Hoofdstuk 10

Die twee laatste schooldagen waren snel gegaan, gelukkig maar. Ik heb mijn ouders ervan overtuigt dat ik met Em en C naar London zou gaan maar eigenlijk ga ik alleen. Nu staan Peter, Michael en ik op het vliegveld voor mijn reisje naar London. Michael heeft al door dat ik niet terug kom en heeft me vast sinds we hier binnen liepen. Peter zou zelf gaan vliegen omdat we geen ticket meer konden regelen. Het gaat dan alleen wel langer duren dan normaal omdat een vliegende jongen valt op. Ik heb uitgerekend dat hij na twee dagen in London zou zijn en hij heeft me plechtig belooft dat hij dat ging waarmaken. Van Em en C heb ik geen officieel afscheid genomen maar gewoon zoals ik voor elke vakantie doe. Ik schrijf ze later wel net als mijn ouders en broers en zus. “This is the last call for the flight number 422, Port Lincoln to Heathrow Airport London”: klinkt het door de speakers. “Wel this is it sissy. I am going to miss you but atleast I know where you are and that your happy”: zegt Michael en drukt me alweer tegen hem aan. “I will miss you too Mick and thanks for understanding”: zeg ik en laat hem dan los. Ik pak mijn enige bagage op ’mijn rugzak gevuld met wat kleding, een tandenborstel, geld, paspoort en mobiel’ en loop naar Peter. “I will see you in two days”: zeg ik en kus hem snel. “I will be there Mag”: belooft hij voor de zoveelste keer. “Goodbye”. Dan zet ik voort naar de douane en de tunnel om het vliegtuig in te gaan. Binnen no time zit ik in mijn toegewezen stoel. Dit is de eerste keer dat ik alleen vlieg en dan duurt de reis ook nog eens 26 uur kan je dat geloven. Ik zit in het midden van het vliegtuig op de middelste stoel in de rij. Rechts van me zit een vrouw die eruitziet als een belangrijk persoon van een bedrijf en links zit een jongen van een jaar of 22. De stewardess die me naar mijn stoel had gewezen begint met de veiligheidsuitleg en dan gaat het gordel op lampje aan. ik steek een stuk kauwgom in mijn mond en wacht tot we in de lucht zijn.

Ik word wakker van een tik op mijn schouder. De jongen naast me maakt me wakker, Ben heet hij. We waren aan de praat geraakt over de film die er draaide in het vliegtuig ironische genoeg was het snakes on a plane. “Good luck to you Mag. Hope you find whatever you’re looking for”: zegt Ben voordat hij wegloopt. “Thanks it was nice talking to you”: roep ik hem na. Ik klik mijn gordel los, haal mijn rugzak uit het gesloten vakje en loop dan ook het vliegtuig uit. Voor het eerst in tijden draag ik weer een lange broek en een jas. Eerst maar eens een hotel / motel zoeken en dan de stad in. Ik heb geen idee hoe laat het is en waar ik een goedkoop motel kan vinden dus hou ik de eerste vriendelijk uitziende persoon aan. “Sir can I ask you something please?”: vraag ik hem. “Sure what do you want to know”. “Could you tell me the time and which motel is nearest to the city”. “Well it’s 10:18 in the morning and I would recommend Smart Hyde Park View hostel”. “Thanks for your help sir”. “You’re welcome girl”: zegt hij en loopt weer verder. Ik weet waar Hyde Park is dus het hostel moet daar vast wel in de beurt zijn. Ik bekijk de kaart die naast de ingang van het vliegveld staat en kom tot de ontdekking dat het te ver lopen is. Ik hou een taxi aan en noem dan maar gewoon de naam van de hostel waar ik heen wil. “We are here miss”: zegt de taxi chauffeur na een half uurtje rijden. Ik bedank en betaal hem met 5 pond fooi. Dan loop ik de hostel in. Achter de receptie staat een oudere man die opkijkt van zijn krant als ik binnenkom lopen. “How can I help you girl?”: vraagt hij me. “I was wondering if I could rent a room here?”: vraag ik terug. “Cours it’s not the best time of the year so not very busy. For how long?”: ratelt de man. “Three nights would be enough”. “Oke that’s 70 pounds. Want to pay cash or plastic?”. “Ehum cash”: zeg ik en haal mijn portemonnee weer tevoorschijn. Ik betaal de man en krijg een sleutel en wisselgeld terug. “I am here if you need me. Just call and I will send somebody. I am Ernie Smart by the way”. “Maggie, Maggie”: even twijfel ik maar zeg dan “Pan” vol zekerheid. “Have a nice stay”: zegt Ernie en loopt door een deur achter de balie. Ik ga opzoek naar de kamer 147 die ik al snel heb gevonden. Het is een schoon ogende kamer en daar neem ik genoegen mee. Ik pak mijn tas uit en steek mijn paspoort, mobiel en ontwerp voor mijn tattoo in de zakken van mijn jas.

