4.

Midden in de les frans, kwamen Bella, Jacob, Edward en Blaine binnen. Mrs. Keeuwen keek hun boos aan en vroeg waarom ze zo laat waren. Edward vertelde dat er een goeie vriend in het ziekenhuis lag maar Mrs. Keeuwen vond het geen goed excuus maar liet ze gewoon gaan. Mr Peeters kwam de klas binnen en vroeg of iemand wist waar Kurt en Santana waren. Bella stak haar hand op en zei: ‘We hebben ze gisteravond nog gezien en toen waren ze al niet zo lekker, dus ik denk dat ze vandaag thuis zijn gebleven.’ Toen Blaine dat hoorde rende hij gelijk huilend het lokaal uit. Mr Peeters zei dat ze hem vanmiddag maar even moesten bellen. Bella keek waar Blaine heen ging maar ging niet achter hem aan. Na een tijdje kwam Blaine treurig terug. Mrs. Keeuwen keek hem stom aan en hij ging op zijn plaats zitten. Na de les frans kwamen er nog twee lessen waar ze allemaal niet meer zaten op te letten. Aan het einde van de dag ging Blaine, met nog steeds rode betraande ogen, naar de Glee-club. Mr Shuester vroeg aan Blaine of hij wist waar Kurt was, want die miste nooit een les ook al was hij ziek. Blaine antwoorde dat hij niet wist waar Kurt was en hij moest hard werken om zijn tranen niet te laten gaan. Na een tijdje gingen ze samen een gezellig liedje zingen om Blaine op te vrolijken, maar het lukte niet echt. Bella kwam binnen want ze zou nog zingen omdat ze nog een zangeres nodig hadden voor in de Glee-club. Ze zong een stukje uit het liedje A Thousand Years. Iedereen vond het geweldig en ze kreeg allemaal complimentjes. Mr Shuester vroeg of Bella bij hun Glee-club wou. Bella wou dat dolgraag en ze ging naast Blaine zitten. Bella zei dat ze na school gelijk weer naar het ziekenhuis zouden gaan om te kijken hoe het met Kurt, Santana en Gif ging.

Eerst ging ze naar Gif, het bleke meisje met het zwart haar. Gif lag te slapen, het leek net of ze dood was zo bleek was ze. Ze werd wakker en ging overeind zitten met haar lange witte jurk onder bloedsporen. Bella vroeg hoe het met haar ging en ze zei iets heel anders dan dat Bella verwacht had: ‘Ze komen me halen, ze komen jou halen, ze komen jullie halen.’ De deur ging met een klap open. In de deuropening stonden Edward, Blaine en Jacob. Ze zeiden dat ze bij Kurt waren geweest en dat het nu al een heel stuk beter met hem ging. Edward vroeg aan Bella of Gif nog wat gezegd had en Bella zei van niet, omdat ze geschrokken was van de woorden van Gif. Maar niet zo super erg geschrokken omdat het ook natuurlijk niet waar kon zijn. Ze keek naar Gif en ineens viel Gif op de grond. Ze draaide zich om en er zat een blauwe plek op haar been in de vorm van: ‘’pas op’’. Jacob en Blaine hielpen Gif weer in bed. Bella besloot om maar bij Kurt te gaan kijken terwijl de rest naar Santana gingen. Eenmaal aangekomen bij Kurt zag ze dat hij er al veel beter uit zag. Bella vroeg aan Kurt of hij zich nog wat kon herinneren maar hij zei van niet. Op dat moment kwam Gif binnen in een rolstoel. Ze zei: ‘Jullie moeten echt oppassen. Ze zijn naar jullie op zoek omdat ze gelukkige mensen haten.’ Kurt keek raar op en zei: ‘Hoezo moeten wij oppassen? En waarom haten ze gelukkige mensen?’ Gif zei sloom en onzeker: ‘Jullie zijn gelukkig, jullie hebben het goed, hun niet, ze hebben geen geluk in hun leven, ik ook niet.’ Ze keek op naar Bella en Kurt. ‘Bedankt,’ zei Kurt. ‘Wilde je niet eerder vluchten?’ Gif knikte: ‘Alleen ze hielden me vast.’ ‘Dat moet vast verschrikkelijk geweest zijn voor je,’ zei Bella. ‘Maar hoezo zijn wij wel gelukkig dan?’ vroeg Kurt. ‘Omdat jullie goed zijn voor andere mensen, en jullie worden gerespecteerd en jullie hebben de persoon gevonden waar jullie van houden,’ antwoorde Gif. ‘Je weet toch dat wij geen setje zijn, hé?’ zei Kurt. ‘Dat dacht ik eerst,’ zei Gif. ‘Maar nu weet ik dat jullie allebei een vriendje hebben.’ Bella besloot om maar even bij de jongens, bij Santana te gaan kijken. Toen ze daar aankwam zag ze de jongens niet meer, dus besloot ze nog maar weer naar Kurt te gaan. Toen ze daar aankwam zag ze niemand meer. Iedereen was weg, zelfs het bed van Kurt was leeg. Ze rende door de gang naar de kamer van Gif. Gif lag nog bleker dan normaal in haar bed. Toen Gif Bella zag zei ze heel zacht: ‘Ze zijn meegenomen, allemaal. Ik heb het zien gebeuren maar ik kon niks doen, ik was verstijft van angst.’ ‘Hoe? Wat?,’ begon Bella. ‘Gif, je moet me alles vertellen. Hoe is het gebeurt? Wie waren het?’ Gif gilde: ‘Ik kan het niet vertellen! Anders vermoorden ze mij...’ Bella schreeuwde: ‘Vertel het! alsjeblieft, alleen jij kan ze helpen en, en ik bescherm je.’ Gif schudde haar hoofd. ‘Zeg het! Waar zijn ze heen en wie zijn het?’ Zei Bella haastig. Gif zei ineens: ‘Volg het spoor naar het bos dat bebloed is of wat een aanwijzing kan zijn van je vrienden.’ Bella liep weg het ziekenhuis uit.