Road O50

De volgende ochtend

Dus mijn mondhoeken krullen vanzelf omhoog. Ik ben net wakker geworden, in de armen van Jack. Ik lig met mijn gezicht naar hem toe. Hoe hij erbij ligt, het ziet er zo lief uit. Ik snap nu wel waarom ik voor hem gevallen ben. Zijn gelaatstrekken zijn nu extra goed zichtbaar. De kuiltjes in zijn wangen geven een effect op zijn mooie huid. Ik kan het gewoon niet geloven dat dit gebeurd is, dat ik hier werkelijk lig, naast mijn droomjongen. Het laat me vergeten hoe donker mijn leven is.
Ik weet niet waarom. Op een gegeven moment doet hij het, waarna ik een gelukkig gevoel in mijn buik hangt. Tegenwoordig blijft het zitten.
Omdat liefde sterker is dan alles wat er om me heen gebeurd. Al blijft het halverwege in de lucht hangen, ik pak het gevoel zo weer op alsof er niks aan de hand is. En dat wil ik nou de hele tijd zeggen. Liefde kan alles aan, als je het zelf maar wil, en als er zelf maar in geloofd. Ik kan niet ontkennen dat ik het niet wil.
Ik zou liegen tegen de hele wereld, en het belangrijkste, ik zou liegen tegen mezelf en tegen Jack. En dat is sowieso niet de bedoeling geweest.
Een paar dagen branden in de mijne. Ik kijk op, recht in de ogen van Jack. "Goeie morgen," zegt hij, waarna hij gelijk zijn armen weer om mij heen slaat.
Even kijken we elkaar een paar seconden lang aan. De wereld lijkt iets lichter en vrolijker te zijn sinds ik hier ben. Ik richt mijn blik weer volledig op Jack, die een beetje ligt te staren in mijn ogen. Ik kan het niet laten om te glimlachen. Stilletjes leg ik mijn hoofd op zijn borst. Zolang ik hier nog ben, wil ik hiervan kunnen genieten. "Heb je een beetje kunnen slapen?" vraagt hij, en hij strijkt even lief over mijn haar. "Ja, eigenlijk wel. Ik heb nog nooit zo goed geslapen," zeg ik.
Net nadat ik deze zin heb uitgesproken, kijkt hij mij aan. Met een enorme grijns op zijn gezicht. Wat als gevolg heeft dat we het grootste gedeelte hiermee onze tijd verdoen. Dat is ook waarom ik nooit langer dan één minuut kan twijfelen of dit wel een goed idee is. Ik laat mijn vingers in zijn handen glijden, waarna ik ze met elkaar verstrengel. Als mijn woorden muren hebben doorkruist, zouden ze allang uitgekomen zijn. Ik wil het nog even voor mezelf houden.
Het is mijn bedoeling om zoveel mogelijk tijd met hem door te brengen. Ik wil straks niet zeggen dat ik er niks aan vond. Dat is ook niet leuk voor hem.
Maar gelukkig is het allang niet meer zo. Er is wel degelijk iets veranderd. Toch neem ik de moeite om dingen door mijn hoofd te laten gaan.
"Heb jij dat nooit gehad?" vraag ik zachtjes. "Wat?" vraagt hij zich af. Misschien gaat het me niets aan, maar toch voel ik de drang die zich naar boven drukt.
"Dat degene die het meeste dichtbij je staan, waar je het meeste van houdt.. Dat daar iets mee gebeurd, vroeger of later."
"Zo is dat nu eenmaal. De wereld bestaat niet alleen uit wonderen. Ik weet dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn, maar de kans is groter dat ze er niet zijn dan dat ze er wel zijn. En ik snap heel goed dat je misschien nu niet in wonderen geloofd. Ik begrijp dat heel goed. Op een dag gaat dat veranderen," vertelt hij me, met een zacht uitgesproken stem. Ik onthoud niet vaak zulke uitspraken, maar deze zal ik toch moeten opslaan in mijn geheugen. Puur omdat ik weet dat ik er nog niet in geloof. En weet je waarom? Omdat ik denk dat het niet alleen mij aangaat. Mijn gedachten zitten er vol mee, tot de laatste centimeter is het gevuld met deze uitspraak. Ik maak er nooit zo'n groot punt van, tot nu. Nu ik weet dat het anders zit. Dat het anders is ingesteld, bij hem.
"Ik heb het nog nooit meegemaakt. En ik hoop eigenlijk dat het ook niet zal gebeuren," zegt hij weer, en hij tikt met zijn vinger tegen mijn neus aan.
Mezelf inhoudend om niet meteen door te gaan vragen. Hier wil ik het bij houden, voor nu. Ik weet dat het nu nog niet aan de orde is.
Het belangrijkste is dat ik nu hier lig, met de leukste jongen van de wereld. En niemand kan me dat meer van me afpakken. Zelfs de wereld niet.