6 - Ride a ferris wheel

Hun karretje was nog niet eens op een kwart van de volledige rondte van het reuzenrad, maar toch had Percy al dat vreemde gevoel in zijn maag dat normaal alleen van vliegen kwam. Hij had geen problemen met grote hoogtes, maar er was toch iets ongemakkelijks aan ver van de grond af zijn zonder een stevige, absoluut niet wiebelende bodem onder zijn voeten. Hij tuurde over de rand van het bakje en kon nog net een nerveuze giechel inslikken.
      Hij voelde een hand op de zijne, die hij op zijn schoot had liggen. Hij keek om naar Oliver terwijl hun vingers zich verstrengelden. “Ik snap niet hoe je dit dagelijks kunt doen.”
      “Dagelijks?” herhaalde Oliver verward. “Ik denk dat ik in mijn hele leven misschien drie keer in een reuzenrad heb gezeten, nu meegeteld.”
      “Die hoogte, bedoel ik. Als je vliegt kom je ook zo ver van de grond.”
      “Daar wen je wel aan.”
      “Ik weet niet of mij dat ooit zou lukken,” gaf Percy toe. “Het is niet zo dat ik nooit op een bezem heb gezeten, maar ik vind het nog steeds iedere keer eng.”
      “De eerste keer dat ik bij mijn vader achterop mocht-”
      “Was je zes en je wist meteen dat het iets was wat je de rest van je leven wilde doen,” maakte Percy af. Hij gaf Oliver een duwtje, extra voorzichtig, zodat hij niet per ongeluk hun karretje aan het wiebelen zou brengen. “Dat heb ik al vaker gehoord.”
      “Laat me uitpraten. Wat je namelijk nog niet kunt hebben gehoord omdat ik het nog nooit aan iemand heb verteld, is dat toen we weer in onze tuin waren geland en mijn vader de bezem opborg in de schuur, ik mijn volledige maaginhoud onder de Rododendron van mijn moeder neergooide.”
      Percy kneep in Olivers hand. “Dat meen je niet.”
      “Jawel. Ik gaf de kat van de buren de schuld toen mijn vader het zag.”
      “Maar waarom?”
      Oliver grinnikte. “Omdat ik doodsbang was en stond te trillen op mijn benen. Mijn hart klopt nu nog steeds soms in mijn keel als ik meer dan een paar meters opstijg, maar dat is juist een deel van wat het zo leuk maakt.”
      “Zo bang zijn dat je over je nek gaat?” vroeg Percy ongelovig.
      “Dat was alleen de allereerste keer. Het wordt nog steeds iedere keer een beetje minder erg.”
      “Dus je hebt opzettelijk een beroep gekozen dat je eng vindt?”
      Oliver haalde zijn schouders op. “Ja, eigenlijk wel.”
      “Nu snap ik nog minder hoe je dat dagelijks kunt doen.”
      “Dat is prima, want je weet dat ik ook niets van jouw baan snap.” Hij wees naar een punt ergens op de grond, waar de wereld er uitzag als een speelgoeddorp. “Je kunt vanaf hier jouw woning zien. Het lijkt alsof er een kat door je tuin loopt.”
      “Dat wordt dus geen naakt zonnebaden zolang de kermis hier nog is,” merkte Percy droogjes op.
      Oliver schoot zo hard in de lach dat het bakje alsnog aan het schommelen werd gebracht.