Hoofdstuk 1: Mommy, why do they hate me?

Tranen rolde over de wangen van het jonge meisje. Ze zat daar, daar op het open plekje op de kasteeltuinen. Ze zag haar moeder op haar af komen lopen. Haar moeder was een vrouw waar ze altijd al tegenop had gekeken. Ze had een prachtig gezicht, donker haar en een egale huid. Het was een sterke vrouw, dat zeker, iemand die niet bang was voor gevaar en durfde te vechten. "Lialé? Lialé gaat het wel?" hoorde ze haar moeder vragen. Ze sloeg haar mintgroene, fluwelen mantel nog een keer om en trok haar benen op. Met haar ogen vol tranen keek ze haar moeder aan. Langzaam kwam haar moeder op haar afgelopen en sloeg haar armen om haar heen. Ze hoorde hoe haar moeder haar met een warme stem vroeg: "Liefje, wat is er gebeurt? Waarom ben je niet met de andere kinderen aan het spelen? Heb je je misschien bezeerd?" Lialé kroop tegen haar aan en zuchtte zacht. "Ze mogen me niet, ze haten me. Keer op keer oefenen ze met het boogschieten, zwaardvechten en andere dingen. Ik kan er niks van en ze zeggen dat ze niet willen dat ik meedoe. Zelfs Mikkeylah kan meedoen omdat ze magie heeft. Ik... ik ben niet goed genoeg voor mensen. Hoe erg ik het ook probeer niemand mag me. Mama, waarom haten ze me?" vroeg ze verdrietig. Haar moeder stond op en wenkte haar dat ze naar binnen moest komen met haar.

Eenmaal binnen aangekomen ging haar moeder op een paarse, met fluweel bekleedde fauteuil zitten. Ze ging voor haar moeder op de grond zitten en staarde naar het tappijt wat de vloer bedekte. De hand van haar moeder ging door haar rode krullen heen en ze hoorde haar zeggen: "Liefje, ze haten je heus niet. Jij bent gewoon... anders. En daar is niks mis mee, je hoeft je er niet voor te schamen. Weet je, ik was vroeger ook geen perfect persoon, ik had ook mijn goede en mijn slechte punten. En soms moet je gewoon niet luisteren naar wat ze zeggen..."

Regina's verleden, 68 jaar terug...
"Haha, kijk wie we daar hebben! Kleine Gina de dochter van de 'prins'." Hoorde ze haar neef Trystan zeggen. Ze keek om, trilde een beetje. Haar neef was 4 jaar ouder dan haar en een typische prins. Hij had golvend blond haar wat aansloot op zijn kaaklijn, ook had hij grote bruine ogen waarvan de meeste meisjes flauw zouden vallen. Zo ook Willow-Jane, de dochter van een van de graven van het land. Ze zag hoe Willow naast Trystan kwam staan en haar samen met hem spottend aankeek. "L-laat me met rust!" stotterde de 8 jaar oude Regina. Ze bleef doodstil staan op de open vlakte en keek naar haar neef. Ineens voelde ze hoe een zwaart contact maakte met haar heup, ze voelde hoe hij haar ermee stak. Tranen vulde haar ogen en huilend van de pijn viel ze op de grond neer. "Waag het niet om maar een woord te zeggen Gina, doe je dat wel dan zorg ik ervoor dat mijn vader jouw vaders leven kapot maakt." hoorde ze haar neef nog zeggen waarna hij wegliep. Ze bleef liggen op de grond, bloedend, alleen...

Lialé stond op en ging op haar moeders schoot zitten. Voor een meisje van 14 was ze erg klein met haar 1.50m. Ook haar handelingen waren daar deels op aangepast. Altijd wilde ze zich verschuilen tegen iemand aan die ze vertrouwde. Met haar moeder had ze een goede band, nog een betere dan met haar vader die altijd op weg met zijn 'Merry Man'. "Ik weet het mama, maar het lukt me gewoon niet. Ik wil ook vrienden hebben en met iedereen mee kunnen doen. Kan jij me niks leren? Over magie en andere dingen? Of misschien hoe ik op een paard moet rijden?" vroeg ze haar moeder met een kleine twinkeling in haar ogen.

Ze voelde dat ze omhoog moest komen en zag hoe Regina ook opstond. "Liefje, ik denk dat ik iets voor je heb wat je op zal vrolijken," zei haar moeder terwijl ze richting een hok liep, "het is een vriendje voor je die je nooit en te nimmer af zal wijzen. We vonden hem in het bos, achtergelaten door zijn familie omdat een wolf hun achtervolgde. Nu zoekt hij ook een nieuw maatje." Verheugd volgde ze haar moeder en keek naar het beestje in het hok. Het was een klein, wit, langharig hangoorkonijn met grote, zwarte kraaloogjes. Ze glimlachte naar haar moeder en opende het hok. Voorzichtig stak ze een hand naar binnen. Het beestje keek haar doodsbang aan en zacht zei ze ertegen: "N-niet bang zijn, ik doe je geen pijn. Alsjeblieft..." Het konijn keek haar aan en zette voorzichtig een paar stapjes dichterbij waardoor hij met zijn kopje tegen haar handpalm aankwam. Ze aaide erover en glimlachte. Voorzichtig pakte ze hem in haar armen en hield hem dicht tegen haar aan. "Hoe wil je hem noemen?" vroeg haar moeder haar. Ze bloosde en antwoorde: "Leopold, zijn naam is Leopold."