Road O48

Altijd is het de nieuwsgierigheid die van alles lijkt te winnen. Wat het ook is. Ik heb het aan Jack te danken, hij jaagt me deze gevoelens aan.
Ondanks dat, kan ik zijn grijns niet uitstaan. "Ik wil het weten," is het enige dat ik kwijt wil. En of hij nu iets gaat zeggen of niet, ik kom er wel achter.
Zoals dat ik altijd achter alles kom. De kou vliegt door de ruimte heen, wanneer de deur openvliegt, en de laatste man naar buiten stapt.
Het geeft niet, denk ik in mezelf. Ik ben hier nu alleen met Jack. En dat is het enige dat telt, voorlopig. Adrenaline stroomt langs mijn aderen naar mijn hoofd.
Waarom zegt hij nu niks? Speelt hij nu serieus een spelletje met me? Hij kan het zo krijgen. Het laatste wat ik hoor, is gerommel aan het slot van de deur.
En dat is het. Hier zitten we dan, met zijn tweeën. Beide opgesloten, in dit kleine hok. Nou ja, klein.. Qua oppervlakte is het misschien klein, maar als je het zo van binnen bekijkt, valt het eigenlijk nog best wel mee. Ik schrik van mijn eigen gedachtegang. Ik vind dit eng, toch? Ik zou dit tegelijkertijd eng moeten vinden.
Maar zo voel ik het op dit moment niet. Integendeel, ik voel me zo vrij als een vogel die naar een warm land aan het vliegen is. Die de warmte nodig heeft.
"Nou, zeg het maar. Dit was jouw plan, toch?" Ik leg mijn armen zo over elkaar heen, dat het lijkt alsof ik boos ben. Niets is wat het lijkt. Dat is nu even mijn gedachtegang. Ik hoop niet dat hij het meteen doorheeft. Vast niet. Zijn lach wordt alsmaar breder en breder.
"Oké, zeg het maar. Wat is er zo grappig?" probeer ik het op een andere manier uit hem te krijgen. Eens kijken of dit dan wel lukt. Heel voorzichtig moet ik zijn.
Bijna wil ik mijn hand voor mijn mond slaan. Maar dan bewegen zijn lippen, en ik kijk hem uiteindelijk toch aan. Ik kan het niet langer meer verbergen.
"Ja, ik heb dit geregeld. Ik heb het voor ons gedaan. Om meer tijd met je te kunnen doorbrengen. Snap je dat dan niet?" zegt hij, na een paar seconden.
"Tuurlijk snap ik dat wel. Ik vind het ook een top idee, echt. Maar mijn ouders.. Ze zullen vast ongerust zijn," antwoord ik. Even ben ik bang voor zijn reactie.
Dat hij af gaat haken, vanwege dit. Maar dan bedenk ik me dat hij nooit zo zou reageren. Zo fel, zo hard. Tenminste.. Niet op mij, maar wel op iemand anders.
"Je hoeft je geen zorgen te maken, alles is geregeld. Als je mij vertrouwd, is er toch niks aan de hand?" zegt hij lief. Vaak genoeg heeft hij lieve dingen gedaan.
Of gezegd. Maar dat iemand zoiets doet, voor mij. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het is zo ontzettend lief.. Jack zit nu vlak naast me. De paar centimeters zijn opgeschoven, hij zijn nu nog maar enkele centimeters gebleven. Ik knik. Het is allemaal waar wat hij zegt. Wat betekent dat hij dichterbij kan komen.
"Ik zal verder niks meer vragen. Ik vertrouw op jou, en dat is het belangrijkste wat telt." En daarmee is het gesprek afgesloten. voor nu, tenminste.
Hoewel mijn toon zacht en gedempt is, merk ik dat er toch nog iets mist. De liefde. Misschien had ik het wat liefdevoller moeten zeggen..
Weet je, het komt vanzelf wel. Ik bedoel, hij is pas net weer terug. Ik heb alle tijd van de wereld. En ik ben bij hem. Dan is alles compleet.

De avond valt. Langzamerhand maakt de zon plaats voor de maan en de sterrenhemel. Ik merk dat ik ook sneller vermoeider word. Ik vind het ook niet gek.
Nadat we een paar broodjes hebben gegeten, pakt Jack het matras en de slaapzak erbij. Hij bukt zich en trekt dan de beide dingen omhoog.
Er is maar weinig plek. De tafels en stoelen zouden nog een stukje naar achteren moeten, voordat het matras en de slaapzak er werkelijk bij kunnen.
En nadat we dat ook gedaan hebben, wordt het matras neergelegd, en de slaapzak er bovenop. Ik merk dat ik in gedachten zit verzonken, wanneer er huivering door mijn lichaam trekt. "Heb je het koud?" vraagt hij, als hij dit ziet. Ik knik zachtjes. Het klinkt als gebrabbel wat er uit zijn mond komt, maar toch versta ik het. Het bonkt in mijn lichaam. Mijn hart gaat tekeer. "Kom hier." Ik laat het me geen tweede keer zeggen. Hij slaat de dekens van zich af, waarna ik er gemakkelijk in kan kruipen. Meteen slaat de warmte toe. Gelukkig is het een tweepersoons slaapzak, anders pas ik er niet meer in. Ik voel meteen dat ik minder aan het rillen ben als daarvoor. Ik houd mijn blik gevestigd, tegen de muur aankijkend. Een paar armen wikkelen er om mijn lichaam heen, en drukken zich tegen zich aan. Ik ben blij dat ik hier ben. Bij Jack. Alles wat ik tot nu toe gewenst heb. Niet alleen mijn hoofd wenst dit, nee, ook mijn hart.
Zijn handen strelen zachtjes over mijn arm. Ik word er rustig van, en het houdt me rustig. Ik begrijp niet waarom ik hier aan heb zitten twijfelen.
Door de vele gedachten, voelen mijn ogen zwaarder aan dan ik gedacht had. Langzaam proberen ze dicht te vallen.
Maar nog net hoor ik Jack's stem iets zeggen. "Ik had dit al eerder willen zeggen. Nu is het perfecte moment. Hier en nu. Ik doe dit niet zomaar. Ik weet niet of je het gemerkt of gezien hebt, maar.. Ik ben verliefd op je." Mijn hart slaat op hol. Het hartritme gaat tien keer zo snel omhoog. Mijn gedachtegang is niet meer hetzelfde, als wat het geweest is. Nee, alles klopt nu.