#4 - Captain Jack Harkness and Hazel Maxius

Hazel rende op haar enkel laarsjes door een eindeloze gang en schoot met het pistool om de zoveel tijd naar achteren, richting de groep aliens die achter haar aan zaten. Zij was sneller, maar ze kon niet eeuwig door blijven rennen en blijkbaar konden de aliens dat wel. Vreselijk irritant. En waar was Jack überhaupt heen? Ze had hem sinds de aliens hen hadden ontdekt niet meer gezien, aangezien hij de andere kant op was gerend en om een of andere reden waren de meeste achter haar aan gekomen. Heel fijn maar weer. Terwijl haar voeten in een rap tempo renden over de roosters die als ondergrond dienden, draaide ze zich naar links om een trap af te rennen, zonder te vallen en toen nog eentje, om weer in een gang te komen, waar nu wel een fatsoenlijke ondergrond was. De verschillende deuren waar ze voorbij renden stonden open en zouden leiden naar kamertjes waar god weet wat plaats had gevonden. Weer rende ze de hoek om en verstopte zich in achter een van die deuren. Ze hield de pistool stevig in haar hand terwijl ze op haar hurken ging zitten en probeerde niet te hard te ademen, aangezien ze nogal lang en hard heeft moeten rennen en ze hoorde een groep aliens langs komen lopen en ze wilde liever niet worden gezien, want dan stond de dood sowieso op haar te wachten. Met een hand hield ze haar pistool vast en de andere hield ze voor haar mond. Natuurlijk moesten de buitenaardse wezens net voor de kamer waar zij verstopt zat stoppen om te overleggen. Gelukkig voor haar bleven ze in het gangetje staan en praatten ze best luid, waardoor Hazel ze goed kon verstaan. Haar hart klopte in haar keel. Ze was nog nooit verder geweest dan hun eigen zonnestelsel en nu zaten ze op een ruimteschip vast, ze wist niet waar Jack was en het ruimteschip zat vol met wezens die haar en Jack zochten en tot ramp van overmaat was het schip het ook aan het begeven, want het maakte de meest rare geluiden en overal kwam rook vandaan, dat kon in ieder geval niet veel goeds beteken.
"No sign of the female human." zei een van de wezens en Hazel ging ervan uit dat ze het over haar hadden. Ze moesten eens weten dat ze gewoon onder hun neus zat.
"No sign of the male human either." zei een andere wezen met een hogere piep stem en Hazel beet op haar.
"The ship can't be repared." zei toen weer een ander wezen en Hazel vroeg zich af met hoeveel ze eigenlijk waren, maar het trok haar aandacht. "We must evacuate to survive."
"What about the humans?"
"They will die when the ship explodes, there is no way out for them." zei de lage stem voordat de groep weg liep en Hazel bleef daar zitten. Ze moest Jack weten te bereiken. Ze moesten weg van het schip en wel meteen. Hazel bleef nog even in de ruimte totdat ze er zeker van was dat iedereen weg was in de gang en net op het moment dat ze de deur open trok ging er een soort alarm af en al snel wist ze al waarvoor het was.
"The ship self destructmechanism is activitated, please exit the ship as soon as possible." riep een soort van robot vrouwenstem om en Hazel moest haar hart even vast houden, aangezien ze dacht dat zijzelf een alarm had geactiveerd. Rode alarm lichten gingen aan en een hard alarm ging af. Hazel keek over haar schouder en rende toen de gang weer door. Daar ging ze weer. Op zoek naar Jack. Trappen op, trappen af, links af, rechts af, kamers door en weer uit en weer terug rennen wanneer ze een groep aliens aan zag komen. Ze bleef uit het zicht terwijl ze voor haar gevoel het hele schip had door zocht, toen ze ineens de brutale stem van meneer Captain Jack Harkness hoorde en ze glimlachte en begon wat harder te rennen om de gang naar links te volgen, maar ze draaide zich gelijk om, aangezien Jack dus tegen aliens aan het praten was. Hazel duwde zichzelf tegen de muur, hopend dat de aliens haar niet hadden gezien, anders had ze een groot probleem. Jack had haar wel gezien. Zijn blauwe ogen hadden recht in Hazels groene ogen gekeken voordat ze zich weg draaide. Wat alien gepraat waar Hazel niks van snapte aangezien het in hun eigen taaltje, totdat Jack weer wat zei.
