Moment four

. Na de reanimatie is hij naar het ziekenhuis overgebracht en ik ben meegereden met de ambulance.
Nu zit ik hier. In de wachtkamer. Ik heb geen idee wat er gebeurt en of hij er door gaat geraken. Het enige waaraan ik kan denken is die kus. Als ik nu gewoon sneller had gezegt dat ik van hem houd dan hadden we niet afgesproken en dan was hij niet onder een auto beland. Ik heb mijn moeder al gebeld maar ze was niet echt geïnteresseerd. Ze wou eigenlijk alleen maar weten of ik thuis at vanavond. Sinds de dood van mijn vader, nu 9 maanden geleden, gaat het niet zo goed met haar. Ze drinkt veel meer en kijkt niet meer naar me om. Ze heeft in de tussentijd al 3 nieuwe mannen in haar leven gehad en twee daarvan hebben haar na een maand achtergelaten. En nu zit ze bij de derde die mij en haar mishandelt maar ze durft er niks tegen te doen want ze wil niet alleen zijn. Ik haat hem, hij is walgelijk. Hij drinkt te veel en als hij dan te veel gedronken heeft werkt hij dat vooral op mij uit want mijn moeder is amper thuis. Dan verplicht hij me om samen met hem Tv te kijken en naast hem te komen zitten. Ik denk dat we allebei weten dat dat daar niet eindigt. Ik weiger meestal en dan slaagt hij me, meerdere keren. Ik leef thuis met een constante angst. Angst dat hij deze keer als hij me mee vraagt Tv te kijken verder gaat, of dat hij bij de volgende pak slaag te hard slaagt. Ik heb het nooit tegen Josh durven zeggen. Ik weet niet waarom. Ik wil hem er niet mee belasten maar het zou voor mij wel een opluchting zijn. Om een veilige plaats te hebben waar ik naartoe kan gaan en 2 armen waarin ik kan uithuilen. Maar ik ben bang dat ik die kans verkeken heb en ik weet niet of ik erdoor ga geraken als ik voor de tweede keer een geliefde verlies.