Sebastian 36

'Hunt, weet je zeker dat alles oke is tussen ons?' vraag ik, terwijl we wachten op Waylent, de koning van Skarye, en mijn vader. 'Ja , natuurlijk. Ik ben blij dat je me het hebt verteld en dat je me zo vertrouwd.' zegt hij kil. Waardoor ik weet dat hij het niet meent. IK geef hem een kusje op zijn kruin. Niet veel later staat mijn vader in de kamer
'Heey Sebastian. Zoon.' groet mijn vader formeel zoals hij altijd deed als er andere mensen bij waren. 'Hallo pap, dit is Hunter. De reden waarom ik u eigenlijk heb gebeld. Ik weet dat hij uit Skarye komt omdat hij mijn teken kan zien.' leg ik mijn vader uit. 'Oke, waarom gaan we gewoon niet naar Skarye?' stelt hij voor. Ik kijk naar Hunter die nog steeds op de grond zit, voor zich uit staart. Ik hurk bij hem neer. 'Babe, we gaan naar Skarye oke? Daar kan je alles zien en word het misschien een stuk duidelijker.' Hij kijkt me aan alsof hij me niet meer kent. 'Wat moet ik nog meer over je weten. Ik bedoel je bent een weerwolf en schijnbaar ook een prins. Ik ken je niet meer Sebas.' fluistert hij. 'Ik weet het, maar het is belangrijk dat we naar Skarye gaan nou, de plek waar we alle twee thuis horen.' zeg ik. 'Het is jou thuis niet de mijnen.' zegt hij geïrriteerd. 'Dat denk ik wel, mijn jongen. Je kan Sebastian 's teken zien en je ziet mij. Al zou je niet uit Skarye komen kon je mij of Sebastian 's teken niet zien.' zegt Waylent. 'Maar waarom zou ik Sebastian anders wel kunnen zien?' vraagt hij. 'Mijn vader komt uit Skarye maar mijn moeder kwam van hier.' zeg ik zuchtend. Ik had het niet graag over mijn moeder. Ik heb met eigen ogen gezien hoe ze werd neergeschoten zonder enige reden of dat ik iets kon doen. Ik slik mijn tranen weg. 'Sebas, het spijt me. Kom laten we gaan. Ik wil weten waar ik vandaan kom....' Lachend kijk ik hem aan en zoen hem. 'Ehm jongens ik ben er ook nog...'