A ranger/traitor 205

Svengal zwaaide nonchalant met zijn bijl, alsof hij niets woog. Egil had ondertussen door dat er geen ontkomen aan was en had ook zijn wapen gegrepen. De twee mannen namen elkaar zwijgend op. Egils ogen schoten regelmatig naar de wond op Svengals arm. Svengal leek er echter totaal geen last van te hebben, of liet het in ieder geval niet merken.
“Denk erom mannen,” zei hij doodkalm, alsof hij niet op het punt stond om een gevecht op leven en dood te gaan voeren, “Niemand mag tussen beiden komen of iets anders doen op de uitkomst van het gevecht te beïnvloeden.” Hoewel hij het in het algemeen zei, had Will het gevoel dat de woorden vooral voor hem bedoeld waren. Ondertussen waren de tafels en stoelen aan de kant geschoven en hadden de aanwezige Skandiërs een grote kring omheen het strijdperk gevormd. Will sloeg hen aandachtig gade. Hoeveel waren er voor Egil en wie hoopte dat Svengal zou winnen? Want niemand zou tussenbeide durven komen tijdens het tweegevecht, maar hij kon alleen maar gissen wat er daarna zou gebeuren. De Skandiërs leken echter vooral opgetogen dat er een gevecht aankwam en het was moeilijk te achterhalen aan wiens kant ze stonden.
“Goed dan, tijd om eraan te beginnen. Dit heeft al lang genoeg geduurd.” Egil gaf geen antwoord, maar ging in gevechtshouding staan. Svengal was echter nog niet uitgesproken. “Ik verklaar dat Erak, onze Oberjarl, op lafhartige en een Zeewolf onwaardige manier werd vermoord en dat Egil, die zich daarna Oberjarl noemde, die titel nergens aan verdiend heeft. En als mijn gelijk bewezen is, dan zullen ook alle verwijzingen naar hem in deze hoedanigheid geschrapt worden.”
“Ik verklaar dat je liegt,” was het antwoord van Egil. Will verwachtte dat er nog meer zou komen, maar dat was niet zo. In plaats daarvan viel Egil aan.