004

Ik lees de brief nog 1 keer over. Wat? Hoe kan dit? En waarom is het Jessie's schuld? Allemaal vragen spoken door mijn hoofd. Dan komt Jessie opeens binnen. Ze schrikt als ze mij met de brief ziet zitten. Ik verwacht eigenlijk dat ze super boos zou worden, maar juist het tegenovergestelde gebeurd. Verdrietig komt ze naast me zitten. "S-sorry Jessie..." Stamel ik. "Het geeft niks." Antwoordt ze. Er rolt langzaam een traan over haar gezicht. "Het is allemaal mijn schuld. Als ik niet was doorgefietst, zou ze nu nog leven. Ik vergeef het mezelf nooit meer!" Ze barst in snikken uit en ik leg een arm om haar heen. Ik probeer haar te troosten met lieve woordjes en uiteindelijk wordt ze weer wat rustiger. "Wat is er nou precies gebeurd?" Vraag ik, en ze begint te vertellen. "2 weken geleden hadden mijn moeder en ik eindelijk weer een keer moeder-dochterdag. We zouden gezellig gaan shoppen en uiteten. Toen we op de fiets zaten kwamen we bij een kruising. Ik keek niet uit en stak over. Mijn moeder fietste natuurlijk nog achter mij. Als ik niet was doorgefietst, was mijn moeder ook blijven staan en dan had die auto haar nooit geraakt! Dan zou ze nu nog leven..." "Wow, wat heftig.." Antwoord ik. "Maar Jessie, het was echt niet jouw schuld! Jouw moeder koos er zelf voor om door te fietsen. En die chauffeur reed haar aan. Niet jij!" Ze bloost en kijkt me dankbaar aan. Maar ik kan aan haar zien dat ik haar niet overtuigd heb. We zitten een tijdje zo, tot we opeens een deur dicht horen knallen. "Dat is mijn pleegmoeder." Zegt ze. Een kleine "oh" verlaat m'n mond.

Vanuit Jessie

Ik hoop niet dat Rein het raar vindt dat ik in een pleeggezin woon. Hij reageerde net een beetje kortaf. "Nou, ehh... Wil je misschien wat drinken?" Vraag ik om de stilte te verbreken. "Ja, lekker." Antwoord hij. We lopen samen naar beneden. Rein geeft mijn pleegmoeder een hand en ze stellen zich aan elkaar voor.
Daarna pakken we drinken en gaan weer naar boven. "Hoelang woon je eigenlijk al in dit pleeggezin?" Vraagt Rein als we boven zijn. "3 dagen." Antwoord ik. "Wat is er dan met eh.. met je vader? Of wil je dat liever niet vertellen?" Vraagt hij weer. "Oh jawel hoor. Ik heb hem nooit gekend. Hij woont in Amerika, daarom kon ik niet bij hem wonen." "Oh, wat rot voor je." "Ach, het valt wel mee... Als je niet weet hoe het is, mis je ook niks." Er valt weer eens een stilte. Ik word rood en friemel een beetje aan mijn vestje. Dan krijgen we opeens oogcontact. Rein's hoofd komt steeds dichterbij, en voor ik het weet raken zijn lippen de mijne...