Dreams- Chapter 2 ~~ You can see bullying Snape as a full job..
weer een hoofdstukje! Ik heb momenteel weer een redelijk voorraadje paraat staan
Alleen ik heb momenteel toetsweek, dus ik heb het wel een beetje druk. Ik ga mijn best doen om zoveel mogelijk te posten en schrijven als mogelijk is, maar ook mijn examens komen dichter bij, (8 weken ofzoo :OO)
Maar ja, Zoey en ik worden allebei volwassen. *kuchkuch* op onze eigen manier ;P
I hope you like it!
Na het voorstelrondje brengt professor Sprout me naar mijn kamers. Ze zijn vlak bij de Commonroom van Hufflepuff. Het is lastig omdat ik de kamer eerst nog moet leren kennen, voordat ik mijn weg er zal kunnen vinden. Ik weet nu al dat ik hier veel blauwe plekken aan zal over houden. Sprout helpt me met mijn kleding in de kast te leggen en alle andere spullen op zijn plek te leggen.
‘Bedankt, professor,’ zeg ik en glimlach kleintjes. Ik neem voorzichtig plaats op de bureaustoel, mijn handen zoekend naar het zitvlak. Uiteindelijk zit ik veilig en wel.
‘Had je verwacht terug te komen op Hogwarts, Zoey?’ Ik kan me haar glimlach precies voorstellen en glimlach zelf ook even.
‘Eerlijk gezegd, niet. Ik wist helemaal niet wat ik moest verwachten. Ik bedoel, er is zoveel veranderd in het afgelopen jaar. Zowel positief en negatief. Ik mis Cedric elke dag en blind zijn valt veel zwaarder dan gedacht. In het begin dacht ik dat ik dat wel even zou doen, dat ik er zo aan zou wennen, maar dat is niet zo. Nu, zelf na een jaar, heb ik er nog steeds moeite mee, maar het komt wel goed.’
‘Dat is wijs gezegd, als een echte professor,’ ze grinnikt zachtjes als ze dat zegt.
Ik lach even. ‘Ja, ja, ik pas me al aan aan mijn nieuwe beroep,’ zeg ik lachend.
‘Wat was je vorige beroep dan? Studente telt daarbij niet mee, hé!’
‘Dat is waar, maar professor Snape pesten kan je wel zien als een volledige baan.’
We barsten allebei in lachen uit.
‘Dat is waar, dat is waar,’ beaamt Sprout mijn uitspraak waardoor we alleen maar harder moeten lachen.
Die avond eten we met alleen de leraren. De leerlingen zullen over twee dagen pas komen, maar zo hebben de leraren de tijd zich voor te bereiden en kan ik mooi een babbeltje maken met de nieuwe professor Potions. Ik weet dat Snape me nooit de kans geboden zou hebben, dus ik moet er dankbaar voor zijn, maar ik vraag me met heel mijn hart af wat er in het hoofd van Dumbledore omging, toen hij Snape tot DADA-professor benoemde. Elke gek zijn gebrek, zeggen ze altijd. En ik ben het daar helemaal mee eens!
Na het avondeten word ik op mijn schouder getikt.
‘Ja?’ Vraag ik vriendelijk terwijl ik me omdraai.
‘Professor Adams, heeft u trek in een kopje thee? Dan kunnen we samen de plannen voor de lessen bespreken en elkaar een beetje leren kennen.’
Ik knik. ‘Dat is prima, professor Slughorn was het toch?’
Het is een tijdje stil. ‘Oh, ja, ja, jazeker! Sorry, ik was even vergeten dat je het niet kan zien als ik knik.’ Daarna pakt hij mijn hand vast. ‘Horace Slughorn,’ stelt hij zichzelf voor.
‘Zoey Adams.’
‘Goed, loop je dan even met me mee?’
‘Ja, natuurlijk,’ antwoord ik.
‘Bedankt, professor,’ zeg ik en glimlach kleintjes. Ik neem voorzichtig plaats op de bureaustoel, mijn handen zoekend naar het zitvlak. Uiteindelijk zit ik veilig en wel.
‘Had je verwacht terug te komen op Hogwarts, Zoey?’ Ik kan me haar glimlach precies voorstellen en glimlach zelf ook even.
‘Eerlijk gezegd, niet. Ik wist helemaal niet wat ik moest verwachten. Ik bedoel, er is zoveel veranderd in het afgelopen jaar. Zowel positief en negatief. Ik mis Cedric elke dag en blind zijn valt veel zwaarder dan gedacht. In het begin dacht ik dat ik dat wel even zou doen, dat ik er zo aan zou wennen, maar dat is niet zo. Nu, zelf na een jaar, heb ik er nog steeds moeite mee, maar het komt wel goed.’
‘Dat is wijs gezegd, als een echte professor,’ ze grinnikt zachtjes als ze dat zegt.
Ik lach even. ‘Ja, ja, ik pas me al aan aan mijn nieuwe beroep,’ zeg ik lachend.
‘Wat was je vorige beroep dan? Studente telt daarbij niet mee, hé!’
‘Dat is waar, maar professor Snape pesten kan je wel zien als een volledige baan.’
We barsten allebei in lachen uit.
‘Dat is waar, dat is waar,’ beaamt Sprout mijn uitspraak waardoor we alleen maar harder moeten lachen.
Die avond eten we met alleen de leraren. De leerlingen zullen over twee dagen pas komen, maar zo hebben de leraren de tijd zich voor te bereiden en kan ik mooi een babbeltje maken met de nieuwe professor Potions. Ik weet dat Snape me nooit de kans geboden zou hebben, dus ik moet er dankbaar voor zijn, maar ik vraag me met heel mijn hart af wat er in het hoofd van Dumbledore omging, toen hij Snape tot DADA-professor benoemde. Elke gek zijn gebrek, zeggen ze altijd. En ik ben het daar helemaal mee eens!
Na het avondeten word ik op mijn schouder getikt.
‘Ja?’ Vraag ik vriendelijk terwijl ik me omdraai.
‘Professor Adams, heeft u trek in een kopje thee? Dan kunnen we samen de plannen voor de lessen bespreken en elkaar een beetje leren kennen.’
Ik knik. ‘Dat is prima, professor Slughorn was het toch?’
Het is een tijdje stil. ‘Oh, ja, ja, jazeker! Sorry, ik was even vergeten dat je het niet kan zien als ik knik.’ Daarna pakt hij mijn hand vast. ‘Horace Slughorn,’ stelt hij zichzelf voor.
‘Zoey Adams.’
‘Goed, loop je dan even met me mee?’
‘Ja, natuurlijk,’ antwoord ik.
Reageer (1)
Leuk stukje! Snel verder.
1 decennium geleden