Hoofdstuk 1 - Wennen 2

De kamer waar ik in zit voelt heel erg donker aan. Ik zit nog steeds op het matras en ik heb al een paar keer hard mijn best moeten doen om mijn ogen te openen. Hoe hard ik ook probeer, mijn oogleden gaan niet verder dan een paar millimeter uit elkaar waarnaar ze weer dicht zakken. Het is alsof iemand van buiten mijn ogen heel hard dicht aan het knijpen is.

Ik vond dat mijn ogen altijd het belangrijkste onderdeel van mij was, want zeg nou zelf, wat kan je nou zonder je ogen? Nou, zonder je ogen kan je dus verrekte weinig. Ik voel me een beetje bang, maar ik raak niet in paniek. Het is aan de ene kant gek om niets te kúnnen zien, maar ik merk dat ik daar aan de andere kant ook best wel veel behoefte aan heb. De rust die krijgt als je even niet zoveel prikkels binnen krijgt voel als een verademing. Doch probeer ik mijzelf uit de duisternis op te hijzen. Aangezien ik mijn ogen nog steeds als heel belangrijk beschouw, wil ik loskomen van de omarming die me ervan weerhoudt naar de wereld om me heen te kijken. Mijn ogen zitten vast aan een ketting die ik niet los kan maken. Hoe kan het dat ik van zoveel rust opeens zo'n paniek ervaar. Ik krijg een ingeving - wanneer heb ik me voor het laatste echt even ontspannen gevoelt? Wanneer heb ik tegen mezelf gezegd: en nu even de stekker eruit? Ik laat mezelf blozen als ik bedenk dat ik me dat niet kan herinneren. Mijn handen laten zichzelf los van het matras en ik leg mijzelf terug op het bed. Bij die beweging gaan mijn oogleden heel even uit elkaar en ik kan een felle verlichting zien die zich in mijn kamer lijkt te begeven. Een schrale troost - mijn ogen werken tenminste nog. Het licht is best wel veel, maar ik weet ook dat ik gewend ben aan het donker met mijn ogen op dit moment. Dan is zelfs het allerzieligste gloeilampje teveel aan het stralen.

Als ik eenmaal lig en ik voel hoe mijn rug weer tot rust kom, houdt een nieuwe gedachte mij bezig. Ik kan me niet voor de geest halen wanneer ik zo'n lamp in mijn kamer heb gezet. Het zou kunnen dat mijn vader gisteravond nog een nieuwe lamp in het contact gedraaid heeft. Hij was me namelijk de vorige dag continu aan het herinneren aan het feit dat er 'nog een nieuwe lamp aangeschafd moet worden'. Het leek me onwaarschijnlijk.

Ik heb hier echt niks aan, er blijven maar vragen in mijn hoofd opborrelen.