Chapter O23

Rein

'Hersenschudding' mompel ik. Ze heeft dus een hersenschudding. Ik kom weer naast haar staan en ze kijkt me blij aan. Ze weet dus ook niet wat er allemaal is gebeurd.. Wacht ze weet dus niet wat er allemaal is gebeurt!. Ik voel dat ik een glimlach op mijn gezicht krijg en ga op het rand van het bed zitten. Ik pak haar hand vast en glimlach naar haar. Ik zie dat ze moet blozen. Dan kom ik dichterbij en voel ik haar zachte lippen op de mijne. Ik streel met mijn duim de bovenkant van haar hand. Dan hoor ik iemand kuchen. Ik kijk om en zie de Dokter staan. Ik knik en ga in een hoekje staan. 'Hallo ik ben Dokter Verhoeff, jij bent Elsa toch?' Elsa schud zijn hand en knikt. 'Je hebt een kleine hersenschudding, dat betekent dat je Mensen niet meteen herkent maar wel snel.' zegt hij en Elsa glimlacht blij. 'Dus mag ik gaan?' vraagt ze hoopvol. De Dokter lacht en knikt. Ze gilt het uit en rent naar mij toe. Ik vang haar op en zwaai haar rond. Net zoals toen ik haar verkering vroeg. Ze kijkt me met lachend aan. Die lach heb ik echt gemist. Die lach waarmee ze me vroeger troostte. Die lach waarmee ze me vroeger uitlachten. Die lach waarmee ze vroeger altijd iedereen blij maakte. Hoe had ik ooit in haar kunnen twijfelen? 'Halloe Rein?' zegt ze lachend en zwaait met haar handen voor me gezicht en doet een mislukte wave. Ik lach en sla een arm om haar heen. Samen lopen we zo het Ziekenhuis uit. Naar onze vrienden. Wat nu eigenlijk alleen haar vrienden zijn.