4 - Kiss in the rain
Oliver trok aan de paraplu, maar Percy’s grip erop was te stevig. “Het is romantisch,” probeerde hij.
Percy schudde zijn hoofd. “Er is niets romantisch aan het oplopen van een verkoudheid omdat je opzettelijk in de stromende regen gaat staan. We staan al in de regen in de tuin, dus ik denk dat we het volgende punt op dat lijstje van je ook best kunnen afkruisen als we onder de paraplu blijven.”
“Je denkt veel te rationeel na, Percy.”
“Dankje.”
“Dat was niet echt bedoeld als compliment.”
“Dat weet ik,” zei Percy.
Oliver perste zijn lippen op elkaar en keek Percy langs de stang van de paraplu aan. Percy staarde koppig terug. Uiteindelijk was Oliver degene die als eerste toegaf. Met een diepe zucht liet hij de ijzeren stang van de paraplu los en sloeg zijn handen in plaats daarvan over die van Percy om het handvat. “Goed dan. Kom hier.”
“Wie is er nou romantisch?” vroeg Percy plagerig, maar hij zette wel gehoorzaam een stap dichterbij, zodat het niet veel meer zou hebben gescheeld tot ze neus tegen neus stonden, met alleen hun handen om de paraplu nog tussen hen in. Ze ademden dezelfde lucht in.
“Wij in ieder geval niet, dat is duidelijk,” mompelde Oliver, net hard genoeg om boven het getik op hun plastic bescherming uit te komen.
“We zijn hopeloos,” stemde Percy in.
Oliver drukte zijn lippen zachtjes op die van Percy, en zo hopeloos voelde het helemaal niet. Het duurde niet lang tot hij zijn handen van die van Percy haalde om ze om Percy’s gezicht te vouwen, want dat leek een stuk zinniger. De paraplu werd een stukje naar de zijkant geduwd om de koude stang niet tussen hen in te laten komen.
Percy rilde toen Oliver een van zijn handen langs zijn nek omlaag liet glijden. Oliver voelde dat Percy zijn armen om zijn middel sloeg, maar zelfs toen hij dat feit had geregistreerd, duurde het nog even tot hij besefte dat zoiets helemaal niet mogelijk zou moeten zijn. Hij brak de kus en zag de paraplu op de kop naast hen op het gras liggen. Dat moest al een tijdje zo zijn, te oordelen naar hoe plat Percy’s normaliter een beetje krullerige haar aan het worden was.
“Wat doe je nou?” vroeg Oliver zwakjes.
“Deze spetters kun je nauwelijks regen noemen.” Percy keek omhoog, alsof hij nu pas merkte dat er water uit de lucht kwam vallen. Precies op dat moment deed de hemel er nog een extra schepje bovenop.
Oliver rilde en schoot in de lach, want Percy had volkomen gelijk gehad toen hij zei dat dit geen goed plan was, maar het kon hem eigenlijk niets schelen. Het was geweldig, en bovenden zou hun doorweekte kleding hem straks een excuus geven om Percy mee de douche in te trekken. “Het lijkt wel alsof iemand daarboven de kraan nog verder heeft opengedraaid,” merkte hij op.
Percy glimlachte en drukte zijn voorhoofd tegen dat van Oliver. “Waarschijnlijk Fred.”
Reageer (4)
awwwh (':
1 decennium geledenOke, ik wil hier een reactie typen maar ik weet niet hoe ik het allemaal zal verwoorden. Ook is het zo dat ik nu weg moet, dus mijn reactie hou je te goed. c:
1 decennium geledenMaar ik vind dit hoofdstukje weeral fantastisch!
Ik wilde eerst een hele klachtbrief schrijven over het feit dat puur omdat je dus de macht en het talent hebt om je lezers (of in ieder geval mij) letterlijk hardop 'au' te laten zeggen met één klein woordje, je dat nog niet echt hoeft te doen. Helaas eindigde dat bij iedere poging in een soort rare mix tussen half-begrijpbare complimentjes en creatieve scheldwoorden en bracht het niet bepaald over wat ik wilde, dus ben ik nog eens even diep na gaan denken en heb besloten dat het eigenlijk wel terecht is om je te bedanken. Dit keer was dat ene kleine woordje (in tegenstelling tot het recente incident met Wesley en de begraafplaats) het allerlaatste woord van dit verder superschattige en extreem woezelige fluffstukje, waardoor het extreem woezelige gevoel dus ook wel goed binnenkwam op de manier waarop het hoorde. Tot ik natuurlijk een figuurlijke trap in mijn figuurlijke ballen kreeg.
1 decennium geledenDit gaat waarschijnlijk raar klinken, maar het heftigste is nog wel dat Percy glimlacht wanneer hij zijn broertje ter sprake brengt. Hij heeft er dus al vrede mee gevonden dat Fred dood is en dat is natuurlijk heel goed, maar dat geeft ook aan dat hij dus al om hem heeft gerouwd, waarschijnlijk met behulp van Ol, want ik denk niet dat hij Freds naam zo casual zou noemen als hij er niet zeker van was dat degene waarmee hij praatte precies wist of het nog gevoelig bij hem lag of niet. Als Oliver dat niet had geweten, had hij er misschien een gespannen moment van kunnen maken met een bezorgde of meelevende blik of zo, en niemand zou zo'n schattig, fluffy moment willen inruilen voor angst. (Althans, niet nu. Dit was te schattig daarvoor.) Ze hebben al zo'n lange weg achter zich liggen en oh God, nu ben ik weer aan het doorratelen over één klein woordje. ><
Inge, serieus, houd alsjeblieft nooit op met dit te doen. Zelfs als ik op een dag het geduld niet meer heb om mijn reacties te transformeren in iets (min of meer) leesbaars en je dus inderdaad opgescheept zit met mijn hele scheldwoordenvocabulair in één reactie, onthoud dat dat gewoon een slechte uiting is van mijn diepe, diepe respect voor je. Favoriete schrijfster, by far.
Awww dit is zo ontzettend lief
1 decennium geledenEn het was te verwachten dat die paraplu toch zou verdwijnen
En ik ben nog veel te erg in de ban van de schattigheid om een goede reactie te schrijven
En die laatste zin is stiekem heel erg zielig want aaaah Fred is dood!
Maar toch.is het ook weer ergens heel schattig zoals je dat geschreven hebt en ik ben nu ontzettende onsamenhangende dingen aan het schrijven omdat nu de zieligheid van die laatste zin en de fluffyheid van de rest teveel is voor mijn hoofd en agdshrhxd
*verstopt zich onder een steen voordat ze echt ontploft*