1.2

Maryaku POV

Het schoolplein is al leeg. Fijn, weer een briefje. Ach, nu ik toch te laat ben kan ik net zo goed niet gaan. Op mijn gemak loop ik naar een van de bankjes, plof neer en steek een sigaret op. Eindelijk, daar had ik vanochtend geen tijd meer voor. Mijn moeder liep hem weer te stressen. Dat zal ik uitleggen; mijn moeder is een emotioneel wrak, psychisch gestoord en als ze niet de enige was die ik nog heb op deze aardkloot zou ik hem al gepeerd zijn. Maar goed, op het moment dat ik denk dat ik even rust heb komt Shylah aanlopen. Onwillekeurig rol ik met mijn ogen. Als je iets niet in je buurt wilt hebben om kwart over 8 's Ochtends is zij het wel. Een springerig, hyperactief kind dat nooit maar dan ook nooit haar bek houdt. 'Maryaku, MARYAKU', kirt ze. Ik probeer het nog even te negeren maar helaas. Ze heeft haar doel voor ogen en helaas ben ik dat. 'Shylah, ook goedemorgen'. Het sarcasme druipt van mijn stem. 'HEB JE HET AL GEHOORD?'. 'Ik ben net op school, dus wat denk je? Maar vertel het maar voordat je uit elkaar klapt'. Ze kijkt me even peilend aan, goed kijkend of dat sarcastisch was. Kennelijk denkt zij van niet want ze gaat onverstoorbaar door. 'er komt een nieuwe jongen op school'. 'Dus?'. 'JUSTIN BIEBER! WHAAAAAAAAAAAAAAAA'. Ik neem nog een laatste hijs en stamp mijn peuk uit. Ook dat nog, een klein ventje met een meidenstem die denkt dat hij kan zingen op onze school. Het kan niet op vandaag. 'Vind je dat niet SUPER?', krijst ze. Ik kijk haar aan met een blik die druipt van het synisme. 'ik vind het ongeveer net zo super als een baby born reclame'. Met deze woorden loop ik de school in. Ik ga toch maar voor dat te laat briefje, erger dan Shylah kan niet. En die Justin Bieber? Die hoeft bij mij niet aan te komen.