010 | Novita Mila Motega

Na de les beende ik door de gang, maar iemand had me algauw ingehaald en kwam vrolijk naast me huppelen. 'Hé.' Kim was iets groter dan ik, maar goed, ik was dan ook erg klein. 'Hoi?' Ik wist echt niet was dit te betekenen had. 'Kom je bij ons zitten?' Ik beende door en Kim moest moeite doen om me bij te houden. 'Wie is ons?' Ze haalde haar schouders op en glimlachte vrolijk. 'Je weet wel, de jongens en zo.' Paul en zo dus. 'Nee, bedankt.' Ik moest echt moeite doen om aardig te blijven. 'Waarom niet?' Ik stopte met lopen, waardoor Kim bijna tegen me aan botste. 'Waarom zou ik bij Paul gaan zitten? Ik zou toch alleen maar vervelende opmerkingen van hem krijgen. Bovendien snap ik niet waarom je ineens aardig tegen mij doet zomaar uit het niets. Ik eet liever alleen.' Stomverbaasd liet ik Kim achter en liep de school uit.
Het was nog steeds heerlijk weer dus ik had besloten dat ik ook wel buiten bij mijn auto kon gaan eten. Stiekem was het ook wel een beetje omdat ik geen zin had om de hele tijd te worden aangestaard door Kim en Paul, die beide ineens aardig tegen me leken te doen. Of nou ja, Kim deed aardig. Paul maakte simpelweg geen stomme opmerkingen. Hij zei helemaal niets meer tegen mij, maar ik wist natuurlijk niet voor hoelang dat ging duren.
Het zonnetje scheen, dus ik ging tegen mijn motorkap aanstaan en legde mijn schooltas naast me. Ik viste er een boterham uit en begon ervan te eten terwijl ik de leerlingen op mijn school bekeek. Er stond een groepje te roken, anderen zaten weer op bankjes met elkaar te lachen. Maar de meesten die buiten stonden waren aan het roken.
Nu ik hier stond, voelde ik pas hoe moe ik eigenlijk was. Ik had weer, zoals iedere nacht, de hele tijd wakker gelegen. Ik kon onder geen beding slapen en ik wist de oorzaak daarvan, Paul. Ik vond het zo vreemd, ik had geen flauw idee hoe dit kon. Was ik dan echt zo verbaasd dat hij niet onaardig meer deed? Het was zo raar, op de momenten dat wij ruzie maakten kon ik prima slapen en had ik nergens last van, maar sinds hij niets meer tegen mij zei lag ik er wakker van.
Waarom eigenlijk? Ik begreep niet waar mijn idiote gedrag op sloeg. Paul zal vast en zeker nergens last van hebben. Het feit dat hij niets meer tegen mij zei, hoefde natuurlijk niet te betekenen dat hij ook ergens last van had. Hij voelde zich vast en zeker ineens te volwassen om zich zo te gedragen. Misschien had ie zelfs het licht gezien.
Ik grinnikte om mezelf, waardoor er een aantal medestudenten omkeken en vreemde blikken op mij wierpen. Ze vroegen zich vast af waarom ik als een mafkees in mezelf stond te grinniken. Ach ja, ze vonden me toch al raar. Dan kon dit er ook nog wel bij. Toen de bel was gegaan had ik mijn spullen weer gepakt en was ik het schoolgebouw weer ingelopen, op naar de volgende les.