2 - Go to the aquarium

Oliver trok aan Percy’s mouw. “Hé, kom op, laten we een beetje doorlopen.”
      “Waarom heb je opeens zo’n haast?” vroeg Percy. Hij liet zich een paar stappen vooruit lokken door Oliver, maar zette zich toen schrap om een bordje over de potamotygron motoro te bestuderen.
      Oliver likte nerveus langs zijn lippen. Hij keek naar links, naar rechts en omhoog, maar overal zag hij alleen maar water, vissen en zo nu en dan een rog. Het bezorgde hem de kriebels. “Percy,” mompelde hij in Percy’s oor, omdat hij liever niet had dat andere bezoekers hem hoorden, “wat als er een scheurtje in het glas komt?”
      Percy grinnikte. “Dan hebben we een groot probleem. We lopen door een glazen buis waar druk op ligt van duizenden liters water. Ik denk niet dat een barstje erg handig zou zijn op dit moment. Wist jij dat haaien en roggen tot dezelfde onderklasse van kraakbeenvissen behoren?”
      “Nee,” bracht Oliver met moeite uit. Zijn blik dwaalde een stukje verder de gang in, in de hoop de uitgang al te kunnen vinden, maar in plaats daarvan zag hij iets wat ervoor zorgde dat hij gespannen zijn adem inhield en met twee handen Percy’s arm vastgreep als houvast. “Percy,” piepte hij, “er tikt een jongetje tegen het glas. Waarom tikt dat jongetje tegen het glas? Is hij levensmoe?”
      De vreemde klank van Olivers stem en de iets te strakke greep op zijn arm zorgden ervoor dat Percy Oliver voor het eerst echt in zich opnam. “Oliver, wat is er aan de hand? Je ziet er bijna net zo nerveus uit als voor je eerste wedstrijd.”
      “Ik geloof dat ik niet zo van dit soort aquaria houd,” gaf Oliver toe.
      “Had dat dan gewoon gezegd, gek.” Percy peuterde met wat moeite Olivers vingers van zijn arm en pakte een van zijn handen. Dit keer was hij degene die Oliver achter zich aan trok. “Nog een klein stukje. Kijk, daar is de uitgang al.”
      Oliver had het gevoel dat er een gewicht van zijn schouders viel toen ze de volgende ruimte in stapten. Het was een grote, vierkante zaal met een vrij hoog plafond en een muur die volledig uit ramen bestond waarmee je over de kust kon uitkijken. Het was ingericht als een soort museum met dingen als vissersnetten, skeletten van verschillende soorten zeedieren en een heleboel onderwater foto’s, maar Oliver merkte nauwelijks op dat er iets in de zaal stond. Het voelde zo ruim en open dat hij eindelijk weer vrij kon ademhalen.
      “Dat is beter,” zuchtte hij. “Ik denk dat ik vissen voorlopig liever gefrituurd zie.”
      Percy gaf een kneepje in Olivers hand. “En iedereen denkt dat jij de dierenliefhebber van ons twee bent.”