Road O47

Niemand zegt iets, maar dat is ook niet nodig geweest. Ik zit binnen tussen alle andere mensen in. Weliswaar niet tegen elkaar gedrukt, maar zowaar dat het wel bijna stampvol is. We hebben ons rondom de tafel verzameld, ieder aan een eigen stoel zittend. En zoals gewoonlijk zit ik naast Jack.
Hij heeft in de gaten gekregen dat hij me in de steek gelaten heeft, al die tijd. Dat hij beter had na moeten denken, voordat hij deze beslissing überhaupt zou maken. Ik heb me over zijn woorden bekommert, er over nagedacht en geaccepteerd dat het nu eenmaal zo gegaan is.
Zodoende probeer ik nog steeds rechtop te blijven zitten. Vooral het geluid van pratende mensen en de ademhaling van Jack zijn de dingen die het niet doodstil maken. Tot groot genoegen zit ik maar een paar enkele centimeters bij hem vandaan, maar het voelt alsof het meters zijn. Woorden zacht sissend als slangen kietelen in mijn oren, en voeren mij uit een trance waarin ik zit verdiept. Ik kijk even op, om daarna in het grijnzende gezicht van Jack te staren. Zachtjes duw ik mijn vuist tegen zijn arm aan. "Niet zo staren, oen." Een giechel ontsnapt eruit mijn mond. Meteen druk ik mijn hand ertegen. Daardoor kijkt hij weer een andere kant op. Hmm, gaan we het opeens zo spelen? Ik leun expres met een arm op de tafel, en dat ik met mijn gezicht zijn kant op kijk. Hij zou nu wel moeten kijken.
Mijn maag maakt een beweging, die ik nog niet eerder gevoelt heb. Het maakt me wakker, alsof duizenden vlinders erin aan het rond fladderen zijn.
Des te erger ze worden, des te meer ik zou denken dat ik verliefd zou zijn. Of ben ik alleen maar blij dat hij weer terug is? Ik schud die gedachte van me af.
Dit kan niet anders dan liefde zijn. Ik heb dit precies gevoeld bij Kevin, de jongen uit mijn klas. Ik kan niet goed onderscheiden of dit precies dezelfde gevoelens zijn, maar het is zeker dat dit liefdesgevoelens moeten zijn. Niet lang daarna port er iemand in mijn zij. Alsof er met de duivel gespeeld wordt..
Zoals altijd brandt er een kokend vuur in mij, een grote oranje vlam, diep in mijn hart. En dat terwijl ik naast hem zit. Hij zou het zo kunnen merken, aan mijn gedrag, bijvoorbeeld. Hem afwachtend aankijkend, durf ik eigenlijk niks meer te ondernemen. Water is niet degene die het kan blussen, maar hij kan het wel.
Gewoon al door zijn zachte aanrakingen, of als mijn handen in zijn handen verstrengeld zijn. Eventjes lijken mijn ogen de zijne te vinden, maar dan kijkt hij geheel onverwachts naar iemand anders. Hij geeft de man een klein knikje. Het geeft me stiekem een beetje de kriebels. Ik heb geen idee wat hij van plan is.
Langzamer begint het buiten donkerder te worden. Terwijl ook de mensen het pand verlaten, kijk ik nog eens goed om me heen. Tegen de muur aan staat iets wat ik herken. Ik herken het als een matras, en.. Een slaapzak? Maar wat moeten die hier? Meteen wakkert er zich een nieuwsgierig vuur in mij.
Het is vrijwel onmogelijk om iets te verbergen, maar toch doet hij het. Ik heb geen idee hoe hij het doet, het gebeurd gewoon. Stemmen klinken er opnieuw.
Dit keer zijn het andere stemmen. Niet de stemmen die ik gewend ben. Er is één voordeel: de ene stem is wel van Jack. Hij heeft deze man een knikje gegeven. En ik heb het gezien, gemerkt. Zou hij het door hebben gehad? Ik kan niet verstaan wat er gezegd wordt, het zijn fluisteringen die zo onverstaanbaar zijn dat ik ze bijna niet hoor. Want het is niet alleen het vuur dat wil weten wat er gaande is, ik wil het zelf ook. Mijn gedachten willen het ook. En het belangrijkste gedeelte van mijn lichaam, mijn hart, wil het ook. Alsof ze allemaal maar met één ding bezig zijn: zich voeden. De stemmen klinken opnieuw, op gedempte toon, en dit keer wel hoorbaar. Woorden die rollen en ratelen, vlug sprekend, en snelle ademhalingen. En nu wil ik weten wat er aan de hand is.
De nieuwsgierigheid wint het van de geduldigheid. Ik kan er helaas niks tegen doen. Ik zal moeten bewijzen dat ik het nog volhoud, zolang ik hier nog blijf.