Ik loop over de straat op zoek naar de dichtstbijzijnde tattooshop. Ernie was weg dus ik kon het hem niet vragen. Na ik weet niet hoe lang lopen kom ik eindelijk in het centrum terecht. “Miss can I ask you something please?”: vraag ik een voorbijgangster. “No time”: zegt de vrouw en loopt verder. “tsss”: sis ik het Londonse volk is dus niet veranderd. “Maggie?”: klinkt ineens een stem. Ik draai me om naar het geluid en daar staat Thomas onze oude buurjongen. Hij was Michaels beste vriend en was meer bij ons dan in zijn eigen huis. “Thomas How are you?”: vraag ik hem. “Great what are you doing here?”: vraagt hij terug. “Holiday”. “Alone?” “Yep”. “Wow never thought your parents let you go off on your own again”. “Well they don’t know that I am alone they think I am with two friends here”. “So Maggie since when are you such a badass”. “Well let’s just say that wishdom comes by age. But Thomas do you know if their is a tattooshop nearby?” “Sure follow me. So how is the rest of the family?”: vraagt Thomas onder het lopen. “They are oke I guess. Wendy and John are studying in Sydney and Michael is graduating this year and my parents are still the same”. “And you?”: vraagt hij even twijfel ik maar dan ach wat maakt het uit. “I am not going back”: flap ik er dan maar gewoon uit. “Oke that’s co.. wait what”. Ik glimlach licht. “I said I am not going back. I don’t want to grow up and I remember some stuff they put me through and I just never want to see them again”. “You’re not going to kill yourself are you?”: vraag Thomas geschrokken. “No I am just running away with Peter”. “Peter like the boy you told stories about after you disappeared for like 1,5 month. Maggie you still believe them”: zucht Thomas. “Yes that Peter and it was like one week in Neverland. And yes I still believe them. Thanks for your help Thomas but if you think I am crazy I will get there myself”: zeg ik geïrriteerd en loop weg. “Maggie wait I didn’t meant it like that”: zegt Thomas en pakt mijn arm vast. “Let me go or I will scream”: sis ik. “Maggie please I am sorry you can tell me everything I will listen”: smeekt Thomas me nu en kijkt me ook zo aan. “Oke but not now and not here. Now take me to the tattooshop”. “So runnning away he. Where to?”: vraagt Thomas na een tijd stilte. “Neverland”: antwoord ik nog steeds een beetje kil. Thomas knikt en houd verder zijn mond dicht. Al snel komen we bij een tattooshop aan Thomas loopt naar binnen en houd de deur voor me open. “Thomo”: roept de jongen achter de balie. “Kevin”: roep ik en loop op hem af. “Little Mags. What nice to see you again”: zegt Kevin en knuffelt me over de balie heen. “Thought you would like it”: zegt Thomas stilletjes. “So Mags what can I do for you?”: vraagt Kevin. “I would like to get a tattoo if there is time for me?” “Ofcours there is time for you. I am not supose to say this but we don’t have allot of cliënts”: zegt Kevin de tweede zin fluistert hij. “That’s great I want this on my ankle”: zeg ik en haal het tattoo ontwerp uit mijn jaszak. “Nice one Mags. I will see what I can do for you”. Kevin loopt naar achteren en Thomas en ik gaan op de bank zitten die tegenover de balie staat. Kevin is Thomas jongere broertje, Kevin en ik zijn even oud en konden het altijd super vinden. Hij vond mijn verhalen over Neverland geweldig. Kevin komt terug gevolgd door een vrouw met paarse dipdye en tattoos bedekken haar blote armen. “Tory this is Maggie she wants the tattoo”: stelt Kevin ons voor. “Are you sure girl?”: vraagt Tory. “Yep let’s do this”. “Follow me”. “Kevin will you get my station ready?” “I am on it”. “Maggie should I wait for you?”: vraagt Thomas nog steeds wat voorzichtig. “That’s oke than after that we can talk”: zeg ik met een knipoog en volg Tory.