WhyDoesHeStayWithMe?

De rest van de tijd probeerde ik me terug te focussen op wat voor me afspeelde, maar dat naast me was zo veel interessanter, dat het wel erg moeilijk was om mijn hoofd er bij te houden. Na 10minuten lang, mijn lippen tegen die van hem gehouden te hebben, was ik toe aan wat adem. Ik was duizelig en misselijk en gelukkiger dan ooit te voren. De lichten sprongen aan en iedereen rondom ons werd terug zichtbaar. Ik liet zijn hand los, om dan het onmiddellijk weer te grijpen, omdat ik zijn koude al miste. Hij was een verslaving, erger dan welke drugs dan ook. Het probleem was dat er alleen geen medicijn voor bestond, niet dat ik dat wou. Ik zou een nieuwe ziekte uitvinden.
Cullenities. Zware verslaafdheden aan jongens met de achternaam Cullen. Bij het zien van hun gedaantes is flauwvallen, naar adem happen en veel te hoge hartslag een van de meest voorkomende gevolgen. Er is nog geen oplossing voor deze ziekte maar ze kunnen wel onder controle gehouden worden door iedere dag, hun dagelijkse dosis Cullen te krijgen. Gebeurt dat niet, daar en tegen, kan dat oplopen tot een zware aandoening van het hart.
Ik lachte in mezelf en Edward wat verder ook.
Afluisteraar.
Hij haalde zijn schouders op en ik moest mezelf weerhouden om niet, als een klein meisje, men tong naar hem uit te steken. Het rumoer was terug, weerklinkend vanuit iedere hoek van de zaal. Langzamerhand, schuifelde iedereen aan een slakkentempo de zaal uit, tot ik en Jasper alleen over bleven. Hij keerde zich naar me om, zijn glimlach vast geschroefd op zijn perfecte gezicht. Je zou denken dat ik het nu wel al gewoon zou zijn, maar zoals iedere keer weer, nam hij men adem weg.
“Dus…” begon hij. Ik wachtte geduldig af.”Zal ik u naar buiten escorteren?”
“als een escorte dame?” giechelde ik. Het was niet echt men bedoeling om hem met zo iets te linken, maar men hoofd deed het vanzelf. Zijn lach werd groter,”Kom op.”
Hij stond op en zette een paar stappen naar voor. Vooraan het podium bleef een vrouw als versteend staan. Het was de vrouw van het toneel, de vrouw die me –onbewust- het antwoord had gegeven op men vragen. Ze bleef gefascineerd kijken naar de gedaante van de jongen, mijn jongen. Hij volgde men blik en ontmoete die van haar. Een zucht ontsnapte van tussen haar volmaakte lippen. Ze was érg aantrekkelijk, veel mooier dan mezelf. Hij lachte naar haar, draaide zich om en hield zijn hand voor. Ik snapte het niet, de vrouw –die nu naar adem snakte en probeerde niet flauw te vallen- was zo veel knapper dan ik. Waarom bleef hij dan zo trouw bij mij? Ik keek in zijn ogen, die met zijn lippen mee lachte. Ik nam zijn hand in de mijne en trok mezelf recht. Hij wandelde traag, niet meer achterom kijkend de zaal uit en leidde me naar de bus. Ik hield me stevig vast aan zijn arm, voor zeker te weten dat hij niet zou weg rennen. Iedereen in de bus staarde naar ons, en voor de eerste keer vond ik het zo erg nog niet. Hij ging me voor op de bus en ging vooraan zitten, waar ik en Edward gezeten hadden. Hun starende ogen volgde, mijn iedere beweging en tot mijn verassing leek onze leerkracht zelf te staren. Ik lachte naar hun en ging naast Jasper zitten, tegen het raam. De motor kwam met veel lawaai tot leven en reed de parking af. Ik wist dat we aan het moment aangekomen waren, dat ik vragen stelde en hij antwoordde, of dat hoopte ik toch.