The Nagitty forest

"ben je er klaar voor?" vroeg Anna
ik knikte.
"helemaal mevrouw,"
"hier ga je dan," zei Anna
alles om me heen vervaagde. alle kleuren mengden zich tot één uitgelopen verfklodder en mijn hoofd begon te tollen. alle katten vervaagden ook. uiteindelijk was ik helemaal alleen in deze mislukte verfspat van kleuren. ik sloot mijn ogen en ademde diep door mijn neus. daarna hield ik zorgvuldig mijn adem in. ik kreeg een vreemd gevoel ik mijn maag, alsof ik werd uitgerokken en verwrongen. even dacht ik dat mijn ontbijd weer naar boven zou komen. ik onderdrukte die gedachte en kneep mijn ogen stijf dicht. toen ik ze weer opende flitsten er verschillende langschappen voorbij. zeeën, wouden, woestijnen, steden en andere toestanden. mijn ogen tolden in hun kassen.
Ugggg...
wat een misselijkmakendd gebeurtenis was dit!
eindelijk hield het op. ik voelde warme zonnestralen op mijn gezicht, zachte briesjes door mijn vacht en nat mos onder mijn poten. ik stond op een bemoste steen midden in een bemost woud. in al die 320 jaar dat ik al rond rende in deze magische wereld was ik nog nooit in het Nagitty woud geweest. hier leefde de meest vreemde schepsels. wezens die op dieren leken zoals Raca’s en wezens die op mensen leken zoals De Yingzin.
hier moest ik oppassen. de meesten repecterden een faron wel maar je had zo van die buitenbeentjes...

ik besloot dat hier te blijven staan geen opsie was en besloot dit woud te gan verkennen.
ik was nog geen 5 meter ver gekomen of een zwarte schaduw landde met een doffe klap vlak voor mijn poten...