#16 No..

Al vroeg gaat de melodie van mijn telefoon. Ik grijp 'm met moeite van me kastje en neem op zonder te kijken.
"Je wordt niet betaald om mij te wekken, en me wekker ook niet. Goeie morgen!" Ik wrijf in me ogen. "Eliz, met Liam." Ik spreid mijn ogen en schiet overeind. "Hey!" Komt wel een stuk opgewekter uit. "Hey meis, beetje kunnen slapen? Hoorde van Niall wat er was." Ik maak een geluidje. "Niet vertellen hoor, maar dankzij Niall heb ik echt hemels geslapen. Ik denk zelfs dat ik over 'm gedroomd heb." Even hoor ik wat gerommel.
"Pfieuw, ik had je net op tijd van de speaker af." Even ben ik stil. "Niall zat naast me, die wou ook weten of je nog goed geslapen heb." Legt Liam uit. "Maar dus, je heb over Niall gedroomd?!" Ik loop rood aan. "Nou, ik denk het bijna wel. Met denkend aan hem, dat ie me gerust stelde, in slaap gevallen."
Ik leg Liam nog een beetje uit wat er precies in me omging en ondertussen maak ik me klaar om onder de douche te stappen.
Als ik dan de badkamer in loop zie ik op het klokje dat het al na 9 uur is.
"Hoe dan?!" Onderbreek ik Liam in zijn geruststellende verhaal. "Het is bijna half 10! Ik dacht echt dat het een uur of 7 was." Even is het stil.
"SHIT! Liz, moet jij niet naar school?!" Ik lach Liam kleintjes uit, "Ik begin pas om half 1, gek!" Hij zucht diep en zelfs een tweede persoon hoor ik diep zuchten. "Maar goed, boys, ik ga me klaarmaken voor school. Ik zie jullie vanavond." Rondt ik dan af. Ik hoor hoe de anderen me ook gedag roepen en sluit dan het gesprek.

Op school spreek ik JD nog even apart over vannacht. Als we dan een plekje voor ons zelf hebben begin ik bij het nare gevoel dat ik bang ben dat ie me gebruikt. Hij glimlacht al snel en ik kijk 'm een beetje verward aan.
"Ik gebruik geen mensen, en al zeker geen meisjes!" Hij slaat zijn arm om me heen en kijkt me zwoel aan. "Ik heb 1x gebruik moeten maken van iemand, maar dat is 4 jaar terug en ik had er zo veel spijt van dat ik iets voor 'm terug deed." Een zucht van opluchting verlaat me en kijk glimlach kleintjes. "Dat is mooi.." Hij neemt me in een knuffel en ik knuffel hem terug. Toch voelt het niet zoals een knuffel van Liam..

Na school vertrek ik snel naar huis. Onderweg blijk ik nog eens een omweg te moeten nemen omdat er een ongeluk is gebeurd. Vanaf het punt waar het afgezet is kan ik niet zien wie of wat er bij betrokken is, maar ik ga uit van een dronken bestuurder of een onverwachte uitwijking.
Eenmaal thuis is het eten ook bijna klaar. Nog tien minuutjes dus ik wandel nog even naar boven om een ander vest te pakken. Daarna wandel ik door naar beneden en zet mezelf op de bank. Steve is, zoals altijd, aan het gamen. Ik pak mijn mobiel en open de chat van Sophie en mij. Ze is sinds gister niet online geweest. Ik stuur d'r een berichtje waar in ik vraag waar ze was vandaag.

Na het eten ruim ik af en neem nog wat drinken voor ik naar Liam vertrek. Als de deurbel gaat is mam er al snel bij. Ik schenk wat sap in en drink het glas in een paar teugen leeg. Net als ik mijn jas weer aan doe roept mam mij.
"Liz, stap nu in de auto." Ik kijk om de hoek de hal in en zie Sophie haar moeder huilend op de stoep staan. "Wat is er?" Vraag ik open.
"Auto. Nu!" Mam wijst streng naar de auto. Als een hondje volg ik haar bevel maar dan met een vreemd gezicht. Mam stapt al snel in, start de auto en geeft gas, het hofje uit. "Mam, wat is er aan de hand?!" Vraag ik als ze de snelweg benaderd.
"Er is vanmiddag een ongeluk gebeurd, vlak bij je school." Ik trek een gezicht. "Ja, dus?" Mam kijkt kwaad en tegelijkertijd bang. Verder reageert ze niet. Ze houdt haar ogen op de weg en rijd in de richting van Birmingham. Ik stuur Liam maar een bericht dat ik niet kan komen vanavond.
"Me moeder doet hysterisch.." Stuur ik als laatste.

Mam stopt op de parkeerplaats voor het ziekenhuis van Birmingham. "Uitstappen en mee komen." Beveelt mam mij weer. Ik doe maar wat ze zegt, stap uit en loop achter haar aan, het ziekenhuis in. Als we in het ziekenhuis staan moet ik even wachten en loop mam naar de info balie. Mijn oren staan op scherp als ze vraagt waar Sophie Mount ligt. Zodra ik de afdeling en het kamer nummer hoor ben ik weg. Ik race in het trappenhuis omhoog, ik ga niet wachten op liften. Bij de juiste afdeling storm ik er uit en ren door de gang. Bij de juiste kamer stop ik en kijk voorzichtig door het raampje. Ik zie enkel dat ze aan infuus en beademing ligt. Een zuster laat me binnen en stilletjes neem ik plaats naast haar bed. Dan pas zie ik hoe erg het is.
Arme Sooph.. Ze was ook bij het ongeluk betrokken..