009 | Novita Mila Motega

De zenuwen raasden door mijn lichaam toen ik uit mijn auto stapte. Ik had make-up op gedaan en me weer leuk aangekleed zodat Paul niet kon zien dat er iets veranderd aan me was. Ik zuchtte en bekeek mijn kleding even kort voor ik mezelf een weg baande naar de ingang van de school.
Naast de school stonden Jared, Kim en Seth, maar Paul was gelukkig nergens te bekennen. 'Hé!' Alsof ik kon voelen dat de begroeting naar mij gericht was, draaide ik me om. Ik keek in het vrolijke gezicht van Kim die om onbekende reden de laatste tijd steeds contact met me probeerde te leggen. 'Hoi.' Ze ik onwennig. 'Was je ziek?' Ik knikte halfslachtig. Ik kon echt niet liegen, zelfs niet tegen mensen waar ik niets mee had. 'Zoiets.' Vragend keek ze me aan, een beetje quasi verbaasd. 'Hoe bedoel je?' Ik haalde mijn schouders op. 'Persoonlijke redenen.' Zonder de mensen nog een blik waardig te gunnen, draaide ik me om en liep de school in.
In een keer liep ik door naar het lokaal waar ik les zou hebben en ging ergens achteraan zitten. 'U bent vroeg mevrouw Motega.' Ik knikte zonder de leraar aan te kijken. Ik keek gewoon uit het raam en steunde met mijn hoofd op mijn hand. Ik hoopte dat ik met rust gelaten zou kunnen worden deze les. De leerlingen stroomden langzaam binnen en ruim vijf minuten nadat de bel was gegaan werd ineens de deur open gegooid.
'Te laat, Lahote.' Hij sloot de deur achter zich en liep naar een plaatsje ergens achter mij toe. Hij reageerde gewoon niet op de leraar, die hem ook gewoon zijn gang liet gaan. Wauw. 'We gaan een project doen, jullie moeten een presentatie maken met over een onderwerp uit de lijst die ik zal gaan uitdelen en..' De rest hoorde ik al niet meer, ik was helemaal weggezakt in gedachten.
'Ik zal jullie nu in tweetallen verdelen. Jared en Max,' Ik hoorde Kim een protesterend geluidje maken toen ze hoorde dat ze niet bij haar geliefde vriendje mocht. 'Kim en Leah, Novita en Paul.,' Nogmaals hoorde ik niets meer.
Ik kneep mijn ogen dicht en balde mijn hand tot een vuist. 'Fuck me' Fluisterde ik zachtjes. Fijn, heel fijn. Moest die stomme leraar me nou echt zo nodig indelen bij iemand die mij liever dood dan levend had? Moest dit nou echt? 'Ik heb jullie op deze manier ingedeeld omdat jullie ook moeten leren om met anderen samen te werken en niet alleen met de mensen waarmee je het gewend bent.'
Toen de leraar zei dat we naar onze partners toe mochten, stond de jongen die naast mij zat op, maar ik niet. Ik ging echt niet naast Paul zitten hoor. Toen ik hoorde hoe er iemand naast me kwam zitten draaide ik mijn hoofd een stukje. Paul was naast me komen zitten. 'Welk onderwerp wil je doen?' Paul keek even bezorgd naar mijn gezicht, maar toen ik arrogant een wenkbrauw optrok keek hij weer normaal.
'Kies jij maar wat.' Mompelde ik ongeïnteresseerd. Mijn hoofd draaide ik weer zodat ik uit het raam keek. Het bleef stil, terwijl ik juist een vervelende opmerking van hem had verwacht. Dat ik ook wel aandacht in deze opdracht mocht steken en zo. Maar nee, het bleef stil. Op het moment dat de bel ging, had ik zo snel mogelijk mijn tas ingepakt en was ik het lokaal uit gestormd.