Medicijn
Het is al 2 dagen later
[MilaPov]
Ik heb heel het weekend bij Bill gebleven. Het was maandag en had hij een intervieuw. Ik had het anders voorgesteld. Alsof wij geen minuut zoder elkaar konden nadenken. Ik luister. Hij vroeg mij om mee te helpen met het inpakken. Alles deed ik op trage tempo en toch ging het snel vooruit. Truien,T-shirts,broeken. Ondergoed had Bill erzelf ingestopt. Tandpasta,make-up,tandenborste,kam. Allemaal zo net mogelijk in het kleine koffertje gelegd. Ik kon niet mee,de pers. Ik begreep nu pas aan wat ik begonnen was. Hoe het ook in de toekoms zou kunnen zijn tussen ons,het zou niet gemakkelijk zijn. Voor beide van ons was het al hard geweest de voorbije jaren.
Wij lagen stil op de vloer,mijn haar en dat van Bill ook,bedekte een stuk van het tapijt. Ik draaide 30 graden naar hem toe. Hij staarde voor zich uit. Alsof er op de witte muur een text stond die hij dringend moest lezen. Geen bewegingen. Ik strekte mijn hand uit richting zijn gezicht,raakte zijn witte wang aan. Geen geluid. Bill draaide zich naar mij toe. Ik kon de uitdrukking op zijn gezicht niet lezen. Een soort van spijt en een adieu. Vaarwel? Ik sloot mijn ogen voor een seconde. Hij was er nog. Ik wist niet eens hoe hier aan beginnen. Het leek mij...alsof ik gewoon mijn kans zou moeten nemen en minder nadenken over risicos en gevolgen. Een paar centimeters waren tussen ons. Ik sloot mijn ogen en opende ze,er was bijna geen plaats tussen mij en hem. Ik zou het gene wat ik voel willen verzegelen. Ik denk dat ik Bills gezicht niet zag,wel de dingen die hij mij wou laten zien. Misschien al een hele tijd lang. Hoeveel dingen kunnen er in je omgaan enkel in een seconde,of minder. Ik heb altijd geacht,gesproken. Enkel heb ik nooit iets gedaan. Mijn gedachten niet omgevormd tot acties. Ik haad nood aan water. Ik voelde mij uitgedroogd. Zijn neus raakt de mijne en ik kon...ik voelde een schok. En mijn lippen die altijd toe waren geweest raakten die van hem. Warmte...Ik voelde het onduidelijk maar het was er. Ik zag niets,maar wat ik voelde was alles. Alles van vroeger kwam terug. Gedachten,gevoelens,mensen,geliefden. Mooie dingen. Loslaten was geen optie. Mijn vingers strelden zijn wang. Ik proefde mijn eigen gezoute traan. Die bitter de warmte tussen mij en hem beeindigde. Ik heb nog nooit zoveel smaken geproeft. De mengelingen van het menselijke geluk en verdiet. Liefde en een bittere einde eraan. En toen liet ik los,tegen mijn wil. Wie zou er nu loslaten? Geluidloos voog hij mijn traan weg,mij enige traan die ik eigenlijk wou laten zien. Ik ademde maar voelde mij dood. Het was maar voor een paar dagen en ik kon het mij nu al niet voorstellen zonder hem. Ik was ziek en er was geen geneesmiddel.
Reageer (1)
whaaaaaaa snel verder!! ^^
1 decennium geledenik wou dat ik ook zo mooi kan schrijven...!
en dankje om me te verwittigen!
-xxx-