Proloog.

Ik had de signalen nooit mogen negeren, dan zat ik niet in deze benarde situatie. Althans, dat dacht ik. Ik wachtte tot mijn leven voor mijn ogen zou flitsen, maar dat was ook iets waar ik op moest hopen, net zoals de gewilde redding van mijn eeuwige liefde die nooit zou komen. En toch gaf ik niet op, dat zou hij nooit gewild hebben. De man, jongen -als hij dan al menselijk was, kwam naar me toelopen. Dat was het moment waarop ik alle hoop verloor.








© Alissa Ooms 2009