"Come on then. Shoot me! That's what you want. My female friend has already left the building, so if you wanna kill a human, you should kill me!.. Come on then!" riep Jack en Hazel kon het niet laten om om het hoekje te kijken. De aliens hadden hun geweren gereed en Jack had zijn armen gestrekt op zij met een grijns die alleen Jack kon hebben. Een luide zoem waarna een knal volgde met een felle blauwe lichtflits erbij en Jack ligt op de grond, dood. Hazel beet hard op haar lip. Ze moest zichzelf eraan helpen herinneren dat Jack niet dood kon, of nou ja, hij kwam altijd weer tot leven. Jack zou alles nog een keer aan haar uitleggen, het enige wat hij had verteld was dat hij een tijdje met een man die de Doctor heette had rond gereisd en dat had er blijkbaar mee te maken. Hazel schudde haar hoofd en keek weer om het hoekje en zag de aliens weg lopen de andere kant op, Jack alleen op de grond achter latend in zijn strakke blouse met zijn bretels. Hazel beet op haar lip en ging op haar knieën naast hem zitten, terwijl het luide irritante alarm door de gangen galmden en de robot stem af aan het tellen was.
"Ten minutes untill detonation." riep de stem om en Hazel beet op haar lip. Ze had geen idee hoelang Jack 'dood' zou blijven en in wat voor staat hij zou zijn wanneer hij wakker zou worden. Ze likte langs haar lippen en proefde wat zweet en trok een vies gezicht. Haar handen lagen op haar schoot en haar ogen gericht op de man met de donkere haren en de prachtige blauwe ogen waarmee hij iedereen om zijn vingers kon winden die nu gesloten waren.
"I have no idea how this works and how long you will be, you know, dead, but you should hurry up, because this place is gonna blow." zei Hazel die haar hoofd scheef hield en toen een van haar handen naar Jack zijn hoofd bracht om zijn haar uit zijn gezicht te vegen. Zijn haren plakten een beetje van het zweet, maar om een of andere reden vond Hazel dat niet erg. Het was raar. Ze had nog nooit iemand die ze kende dood gezien en nu moest ze maar wachten totdat hij weer terug kwam.
Na bijna vijf minuten te hebben gewacht was er nog steeds geen verbetering en iedere seconde werd Hazel zenuwachtiger. Ze had geen idee hoe het steeds op nieuw tot leven komen van Jack in elkaar zat en zover zij wist kon het toch ook gewoon een keer op houden, dat er een limiet aan zat ofzo? Het punt was ook dat zij niet weg kon zonder Jack. Zij wist niet hoe ze met de vortexmanipulator om moest gaan en Jack wist precies de coördinaten. Hazel durfde het niet aan om random wat in te tikken en te hopen op het beste, ze durfde het gewoon niet. Ze had inmiddels Jack zijn hand vast gepakt en draaide rondjes met haar duim over de rug van zijn hand. Het alarm was haar al gewoon geworden en zover zij wist waren Jack en zij de enige nog op het schip, dat binnen vijf minuten zou ontploffen. Ze zou gewoon blijven wachten. Jack had gezegd dat hij haar niet in de steek zou laten en ze geloofde hem.
"Three minutes untill detonation." riep de stem om en Hazel haar hart klopte in haar keel. Ze hield het niet meer. Ze haatte het stil zitten en niks kunnen doen en hier liep de druppel over. Jack moest wakker worden, anders was zij er geweest over drie minuten en Jack zou voor een eeuwigheid in de ruimte zweven, als hij überhaupt nog wakker zou worden, waar Hazel haar twijfel over had.
"Jack, please wake up." zei ze voor de twintigste keer. Haar stem piepte, waarna er een luidde snik uit haar mond ontsnapte en ze sloeg haar hand voor haar mond. "Please Jack, I need you, don't leave me here." Ze had zijn hand nog steeds vast en wreef met haar hand die ze net voor haar mond had geslagen onder haar ogen. Ze probeerde de tranen tegen te houden, maar dat ging nog verrekte moeilijk. Haar brein was aan het overkoken en ze kon niet meer helder denken en moest zichzelf rustig proberen te houden.
"Two minutes untill detonation." riep de stem en dat was de druppel voor Hazel. De tranen liepen in een keer over haar wangen en haar handen trilden. Ze liet Jack los en veegde met trillende handen de tranen weg. Jack was weg, voor altijd en ze kon er niks aan doen. Ze zat vast. Vast op het ruimteschip en ze had nog twee minuten te leven. Dat was het dan. Ze had nooit gedacht dat dit haar einde zou zijn. Dood gaan omdat ze vast zat, nergens heen kon. Ze had gehoopt dat ze veel cooler dood zou gaan, tijdens een gevecht bijvoorbeeld. Hazel trilde nog steeds en beet hard op haar lip terwijl de tranen nog steeds uit haar ogen kwamen stromen en op haar kleren druppelden. Trillend boog ze naar Jack toe en terwijl ze op haar onderlip beet hing ze boven hem, de tranen vielen op zijn shirt en maakte donkere vlekjes.
