1.

Haily.
Duisternis.
Een troosteloze duisternis strekte zich voor me uit en gaf perfect weer hoe ik me voelde.
Duister, alleen, hopeloos.
Het was alsof de duisternis me in zijn greep had. Alsof het zich een weg had gebaand naar mijn hart en de angst door mijn aderen deed pulseren. Was dit gevoel echt beter dan de leegheid waar ik voor vluchtte? Was de angst en de pijn het waard, zonder te weten of ik mijn einddoel zou bereiken?
Elke millimeter van mijn lichaam schrijnde van de pijn. Het leek me toe te schreeuwen. Probeerde me ervan te overtuigen op te geven.
Ik probeerde me er met alle kracht die ik nog in me had ertegen te verzetten. Ik zou niet opgeven, ik zou geen lafaard zijn.
Schuchter gluurde ik vanachter de dikke boomstam waar ik me achter verschuild had. Hoewel het pas vroeg op de avond moest zijn, lag de duisternis als een lappendeken over het landschap. Mijn korte speurtocht bevestigde wat ik eigenlijk al wist: niemand in de buurt. Blijkbaar had ik dan toch eindelijk iedereen afgeschud.
Mijn lichaam protesteerde pijnlijk toen ik mijn schuilplaats verliet en mijn tocht verder zette. Mijn hart bonkte pijnlijk in mijn keel terwijl ik de pijn in mijn ongetwijfeld gekneusde enkel probeerde te verdringen.
Ik zou dit niet lang meer vol houden, vroeg of laat zou mijn lichaam zich tegen me keren en weigeren verder te gaan. Maar ik kon nog niet stoppen. Niet voordat ik veilig was.
In de verte zag ik de contouren van het grote kasteel dat mijn eindbestemming was. Onhandig, belemmerd door mijn gebroken pols, haalde ik mijn toverstok uit mijn gewaad en wees naar het kasteel. Ik dacht aan verlossing, aan een veilige haven. Een plek die ik thuis kon noemen.
‘Expecto patronum .’ Een prachtige, zilveren tijger sprong uit mijn toverstok en bracht een warm gevoel met zich mee.
Met een pijnlijk handgebaar stuurde ik hem richting het kasteel met mijn boodschap. Het warme gevoel verdween samen met mijn patronus en dompelde me weer onder in de duisternis en angst. Ik probeerde het van me af te zetten en dwong mezelf sneller te lopen, mijn pijnlijke spieren en wonden negerend.



Wat vinden jullie? ^^