3 - Take a nap

“Slapen?” herhaalde Percy ongelovig.
      “Nee,” verbeterde Oliver hem, “een dutje doen.”
      “Echt? Een dutje doen? Dat is het plan voor vandaag?”
      Oliver haalde zijn schouders op. “Het hoeft niet altijd iets te zijn waarvoor we ons echt moeten inspannen, toch? Gisteren was vermoeiend genoeg.”
      Percy liet zich naast Oliver op de bank vallen. “Oliver, ik ben niet vanochtend op mijn vrije dag om acht uur opgestaan om naar jouw huis te komen om hier op de bank te slapen. Mijn bed is stukken comfortabeler.”
      Oliver grijnsde. “Maar het heeft één groot nadeel ten opzichte van deze bank. Ik ben er niet.”
      “Dat had erg gemakkelijk opgelost kunnen worden.”
      “Maar je kunt toch geen dutjes doen in een bed? Al helemaal niet als je net echt hebt geslapen. Dutjes horen op een bank gedaan te worden, of buiten in de zon.”
      “Het regent,” merkte Percy op.
      “Precies. Wees blij dat ik er niet toch op sta dat we buiten op de picknickdeken gaan liggen.”
      Percy wierp een blik op het geruite stuk stof dat over een van de armleuningen van de bank hing. “In plaats daarvan gaan we binnen onder de picknickdeken liggen?”
      Oliver grijnsde weer. “Je hebt het al helemaal begrepen.” Hij pakte de deken en vouwde hem uit. “Kom op.”
      Percy liet zich gewillig door Oliver omvertrekken tot ze allebei lagen, Percy half op Oliver omdat de bank simpelweg te smal was. Hij lag aan de buitenkant, dus had hij sowieso al het gevoel dat hij ieder moment achterover kon kukelen. Oliver sloeg de deken over hen heen.
      “Slaap lekker,” zei Oliver.
      Percy snoof. “Ik denk niet dat ik nu in slaap zal kunnen vallen,” mompelde hij, maar hij probeerde zich niet meer echt te verzetten en hij wist dat Oliver merkte dat hij zich bij het plan had neergelegd. Oliver grinnikte en tilde zijn hoofd een stuk op van de armleuning om een kus op Percy’s kruin te drukken.
      “Ew,” zei hij. “Haar in mijn mond.”
      “Slimmerik.”
      Oliver grinnikte weer en Percy kon voelen hoe zijn hele lichaam meebewoog. Daarna werd het stil in de kamer, op het zachte getik van de in een halve Quaffle ingebouwde klok die aan de andere kant van de kamer op de kast stond na. Oliver ademhaling werd na een tijdje diep en regelmatige en Percy werd er tegen zijn verwachting in ook loom van. Hij liet zijn ogen dichtvallen en ademde diep in. Oliver rook altijd naar gras, wat volkomen onlogisch was, omdat hij zich vrijwel nooit echt op een grasveld bevond maar juist vele meters daarboven. Het was wel een prettige geur. Bekend, vertrouwd, veilig.
      Het volgende wat Percy zich herinnerde was dat hij viel en met een plof op zijn rug op de grond terecht kwam. Hij bleef liggen, even volkomen in de war.
      Olivers hoofd hing nog geen vijftig centimeter boven hem over de rand van de bank. “Oeps.”
      “Heb je me nou net op de grond gegooid?”
      “Niet opzettelijk,” zei Oliver. Hij zette grote, verontschuldigende ogen op.
      “Pfft,” zei Percy. “Ik zei toch dat een bed een betere locatie zou zijn geweest voor dit soort gevaarlijke activiteiten?”