008 | Novita Mila Motega

De volgende ochtend had ik mijn moeder zo ver gekregen dat ik me ziek mocht melden, ik had gezegd dat ik echt ziek was. Of het waar was wist ik niet, ik wist wel dat mijn hoofd op ontploffen stond en dat mijn buik onnodig veel salto's maakte. Maar ik had geen koorts of griep, dus echt ziek was ik niet.
Ik lag op de bank met een grote bak ijs en een kop thee naar The Hills te kijken. Ook al was het afgelopen, ik vond het nog steeds leuk om naar te kijken. Het kon me even niet schelen hoeveel calorieën er in deze bak ijs zat, ik wilde gewoon van dit verschrikkelijke gevoel af. Ik zuchtte diep en schraapte het laatste beetje ijs uit de bak, die ik vervolgens op de salontafel zette.
Buiten floten de vogeltjes vrolijk en het zonnetje scheen zelfs. Normaal gesproken was ik op prachtige dagen zoals deze naar het strand gegaan. Niet eens om te zonnen, maar meer gewoon om een wandeling te maken. Om te genieten van de zon op mijn gezicht en het zachte briesje dat langs mijn huid zou glijden. Maar ik wist niet of ik het nu kon opbrengen.
Met moeite stond ik op van de bank en liep de trap op. Ik trok een versleten skinny jeans van spijkerstof aan met een zwarte trui. Ik stopte mijn haar in een rommelige knot en trok mijn zwarte Vans aan. Voor het eerst in mijn leven deed ik niet echt moeite om er goed uit te zien. Ik pakte mijn sleutels van mijn nachtkastje en liep naar beneden het huis uit. Mijn ouders waren werken dus niemand kon me tegenhouden.
Het was gelukkig warm genoeg zodat ik geen jas aan hoefde. Ik volgde het kleine bospad dat mij richting het strand zou leiden. Ik stopte mijn handen in de zakken van mijn broek en keek voor me uit. Ik had het gevoel dat ik in een roes zat, alsof ik net wakker was en niet helemaal wakker kon worden. Waarom ik me voelde wist ik niet. Misschien omdat ik te weinig had gegeten en slecht had geslapen. Toen ik het strand naderde zag ik dat het helemaal leeg was. Het verbaasde me, gezien het weer. Maar erg vond ik het niet, ik wilde liever geen mede scholieren tegenkomen hier. Dan zouden ze vast en zeker over me gaan roddelen.
Toen de kleine golfjes tegen mijn schoenen kwamen, stopte ik met lopen en keek over de zee uit. De hoofdpijn was minder geworden, misschien was het wel goed voor me dat ik even een frisse neus ging halen.
Mijn moeder wilde dat ik morgen weer naar school zou gaan, maar ik had er absoluut geen zin in. Ik zou niet weten hoe ik me moest gedragen. Paul had vast en zeker wel gezien dat ik me heel anders gedroeg dan voorheen. Dat ik geen gemene opmerking terug wist te maken en dat zou hij zien als een zwakte om die vervolgens tegen me te gebruiken.
Ik wist het natuurlijk niet zeker, maar ik ging er wel vanuit. Hij was nooit aardig tegen mij geweest, waarom zou hij dat nu dan ineens wel zijn?