15. I'm sorry I ruined your life

Abby POV.

'Abby, vertel me wat er gebeurd is. Waarom ben je zo kwaad op je ouders en Hamilton?' vroeg Fred dan na een tijdje. Ik veegde mijn tranen weg. Ik was verplicht om het hem te vertellen, het was zijn lot ook, maar toch twijfelde ik. Het was mijn schuld dat hij ook dood ging gaan, dus hij zou me waarschijnlijk haten. Maar hij moest het toch gewoon weten. Ik was woedend op mijn ouders en Hamilton die het verzwegen, dus ik ging niet dezelfde fout maken. 'Fred, ik... Het spijt me echt verschrikkelijk.' begon ik. 'Wat spijt je?' vroeg hij zacht terwijl hij met zijn hand over mijn kaak streek. 'Toen ik de bibliotheek was, vond ik een boek over nimfen.' vertelde ik. 'En dat gaf je uitleg over...de gebeurtenissen?' vroeg hij onderbrekend. 'Onderbreek me alsjeblieft niet, Fred. Dit is al moeilijk genoeg.' zei ik een beetje geërgerd. Hij knikte verontschuldigend en liet me verderspreken.

'Het was een dagboek van ene Elisabeth. Ze was ook een nimf maar dan ongeveer 50 jaar geleden. In haar dagboek vertelt ze over haar leven en dat ze verscholen zat in een brug. Door haar ken ik nu de legende, waardoor dit alles ons overkomt. Het begon honderd jaar geleden. Er was een nimf, genaamd Annabelle, die hopeloos verliefd was op een jongen uit haar dorp. Ze waren samen, maar hij bespeelde haar gewoon voor haar krachten. Hij liet haar dan zitten en ze was gebroken. Ze verborg zichzelf voor alles en iedereen en meed haar gewone leven. Op een dag besloot ze dan om terug te keren naar haar geboortedorp, om haar familie terug te zien. Toen hoorde ze dat haar geliefde getrouwd was met een andere nimf, maar dit keer was hij echt verliefd.

Annabelle was zo woedend, dat ze een vloek uitsprak op elke nimf die verliefd was. De nimf en de geliefde zouden een band hebben, waardoor ze elkaars woede en pijn zouden voelen. De nimf zou dan uiteindelijk Geroepen worden naar het duister, terwijl de geliefde een verschrikkelijke pijn doorstaat. Uiteindelijk sterven ze beide.' vertelde ik, slikkend bij dat laatste. Hij leek sprakeloos. Hij staarde dan naar de grond, zoekend naar woorden. Ik verwachtte dat hij zou beginnen schreeuwen, maar hij zweeg. 'Hoe wordt je Geroepen?' vroeg hij dan kalm, terwijl hij me recht in de ogen keek met een blik die ik niet kende. 'Het begint met het horen van nimfengezang, daarna komen er nare dromen, dat wordt gevolgd met bezetenheid en dan...de dood.' wou ik zeggen, maar het kwam er als een fluistering uit. 'Je hebt al het gezang gehoord en dromen gehad, net als ik. Dus dan kan de bezetenheid elk moment aanbreken. Wat houdt dat in?' vervolgde hij met een emotieloze blik.

'Dan, dan wordt ik overgenomen door het duister. Dan ben ik mezelf niet meer en weet ik niet meer wat ik doe. Ik verander in een echte soort...demon.' legde ik uit. Ik keek Fred met tranende ogen aan. Niet alleen had ik zijn leven verpest, zijn einde ging nu ook verschrikkelijk pijnlijk worden. 'Het spijt me zo erg, Fred. Je had me nooit moeten ontmoeten, ik heb je hele leven gewoon verpest.' zei ik terwijl de tranen volledig stroomden. Ik verwachtte dat hij woedend zou uitbarsten, me zou uitschelden, of gewoon zou wegstormen. Maar dat deed hij helemaal niet.
Hij kuste me teder en hield me vast in zijn sterke armen. 'Ik hou van je, Abby. En ik wil liever pijnlijk sterven met jou, dan vredig sterven met wie dan ook.'