Moord?

Ik: "ik moet je wat vertellen. Maar ik durf het eigenlijk niet.
Eigenlijk is het beter als je het niet weet. Je hoeft het niet te weten, het is niet belangrijk.
laat maar....

vriendin: Nee vertel het je kan me vertrouwen, ik zal niks doorvertellen.
het maakt niet uit wat het is ik blijf van je houden. Samen komen we er wel uit. ..... Hoop ik.....
Het is niks ergs waarschijnlijk.

ik: nee het is erg maar ik hou het liever voor mezelf. Het enige wat ik wil zeggen is dat het over een jongen gaat.

vriendin: OEHHHHH is het je vriendje??? OMGGG!!! Wat leuk!!! Hoe was je vakantie met hem?

Ik: ja het was wel leuk..... alleen..... nouja bij de Eifel toren was her wat minder en daarna ook maar ervoor was het geweldig!!!!!

vriendin: Ow heeft hij je ten huwelijk gevraagd???

Ik: nee!!! we zijn nog geen 18!!! kom op zeg!

vriendin: wat is er dan gebeurd???

Ik: ja...... uhum. ik had ruzie met hem over ons enzo. We vonden allebei dat we meer voor elkaar moesten doen enzooo.

vriendin: wat!! wat naar zeg.
Ow en is die blauwe plek op je arm van die ruzie?

ik: ja hij pakte me vast en ik sloeg zijn arm van me af, want ik was boos.

vriendin: jeetje!! en toen?

ik: nou toen stonden we trouwens bijna bovenaan de Eifel toren. waar het romantisch had kunnen zijn....

vriendin: Wat gebeurde er nou!!??

ik: ik was zo boos geworden en ik wist niet wat ik deed. Ik had weer zo'n woedeaanval. Ik wist niet meer waar we waren en wat we daar deden. Ik duwde hem en......
Toen lag hij daar midden in de nacht. Hij lag daar roerloos. Zo snel als ik kon rende ik naar beneden. Ik knielde bij hem neer. Hij bewoog bijna niet meer en zat onder het bloed en de blauwe plekken. Hij leefde nog!!!!
Ik was helemaal doorgedraaid, wat had ik gedaan?! ik belde de alarmlijn en ik probeerde frans of Engels te praten maar ik kwam niet uit mijn woorden.
Het enige wat ik kon uitbrengen was geschreeuw van onmacht en het woord Eifel toren.
De vrouw aan de telefoon brabbelde wat en ik hing op. Ik bleef bij hem tot de ambulance er was. Hij kreunde van de pijn, hij praatte niet tegen me.

vriendin: Waaaaattttt!!!! Heb je hem naar beneden laten flikkeren!!!
Je bent een moordenaar!!

Ik: ik weet niet of hij dood is....
Het ging perongeluk!! ik wilde het niet.... maar ik moet het je vertellen anders kan ij net meer verder leven.
Hij was in het ziekenhuis en ik ging terug naar het hotel.
het enige wat ik kon doen was huilen, op mijn kussen slaan van woede. Ik wilde dit niet.... hij zou dood gaan en het was mijn schuld! Alles was en is mijn schuld. Had ik hem maar nooit ontmoet dan was dit niet gebeurd. Had ik maar niet geleefd dan was dit niet gebeurd. Mijn leven is niks meer waard nu. Nadat ik dit had gedaan was ik naar hem toegegaan en ben bij hem gebleven. Hij wilde het niet maar ik hield van hem, dus ookal was het mijn schuld dat hij hier lag, ik zou voor altijd bij hem blijven. Maar hij ging dood ik wist het zeker. Ik voel me nu echt schuldig.