"I am so, so sorry Jack." zei ze en drukte een kus op zijn voorhoofd, waarna ze haar hoofd op zijn gespierde borstkas legde en zachtjes snikte. Het was stil in de borstkas van Jack, geen kloppend hart, maar dat had ze ook niet verwacht. Ze had inmiddels een soort van geaccepteerd dat hij niet meer wakker zou worden zoals hij beloofd had. Maar ze wilde nog niet dood. Ze had nog een heel leven voor haar, alle avonturen die ze nog moest beleven en dan moest ze nou net vast zitten op een stom ruimteschip van stomme aliens. Haar hand had het shirt van Jack vast gepakt en kneep erin uit frustratie en de tranen bleven lopen en het zou waarschijnlijk ook niet stoppen. Haar andere hand ging naar het kettinkje wat ze van haar ouders had. Zij zouden niet weten wat er met haar was gebeurd, wachtende totdat ze een keer thuis zal komen, wat dan niet zou gebeuren. Het idee alleen al zorgde voor een luidde snik en nog een en nog een en in een keer hoorde ze iemand luid inademen en werd ze omhoog geduwd. Snel liet ze Jack los, zo snel, waardoor ze naar achteren viel, tegen de muur aan.
"Jack!" riep ze toen ze zag dat hij weer rechtop zat en zijn blauwe ogen haar weer aankeken.
"Hello, Hazel." zei hij op zijn flirterige toon en Hazel lachte en viel hem om de nek. "Well, someone has missed me." Jack lachte om Hazel en ontving een mep op zijn schouder, terwijl ze nog steeds om zijn nek hing.
"One minute until; detonation." riep de stem en Jack trok zijn wenkbrauwen op.
"Well that's not so good, I think it's time to go." zei Jack en Hazel liet hem los, veegde haar tranen snel weg en krabbelde weer overeind, terwijl Jack de coördinaten invoerde in zijn vortex manipulator. Hazel hield Jack trillend vast terwijl ze met een ruk van het ruimte schip weg werden getransporteerd, terug naar de aarde, precies waar ze die zelfde ochtend ook waren, alleen nu was het bijna avond. Hazel belandde met een harde klap in het lichtelijk vochtige gras met een kreun en op haar rug en Jack landde enkele meters verderop en hij stond rechtop, maar niet voor lang. Hij verloor zijn evenwicht en viel voorover, lachend, met zijn gezicht in het gras. Hazel krabbelde weer overeind en liep snel naar Jack, nog steeds heel erg aan het trillen.
"Jack, are you okay?" vroeg ze toen ze bij hem stond en Jack draaide zich om in het gras en kwam deels omhoog, waardoor hij in het gras zat. Hij knikte en zijn blauwe ogen zijn goede vriendin Hazel. Hij kende haar nog niet heel lang echt goed, maar ze was nu al een van de weinige mensen die hij ook echt vertrouwde. Hij fronste even.
"I am fine, but I can't say the same about you, you are crying." zei Jack en pakte haar hand vast, waarna hij haar een beetje omlaag trok. "Come here." Jack glimlachte een beetje en Hazel veegde snel de tranen weg, een beetje geschrokken aangezien ze niet in de gaten had dat ze aan het huilen was. Ze ging naast Jack zitten in het gras, die haar aankeek met zijn blauwe ogen en Hazel keek hem aan en beet kort op haar lip.
"You were dead Jack. I thought I had lost you." zei Hazel trillend en Jack fronste even en glimlachte toen.
"But I am not now." zei hij op een Jack manier en Hazel grinnikte even en veegde een traan weg.
"Yeah, but I was afraid you wouldn't come back....That you were goin' to stay dead, forever and that I was going to die on that spaceship." zei Hazel trillend tegen Jack en zijn gezicht ontspande een beetje en hij trok zijn wenkbrauwen lichtelijk op. Even was het stil tussen de twee en Hazel deed moeite om haar tranen binnen te houden terwijl ze op haar lip beet.
"How long was I gone." vroeg Jack toen ineens zonder Hazel aan te kijken.
"Pardon?" reageerde Hazel verbaasd, niet helemaal snappend waarover hij het had in eerste instantie.
"How long was I dead." zei Jack toen en zijn ogen waren gericht op de grond en Hazel zuchtte even.
"Almost ten minutes... Do you understand how worried I was and after all this was the first time I saw you die... And I don't wanna see you die again Jack." Hazel beet weer op haar lip en probeerde de tranen tegen te houden. Ze zag weer voor zich hoe Jack daar lag, terwijl zij maar wachtte totdat hij weer wakker werd. Nu ze eraan terug dacht, die tien minuten waren de tien ergste minuten van haar leven. Jack keek weer omhoog en keek Hazel recht aan. Hij keek niet zoals hij normaal keek, een beetje brutaal en flirtend, maar geschrokken en bezorgd. Ze weten niet wat er gebeurde, maar sloegen Hazel en Jack de armen om elkaar heen en zaten ze daar. Op de grond. Dicht tegen elkaar aan. Niet van plan elkaar los te laten. Hazel met haar armen om Jacks nek en Jack zijn armen om Hazels middel. Vanaf dat moment waren ze closer dan ze ooit waren geweest en niemand die hen nog kon breken.