16. Forgiven, or maybe not?

Abby POV.

'We moeten ooit wel eens uit deze kamer komen, Abby.' hoorde ik Fred zeggen. Ik keek hem smekend aan. We zaten hier al een uur en hielden elkaar stevig vast. Hij fluisterde lieve woordjes naar me toe en gaf me kusjes op mijn gezicht. 'Ik wil niet.' zuchtte ik en drukte me dichter tegen hem aan. 'Je kunt niet voor eeuwig kwaad zijn op je ouders, schat. En ik denk dat het nu belangrijker is, dat we samen verderlezen in dat dagboek.' vertelde hij. 'Je hebt gelijk.' gaf ik dan uiteindelijk toe. Hij had inderdaad ook gelijk, maar was ik al klaar om mijn ouders te vergeven? Ze handelden misschien met goede bedoelens, maar nu kwam het nog harder aan. Ik kon gewoon niet geloven dat ik mijn eigen lot te weten ben gekomen door het lezen van een boek, terwijl mijn bloedeigen ouders het zelf wisten en voor zich hielden. 'Kom,' zei Fred en trok me mee aan mijn hand.

We liepen de kamer uit en wandelden de keuken in, waar iedereen aan tafel zat. Alle ogen waren meteen op ons gericht, maar Fred trok me gewoon mee aan tafel. We gingen zitten en ik probeerde me niets van mijn moeders verontschuldige blikken aan te trekken. Iedereen ging verder met het eten en ik prikte wat mijn vork in mijn bord. Toen iedereen klaar was, zei mevrouw Wemel tegen haar kinderen, behalve Fred, dat ze naar hun kamer moesten vertrekken. 'Ik blijf hier.' hield George koppig vol toen de anderen weg waren. Mevrouw Wemel wou protesteren, maar Fred stopte haar. 'Hij heeft ook het recht om het te weten, ma.' Mevrouw Wemel zweeg en liet George erbij zitten.

We zaten nu in de keuken, met George, meneer en mevrouw Wemel, mijn ouders en Hamilton. Het bleef stil, tot mijn moeder die verbrak. 'Het spijt ons heel erg, Abby. We dachten dat het beter was als je niets wist. En ik weet nu dat dat een slechte beslissing was en ik wou dat ik het kon terugdraaien.' vertelde ze. Ik zuchtte, want ik wist dat ik niet boos kon zijn op mijn ouders. Ze deden het om me te beschermen, ook al lukte dat niet echt. 'Maar wanneer was je dan van plan om het me wel te zeggen?' zei ik met spijt in mijn stem. 'Ik weet het niet. Ik was te bang voor je reactie en dacht dat je te jong was om het al te accepteren. Maar je bent juist volwassener dan ooit tevoren en ik ben trots op je.' zei ze. Ik liep naar mijn moeder en knuffelde haar samen met mijn vader. 'Ze deden het omdat ze van je houden.' zei mevrouw Wemel terwijl ze onrustig naar Fred keek. 'Wacht, wist jij hier ook van?' zei Fred dan opeens verschrikt. 'Fred, je moeder deed het omdat...' begon meneer Wemel. 'Waarom? Omdat ze van me houdt? Omdat ze me wou beschermen?' riep hij. Hij schudde zijn hoofd en liep weg, naar mijn kamer terwijl ik hem volgde. Ik sloot de deur achter me en ging naast hem zitten op mijn bed. 'Hey, gaat het?' vroeg ik hem. 'Ja, het is gewoon. Ik weet dat ze het deden voor mij, maar het is gewoon...' begon hij. 'Ik weet het.' zei ik. 'Blijf gewoon hier tot je er klaar voor bent.' 'Dankje. Je bent de beste, schat.' zei hij en kuste me.