7 - Buy matching bracelets

“Zou jij ooit een armband dragen?”
      Percy ging rechtop zitten in bed. Door de open badkamerdeur kon hij Olivers in T-shirt geklede rug zien, en Olivers half geschoren gezicht in de spiegel. “Waar komt die vraag opeens vandaan? Van plan juwelen voor me te kopen?”
      Oliver keek Percy aan via de spiegel. “Als je graag juwelen van me wilt, had je iets moeten zeggen. Ik wed dat een tiara je goed zou staan.”
      “Je bent hilarisch ’s ochtends,” verzekerde Percy hem. “Gaat dit weer om dat lijstje van je?”
      “Ben ik zo voorspelbaar?”
      “Ja.” Oliver lachte en Percy en liet zich tevreden weer achterover vallen. Dat Oliver een vroege training had, betekende niet dat hij zijn ochtend niet wat rustiger kon beginnen. “Je hoeft je trouwens geen zorgen te maken om dat punt op de lijst. Ik heb al iets.”
      Het was even stil. Oliver was of zo verbaasd dat hij geen antwoord had, of hij had zijn scheermes in de buurt van zijn gezicht. “Jij hebt al iets? Wat voor iets?”
      “Een armband iets. Dat is het toch? Bij elkaar passende armbanden?”
      “Ja.” Oliver verscheen in de deuropening, met een nieuwsgierige uitdrukking en nog steeds een hoop schuim op de rechterhelft van zijn kaak. “Wanneer heb jij armbanden voor ons gekocht?”
      “Ik heb ze eigenlijk niet specifiek voor ons gekocht,” gaf Percy toe, “maar het komt nu wel mooi uit. Je herinnert je Teddy Lupin? Zoontje van de Defence Against the Dark Arts professor in ons zevende jaar en Harry’s petekind?”
      “Jongetjes die voortdurend van haarkleur veranderen vergeet ik niet zomaar.”
      “Precies, het Metamorphmagus kind. Hij logeerde laatst een paar dagen bij Ginny en Harry en zij waren ook bij mijn ouders voor thee toen ik daar langs ging. Hij is nu zes en zamelde rond die tijd met zijn klas geld in voor een magische basisschool in Namibië, geloof ik.”
      “Door armbandjes te verkopen?” vroeg Oliver. Percy vermoedde dat hij onderhand was vergeten dat hij er nog bij liep als een halve kerstman. Hij kon er iets van zeggen, maar dan zou hij zijn hypothese niet kunnen testen.
      “Precies,” antwoordde hij onschuldig, “dus die hebben we al. Weliswaar geen hele chique, want het zijn gewoon wat touwtjes met kleurrijke kralen, maar we hebben er een goed doel mee geholpen.”
      “Goed genoeg voor mij. Dat was gemakkelijker dan verwacht.” Percy kon het zien gebeuren alsof het zich in slow motion afspeelde. Oliver tilde zijn hand op om aan zijn gezicht te krabben, maar doopte daardoor zijn vingers in scheerschuim. Hij staarde even naar zijn hand alsof hij niet begreep wat er net was gebeurd, maar richtte zich toen op Percy. “Waarom lach je?”
      Percy glimlachte naar hem. “Je bent nog meer voorspelbaar dan je denkt, Oliver.”
      Dat kon Oliver niet zomaar op zich laten zitten. Als Percy eerlijk was, moest hij toegeven dat hij niet had zien aankomen dat Oliver op het bed zou springen om scheerschuim op zijn neus te smeren.