8. Emptiness

Nog geen vijf minuten na dat telefoontje kwam Michael thuis met zijn advocaat en een andere vrouw. Ik durfde hem niet aan te kijken. Ik zat nog steeds aan de keukentafel met mijn hoofd verborgen in mijn handen.
'Papa,' riep Prince toen ze binnenkwamen.
'Papa ik wil niet weg,' zei hij snikkend. Een rilling liep over mijn rug.
'We gaan niet,' zei ik. Mijn stem klonk schor. Ik voelde Michael's hand mijn hand pakken. Ik keek hem aan, en tot mijn schrik zag ik dat hij huilde.
'We hebben geen keuze, Alicia,' zei hij verdrietig. Ik schudde mijn hoofd.
'Nee,' was het enige wat ik zei.
'Waar zijn je andere kinderen?' vroeg de onbekende vrouw die meegekomen was. Op dat moment kwamen Paris en Blanket binnen, met Omer. Ik verborg mijn gezicht weer in mijn handen. Ik vertikte het om vandaag nog van deze stoel af te komen.
'Mijn vader is de beste vader van de hele wereld en ons bij hem weghalen maakt het alleen maar erger,' zei Paris kalm. De vrouw keek haar ernstig aan.
'Het is de uitspraak van de rechter meisje, daar kunnen wij niets aan doen,' zei ze met een zeurderige stem, alsof ze tegen een kleuter praatte. Ik walgde van die vrouw. Ik walgde van iedereen die ook maar iets te maken had van deze hele rechtszaak.
'Kennen jullie iemand bij wie jullie zouden willen logeren?' vroeg ze poeslief aan Blanket. Ik draaide met mijn ogen.
'Bij mij,' hoorde ik Omer zeggen. Toen keek ik wel op. Iedereen keek hem aan.
'Waarom niet? Ik ben officieel volwassen, en heb een eigen appartement.' zei hij. Michael knikte.
'Ja, dat wil ik,' zei hij. De vrouw keek Omer met samengeknepen ogen aan, maar ze wist zelf ook dat ze er niets tegen kon doen.
'Tijd om afscheid te nemen dan maar,' zei ze, en ze liep weg. Ik keek haar ongelovig aan. Hoe kon iemand dat doen. Ongelooflijk.
Paris en Prince waren allebei hun vader aan het omhelzen. Ik keek toe hoe ze huilden.
'Alicia, kom,' zei Michael. Ik negeerde hem en bleef zitten. Hij kwam naar me toe en ik wendde mijn gezicht af.
'Alicia, alsjeblieft, sta op,' zei hij. Ik voelde een traan over mijn wang lopen.
'Nee, Michael, ik neem niet nog een keer afscheid van mijn vader,' zei ik. Hij pakte me op en drukte me tegen zich aan.
'Het is niet echt afscheid, ik ben terug voor je het weet,' fluisterde hij in mijn oor. Ik keek hem aan, ik negeerde nu alle tranen die kwamen en liet ze gewoon gaan. Michael gaf me een kus op mijn voorhoofd.
'Tot ziens,' zei hij.




Ik zat aan de tafel bij Omer in zijn appartement. Prince, Paris en Blanket waren al naar bed.
'Alsjeblieft,' zei Omer en hij gaf me een kopje thee aan. In stilte zaten we te drinken.
'Het komt goed,' zei Omer.
'Over een paar weken zie je hem weer,' Ik keek hem aan.
'Snap je niet wat dit betekend, hij is depressief, Omer,' gooide ik er in een keer uit.
'Als hij niet bij zijn kinderen kan wordt hij gek, ik zweer het je, dit moeten ze niet doen, hij zou niets meer doen, weer niet eten,' tranen stroomden over mijn wangen.
'Rustig,' zei Omer en hij streek zijn hand over mijn haren. Ik haalde diep adem.
'Ga anders naar bed,' zei Omer. Ik knikte. Ik stond op om naar de logeerkamer te gaan. Omer pakte mijn hand vast.
'Het komt echt goed,' zei hij. Hij keek me aan. Ik voelde me rood worden.
'Hij houdt van je, Alicia, en hij weet dat jij er voor hem zal zijn als jullie elkaar weer zien, dat houdt hem sterk,' zei Omer. Hij pakte me bij mijn middel.
'En ik hou ook van jou,' zei hij, en toen kuste hij me. Heel even voelde ik zijn zachte lippen op die van mij, en toen liep hij weg.