Chapter 2.

Twee dagen later, kwam Louis weer terug naar de bakkerij. De dag ervoor was hij ook al geweest, maar toen was Harry er niet. Deze keer was dat wel zo. Hij had niet eens een plan. Geen flauw idee wat hij hier eigenlijk deed. Hij was gaan zitten aan hetzelfde tafeltje als twee dagen geleden en had een koffie en een donut besteld. Het meisje met de blonde haren was met het briefje weggelopen en had het doorgegeven aan Harry, die nu de koffie stond te maken.
Louis had zijn lange, beige jas over de stoel gelegd en had zijn wit-blauwe t-shirt uit zijn broek gehaald. Dat zat immers zo veel lekkerder.
Hij trommelde met zijn vingers op tafel, terwijl hij met zijn kin op de andere steunde en uit het raam keek. Nog altijd kon hij niets zinnigs verzinnen. Hij had een zwak voor de knappe jongen met groene ogen en bruine krullen, die deze keer niet onder een beanie uit piepten. Dat was overduidelijk. Maar hij was te verlegen een gesprek te beginnen en te dom om iets te verzinnen wat ook maar een beetje zinnig was.
"There u go."
Een lage, vrij schorre, maar toch prachtige stem drong zijn oor binnen. Het geluid van een kopje koffie op een schoteltje, evenals. Het werd voor zijn neus geschoven, samen met een donut. Louis voelde hoe Harry zijn hand op zijn schouder legde, en hij keek op. De jongen glimlachte naar hem een wenste hem een smakelijk tussendoortje.
Als Harry ook maar geweten had wat die glimlach en die aanraking met Louis deed...
Louis murmelde een dankjewel, en sloeg zijn ogen neer. Harry haalde glimlachend zijn hand weg, en liep terug naar de toonbank.
Week en warm van binnen, begon Louis met het eten van de donut. Het was heerlijk. Misschien een beetje overdreven, maar de gedachten dat Harry ze serveert had, maakte het enkel lekkerder. Vervolgens, pakte hij het kopje koffie van het schoteltje, en bracht die naar zijn lippen. Maar net toen hij er een slokje van wilde nemen, zat hij een briefje op het schoteltje liggen, op de plek waar het kopje net nog gestaan had.
En weeral, kleurde zijn wangen rozerood toen hij zag wat er op het briefje stond.
"Call me", een getal van tien cijfers, en de naam "Harry."
Louis keek op, naar Harry. Die stond met zijn rug naar hem toe, en was bezig met het schoonmaken van de toonbank.