Prologue
Met kleine, maar snelle pasjes maakt het zeventien jaar oude meisje zichzelf een weg richting haar lockertje. Het lockertje dat jammer genoeg wederom aan het einde van de hallen moest zijn. Het lockertje dat zich bevindt in het verlaten deel van de school. Daar waar vrijwel nooit iemand te vinden is. Schichtig kijkt het meisje om zich heen waardoor haar bruine haren voor haar gezicht zwieren die ze er onhandig weer uit veegt. Opgelucht durft ze adem te halen als er niemand in de buurt van haar locker te zien is. Met haar boeken tegen haar borst aangedrukt loopt ze met dezelfde snelle pasjes richting haar locker die ze vlug probeert open te maken. Onhandig laat ze haar sleuteltjes uit haar handen vallen waardoor ze genoodzaakt wordt om te bukken en deze op te rapen. Zenuwachtig bukt ze om haar sleutels van de grond op te rapen. Maar zoals ze ergens al had verwacht worden deze hardhandig weggetrapt. Een zachte zucht verlaat haar mond terwijl ze haar ogen stijf dichtknijpt. Niet weer, niet weer.. Haar gedachten draaien overuren maar veel tijd krijgt ze niet. Een harde ruk aan haar haren maakt het dat ze gedwongen rechtop staat. Met haar ogen op de grond gericht en haar boeken stevig tegen haar borst aangeklemd voelt ze hoe haar onderlip begint te trillen.
Een maar al te bekende, maar ook zo onaangename stem laat haar voorzichtig opkijken.
'Kijk me aan, slet.' Gekwetst om zijn woordkeuze kijkt ze hem angstig aan in zijn voorheen ijsblauwe ogen. De ogen die nu donker zijn vanwege alle woede die er in zijn lichaam te vinden is. Een stap die door hem naar voren wordt gezet zorgt ervoor dat het meisje angstig een stap naar achter zet waardoor ze met haar rug het koude ijzer van de lockers door haar zomerse T-shirt heen kan voelen. Een kriebelende adem is te voelen tegen haar neus waardoor de geur van mint haar neus binnendringt. De geur van mint die vrijwel altijd gecombineerd was met aftershave en zijn eigen geur. De geurencombinatie waar ze ooit als een blok voor was gevallen.
'Je dacht toch niet dat ik je vergeten was hè?' Zijn stem klinkt donker en diep waardoor de nekhaartjes bij haar overeind gaan staan.
'Laat me gewoon met rust..' brengt het kwetsbare meisje er trillerig uit. Luid gelach vanuit de groep jongens is te horen in de hallen wat een angstaanjagend, galmend effect creëert. 'Alsjeblieft..' mompelt ze er hulpeloos achteraan. Dat de moed haar in de schoenen zakt komt door het feit dat hij lachend zijn hoofd schudt. 'Vergeet de belofte niet schatje.' Een akelige rilling verspreidt zich over haar lichaam als hij met zijn vingertoppen over haar jukbeenderen strijkt. Zijn ogen stralen lust uit, maar aan de andere kant ook woede. Veel woede. Ze kijkt er dan ook niet raar van op als ze niet veel later een harde klap tegen haar achterhoofd voelt met als oorzaak dat hij haar een harde duw tegen de lockers aan heeft gegeven. Kreunend wil ze haar hand naar de zere plek op haar achterhoofd brengen, maar toegelaten wordt het niet. Een ferme klap tegen haar wang maakt het dat een scherpe gil haar mond verlaat en haar boeken op de grond kletteren.
Een valse grijns verschijnt er langzaam op zijn gezicht als hij hét boek in de gaten krijgt. Hij weet dondersgoed wat dat boek voor het meisje betekent. Het boek met de herinneringen, de foto's en de prachtige tekstjes. Het boek dat ze al vanaf haar vijfde bij zich draagt, en nooit, maar dan ook echt nooit ergens achter laat.
Angstig kijkt ze toe hoe de jongens het boek één voor één doorbladeren. 'M-mag ik dat alsjeblieft terug?' fluistert ze zachtjes. Een tweede harde klap maakt het dat ze snikkend naar haar wang grijpt. Haar ogen worden groot als ze ziet hoe hij het boek vastpakt en er een aansteker onder houdt.
'Zeg maar dag tegen je fijne herinneringen, je leuke jeugd en je perfecte leventje.' Een gesmoorde kreet verlaat haar mond bij het zien van haar meest dierbare bezit dat op gaat in vuur en vlam. Lachend gooien de jongens het boek op de grond en wachten ze tot er niet meer over is dan een hoopje as. Het vuur trappen ze uit en een laatste duw krijgt het meisje nog tegen haar bovenlichaam aan voordat ze de hallen verlaten. Snikkend bekijkt het meisje de overblijfselen van haar ooit zo prachtige boek. Met schokkende schouders blijft het meisje achter in de grote, lege hallen. Haar gezicht verbergend in haar handen terwijl ze ineengedoken op de grond zit.
Seconden, minuten en uren verstrijken tot het meisje voelt hoe ze onder haar oksels opgetild wordt. Angstig kijkt ze omhoog naar de persoon die haar zojuist van de grond getild heeft. Een kleine zucht van opluchting verlaat haar mond als ze de twee vertrouwde, smaragdgroene ogen van hem aantreft. Haar overgebleven boeken worden van de grond geraapt en een beschermende arm wordt om haar heen geslagen.
Reageer (12)
Maar mooi geschreven : )
1 decennium geledenWat zielig......
1 decennium geleden