Road O49

Het heeft invloed op me gehad, dat zeker. Totaal niet weet ik wat ik moet zeggen. Dus dan doe ik maar alsof ik slaap. De enige optie die open staat.
Waarom moet hij er nu mee komen.. Of hij heeft dit geregeld om dit te zeggen. Speciaal om dit moment te kunnen delen. Met mij. Een stem die ik goed ken, brengt mij helemaal in de war. Ik weet wel wat ik wil. Hoewel de toon zacht en liefdevol klinkt, doet het me denken aan niemand anders dan aan hem.
Hij is gewoon hoe hij is. Daar kan ik niks aan veranderen, alleen hijzelf kan dat. En ik wil gewoon dat hij zichzelf blijft.
"Ik had het niet moeten zeggen. Het spijt me als ik je in de war gebracht heb, want dat was totaal niet mijn bedoeling." Zijn hand laat hij langzaam zakken langs mijn arm. Mijn ogen schieten open. Geeft hij het nu op? Ik herstel me vlug, waarna ik me zo stil mogelijk houd. Ik wil opstaan en het liefste keihard wegrennen.
Vluchtgedrag. Ik weet het. Het is verkeerd om dat nu te doen. Ik wil het, maar aan de andere kant ook weer niet. Mijn hele lichaam zegt dat het fout is.
Fout om te vluchten voor gevoelens. Ik weet dat hij het meent. Ik geloof hem daarin ook, dat is het probleem niet. Het ligt aan mij. Ik denk dat ik er nog niet klaar voor ben. Voor een relatie, bedoel ik. In mijn hoofd ben ik op zoek naar de juiste woorden. de juiste woorden om tegen Jack te zeggen. De liefde van mijn leven.
De angst die mij in het gezicht slaat doet me trillen van de zenuwen. Dan draai ik me om.
"Dat is het niet," begin ik. "Het is gewoon.. Ik weet niet of ik het aankan. Mijn hoofd zegt het één, en mijn hart zegt het ander. Snap je dan niet dat het zo verwarrend is?" En zo eindig ik mijn verhaal. Zijn ogen lijken zich in die van mij te boren. Het enige waar ik moeite mee heb, is de informatie die ik zojuist te horen heb gekregen mijn oren binnen te laten dringen. En ze op te slaan. En anderzijds de gebeurtenissen die zouden komen. Er komt geen geluid uit mij.
Alsof het een eeuwigheid duurt voordat er een simpel antwoord van hem komt. Ik weet nog steeds niet of hij het begrijpt. Ik hoop dat hij er begrip voor toont.
Tegelijkertijd bewegen zijn handen langs mijn lichaam, weer naar dezelfde plek. Waar ze eerst waren. Zo voel ik hoor de haren op mijn armen recht overeind gaan staan, hoe er kippenvel ontstaat en hoe zijn vingers zich over mijn armen laten glijden. Het voelt niet onprettig. Het voelt juist.. Fijn en lief.
Er is genoeg licht om te zien of hij mij aankijkt. Ik staar in zijn helderblauwe ogen, die stralen in het licht van de maan.
"Denk goed na over wat je beslist," zegt hij vastbesloten. Ik zucht. Ik kijk hem strak aan. Ik wil het hier niet bij houden. Zijn blik straalt ongeduldigheid uit, maar toch lijkt hij zich in te houden. "Het is niet dat ik het niet wil. Ik zit in een soort tweestrijd met mezelf. Alsof mijn hoofd en mijn hart het tegen elkaar opnemen, in een enorm duel." Ik blijf geconcentreerd in zijn ogen staren. Ik doe niks anders meer. Mijn blik gaat meteen opzoek naar zijn handen, die niet meer op mijn armen liggen. "Wie is er aan het winnen?" vraagt hij. Zijn handen dwalen af naar mijn rug, en hij trekt me nog iets dichter naar hem toe.
Langzaam voel ik hoe zijn koude vingertoppen mijn rug bereiken, onder mijn hemdje door. Een glimlach siert mijn lippen. Volgens mij is dit nog maar het begin. Ik heb het idee dat dit niet het enige is dat hij van plan is. Fijne, kleine vlindertjes zweven door mijn buik, alsof ze daarvoor gemaakt zijn.
Langs mij heen, om me heen, door me heen.. Overal lijken ze te zijn. Er is geen plek waar ze zich niet bevinden. Woorden zacht sissend vlakbij mijn oor.
"Vergeet je eigen gevoelens niet. Wat wil je zelf? Wat wil je hart?" zijn de woorden die hij uitspreekt. Gedreven door een vreemd soort verlangen, zo doen mijn gevoelens de route naar mijn buik en mijn hart. Ik kijk in zijn ogen die met niets anders dan zorgen om mij gevuld zijn, en er is niets dat ik kan zeggen.
Maar wel iets wat ik kan doen.Liefde, is de betekenis ervan. Sprankelend blauw vermengen zich met hoop in zijn ogen. Hij leunt naar voren, in de hoop zijn lippen op die van mij te kunnen drukken. De laatste paar centimeters overbrugt hij, door nog het laatste beetje naar voren te leunen. Zacht en voorzichtig laat hij onze lippen samensmelten. Alsof ze voor elkaar gemaakt zijn. Kleine puzzelstukjes die geheeld worden. Ja, en zo voelt het ook.
Zijn handen strelen zacht over mijn rug heen, in de hoop dat hij mij ermee zou kalmeren. Het werkt. Na een paar fijne seconden, haalt hij zijn lippen van de mijne af. Ik kijk hem met een glimlach aan. "Ik wil niets anders dan dit."