2.

Kendra.
Gelach en geschater vulde mijn oren terwijl ik hard probeerde mijn broertje te negeren.
‘Hou toch op, Hugo. Dat is echt walgelijk.’ klaagde ik geïrriteerd toen hij kinderachtig bellen begon te blazen met zijn speeksel. Ooit zou ik hem echt nog eens vermoorden. Hugo haalde lachend zijn schouders op, maar hield gelukkig wel op.
‘Zullen we vanavond een feestje geven in de leerlingenkamer? Iedereen is zo gespannen de laatste weken. We kunnen stiekem naar de keukens sluipen, wat eten en drank stelen. We zetten wat leuke muziek op zodra de eerstejaars gaan slapen zijn.’ stelde ik voor.
Hugo kreeg een vrolijke, scheve grijns op zijn gezicht. ‘En daarom ben je nou mijn zusje. Genialiteit zit in de familie.’
Ik rolde overdreven met mijn ogen, maar kon een klein lachje toch niet verstoppen.
Geschrokken kreetjes verstoorden de rust, of in ieder geval toch wat je rust kon noemen in een overvolle eetzaal. Nieuwsgierig keek ik rond, opzoek naar de reden voor alle heisa. Een prachtige partronus in de vorm van een witte tijger vloog de zaal rond en hield halt aan de grote tafel, recht voor de neus van ons schoolhoofd professor Anderling.
‘Ik ben in gevaar en zoek beschutting, daarbij heb ik een belangrijke boodschap die u zeer zal interesseren. Kan ik op u rekenen of niet? antwoord.’
Een heldere, melodieuze maar duidelijk uitgeputte stem vulde de hele zaal en de tijger verdween zo abrupt als hij verschenen was.
‘Wat zou er zijn?’ vroeg ik fluisterend aan Didi.
‘Geen idee.’ antwoordde ze fronsend.
Anderling stond op, hief haar toverstok op en liet haar eigen patronus in de vorm van een sierlijke kat uit haar stok springen. Even later verdween ook hij door de deur naar buiten .
‘Zouden de klasse oudste hun leerlingen willen begeleiden naar de leerlingenkamers? De leraren komen met mij mee’ De stem van Anderling klonk vlak maar streng en ik vroeg me af wat ze geantwoord had.

Haily.
Ik had nog maar enkele honderden meters afgelegd toen een patronus in de vorm van een kat me tegemoet kwam.
‘U bent te allen tijde welkom op onze school, wij wachten u op bij de poort’ Weerklonk een stem die eerlijk en oprecht had geleken, maar ook bezorgt.
Ik beet hard op mijn lip. Nu was ze nog bezorgd en verwelkomde ze me met open armen. Maar wat als ze ontdekten wie hen om hulp kwam vragen? Wat zouden ze me met me doen als ik hen niet kon overtuigen? Zou mijn sinds kort vergaarde vrijheid al zo snel ten einde komen? Had ik dan al die pijn en angst voor niets doorgemaakt?
Ik probeerde de twijfels van me af te zetten. Ik had deze beslissing gemaakt en ik kon nu niet meer terug, ik zou dapper zijn.
Met mijn goede hand veegde ik over mijn bebloede gezicht, waardoor een pijnlijke steek mijn gezicht deed betrekken. Het bloed gutste al lang niet meer uit de hoofdwonde als in het begin, maar mijn gezicht voelde nog steeds warm en plakkerig, wat er op duidde dat de wonde nog niet volledig gestelpt was. Ik stond mezelf toe om even op adem te komen en probeerde mijn gewicht zoveel mogelijk op mijn goede voet te ondersteunen.
Even bestudeerde ik mijn verwondingen. Een verzwikte enkel en pijnlijk onderbeen, geschaafde knieën en een pijnlijke plek op mijn onderrug die ongetwijfeld bont en blauw zag. Mijn rechter schouder brandde pijnlijk en stond gebogen in een vreemde positie, wat me deed vermoeden dat hij uit de kom was.
Een gebroken pols én een hoofdwonde. Het was een wonder dat ik het zover gered had. Met het laatste beetje wilskracht dat ik nog in me had dwong ik mijn voeten weer in beweging, maar met iedere stap die ik zette koste het me meer en meer moeite om de volgende te zetten.
Ik schatte dat ik nog maar zo’n vijfhonderd meter moest. Nog vijfhonderd meter tot ik eindelijk mijn doel had bereikt.
Het bloed begon weer uit mijn hoofdwonde te stromen en het warme, kleverige bloed belemmerde mijn zicht.
Nog vierhonderd meter. Mijn hart bonkte pijnlijk in mijn keel, snakte naar koele vloeistof.
Nog driehonderd meter. De pijn in mijn enkel werd ondraaglijk en zorgde voor zwarte vlekken voor mijn ogen.
Nog tweehonderd meter. Ik zou het niet gaan halen, ik was niet sterk genoeg.
Nog honderd meter. Mijn slechte voet haakte zich achter een uitstekende steen en met een pijnlijke kreet viel ik met mijn gezicht naar voren. Met een pijnlijke smak raakte ik de grond en mijn hoofd galmde duizelingwekkend.
Kreunend bleef ik liggen, in afwachting tot de duizeligheid wegtrok en ik mijn zicht terug had.
Ik had het bijna gehaald. Nee, ik hád het gehaald. Ik was nog maar amper een honderdtal meten van de schoolpoort verwijderd. Zodra de deuren op gingen, zouden ze me moeten zien.
Ik wist niet wat me te wachten stond zodra ze naar buiten kwamen en ontdekten dat ik het was wie hen om hulp vroeg. Maar wat het ook was, ik was tenminste veilig voor hém.
Een lach borrelde op in mijn keel en kwam eruit als een hysterisch snikken. Het was bijna niet te geloven dat ik banger was voor hem dan voor wat er me achter de kasteelmuren te wachten zou staan. Ik was gek, of misschien was ik gewoon hysterisch door de pijn. Met veel lawaai schoof de grote poort een stukje open en een kleine lichtstreep verlichtte het pad naar de poort.
‘Help me!’ Mijn stem was nog amper een fluistering, schor van uitputting. Met opgeheven toverstok kwamen een twintigtal tovenaars en heksen op me af. Toen hun blik op mijn gezicht viel zette ze zich schrap om in de aanval te gaan.
‘Niet aanvallen…Alsjeblieft…Ik heb geen kwaad voor jullie…Ik..Ik kom..’ Op dat moment werd de uitputting en de pijn me teveel. Of misschien had ik inmiddels wel gewoon veel te veel bloed verloren.
Het werd zwart voor mijn ogen en ik voelde mijn hoofd hard tegen het grind smakken. Een laatste golf van pijn en toen slokte de duisternis me volledig op.