjarigen zouden hebben gedaan nu moeten inhalen?”
      Oliver had gezien waar hij heen keek en faalde hopeloos in het onderdrukken van een grijns. “Het zal daar boven waarschijnlijk verlaten zijn.”
      “Des te beter,” vond Percy. “Laten we Oliver van zeventien jaloers maken.”