Hoofdstuk 14

Kyler

Ik liep zuchtend door een supermarkt op zoek naar de snoep afdeling waar ik eerde de chocola vandaan gehaald had. Waarom vertelde ik Sarah dit ook al weer? Het moeten vertellen haalde wonden op waarvan ik gehoopt had dat ze lang geleden genezen waren. Het emotieloze gezicht van Nicolas dat al jaren lang de hoofdrol speelde in mijn nachtmerries verscheen op mijn netvlies. Mijn maag draaide zich om en het volgende moment gaf ik over. Ik was niet dronken genoeg voor deze shit. Ik hield me vast aan een rek vol schoonmaak spullen om te voorkomen dat ik om viel. Mijn hand trilde terwijl ik mijn vingers onder mijn shirt kropen en het witte litteken op mijn borst vond. Het litteken was net als al mijn andere littekens onzichtbaar, maar dat betekende niet dat ik ze niet voelen kon. Mijn gehele lichaam begon te trillen en ik dwong mijzelf om te kalmeren en verder te lopen naar de snoep afdeling.
"Laat me je helpen." Nicolas stem schoot door mijn hoofd en ik kon zijn armen bijna om me heen voelen. Ik duwde de herinnering weg en liep verder. Greep een doos bonbons en een zak kitkat van een plank af en liep via de brood afdeling, waar ik een stokbrood stal, de supermarkt weer uit.

"Laat me je helpen." Ik was bijna bij de bedden winkel. "Laat me je helpen." "Laat me je helpen." "Laat me je helpen." Mijn lichaam begon te trillen. Hij sloeg zijn sterken armen om me heen en drukte een kus op mijn voorhoofd. Wat deed ik mezelf aan? "Laat me je helpen."

Ik liet de chocola en het stokbrood uit mijn handen vallen en balde me op tot een bolletje. Sarah mocht mij zo niet zien. Niemand mocht mij zo zien. Ik zou ze allemaal vermoorden. Ik trilde, rilde, voelde hoe het zuur in mijn mond kwam. Ik ging over geven.
Ik weet niet hoelang ik daar heb gezeten. In elkaar gedoken naast mijn eigen braaksel terwijl mijn nagels over mijn eigen huid kraste. Het was jaren geweest sinds ik me zo zwak had gevoeld. Hij hoorde niet meer zo'n invloed op me te hebben. Hij mocht niet meer zo'n in vloed op me hebben. Ik voelde de littekens die onzichtbaar op mijn polsen lagen. De kleine dunnen sneetjes die verdwenen zodra ze genezen waren een geen zichtbaar teken achter hielden. Het was zo makkelijk geweest om ze te maken. Ik hoefde alleen een pijl in mijn hand te laten onstaan en... Zonder dat ik het zelf door had had ik in mijn rechterhand een pijl gemaakt...
Nee, dat wil ik niet meer. Ik stond op en probeerde niet te denken aan het heerlijke gevoel van de vrieskou in mijn aderen en mijn huid die bevroor nadat ik er een snee in had gemaakt. Ik pakte het stokbrood en de chocola op en liep naar Sarah toe die ongeduldig op me zat te wachten.
'Ik hoef geen brood,' mompelde ze. Ik zuchtte. Het brood was ook helemaal niet voor haar. 'Ik geloof nog altijd niet dat je broer je zo iets kan aandoen.'
"Laat me je helpen." Ik balde mijn handen tot vuisten en probeerde niet te denken aan het gevoel dat een Solar pijl achter liet op mijn huid. Aan de geur van mijn brandende vlees...
"Laat me je helpen." Hij sloeg zijn sterke armen om me heen en drukte een kus op mijn voorhoofd. "Ik weet precies wat ik moet doen."