Road O43

Maar dat is nog niet zo simpel als dat ik denk. Ontzet blijf ik de dingen die de afgelopen weken gebeurd zijn, nogmaals herhalen in het bijzijn van mijn warrige hoofd, die in enige staat is om het bij te houden. Ik kan het me haast niet voorstellen, nog steeds niet, na al die maanden van wanhoop en verdriet.
Alsof er nooit een einde aan kwam, of dat er ooit een einde aan zat te komen. En dan blijf je het voelen. Ik blijf het voelen, in de hoop dat het er niet voor eeuwig op die plek zich vestigt. De gevoelloosheid in mijn aderen is de enige reden dat ik tot stand kom, in het midden van een stukje grasland. Heel langzaam beweegt de wind in de richting van een boerderij, die nog een aantal meter ervandaan te zien is. Ik proef bijna de lucht van vers gemaakte taarten, die de lucht wel heel erg doet opfrissen. Bij dit punt blijf ik een tijdje staan. Het zal niet lang meer duren voordat ik weer verder kan met de reis, hoop ik. Ik moet langs dit veld heen zien te komen, zonder dat iemand mij zou zien. Kleine druppeltjes vormen zich op mijn armen. Ook dat nog. Het kan al niet beter..
Nutteloos, alles is voor niets geweest. Ik had gedacht hier een nachtje te kunnen verblijven, maar niet dus.Toch neem ik een goed besluit. Ik wil het proberen.
Het is maar voor één nachtje, en één nachtje is zo voorbij. Tenminste, als het net zo snel zal gaan als alle andere nachten, dan is de kans groot dat het dit keer ook zo is. Gelukkig heb ik aan alles gedacht. Alle benodigde spullen heb ik mee kunnen nemen, en die propte ik in een grote tas. Ik haal de tas van mijn rug af, wanneer deze net iets te zwaar wordt voor mijn rug. Ik haal de benodigde dingen eruit, zoals slaapzak, tentje, matras en haken. Zo, nu kan ik eindelijk beginnen.
Enkele seconden minuten later, plof ik hijgend neer op één van de kussentjes in het éénpersoons tentje die ik in het gras heb neergezet. Meteen prikkelen de zenuwen, en dat betekent dat ik wel een tijdje rust heb verdiend. Ik kijk naar het eindresultaat, als ik opsta en een einde naar achter loop. Het ziet er comfortabeler uit dat ik gedacht had. De kussentjes maken het helemaal af. Je kan het haast niet onderscheiden van de rest. Praktisch genoeg is alles gelukt.
Na nogmaals op één van de kussens neerploffend, rits ik het tentje dicht. Rust in de tent, noemen we dat. Ik houd het goed in de gaten als ik indringers hoor.
Ik heb goede instincten, mijn gehoor is het beste getest daarop. Ik voel een stekende pijn in één van mijn armen, en ik weet dat er iets goed mis is.
"Shit, kan het nog erger?" zeg ik zacht, dat het alleen binnen de tent blijft. In paniek krabbel ik in de slaapzak, die in het midden van de tent ligt.
Door de pijn te onderdrukken, bijt ik zachtjes op mijn lip. Het bloed wat ervan overblijft, proef ik in mijn mond. Met een hand trek ik het deken van de slaapzak over me heen, in de hoop dat de kou niet zou overwaaien. Immers lig ik hier alleen, in een klein tentje, zonder enig gezelschap. Leuk gezelschap.
Ik heb ook verder geen keus. Dit is het enige wat ik me kan bedenken. Ik wil nog niet naar huis, want zouden mijn ouders wel niet denken?

De wereld duizelt om me heen. Ik merk dat de pijn er niet minder op wordt, maar dat het ook niet erger lijkt te worden. Dus geen slecht nieuws meer.
Dat scheelt een hele hoop, toch? Ik draai me op mijn zij. Eigenlijk is het nog niet zo'n slecht idee geweest om hier te blijven. Ik bedoel, het is niet het beste idee, dat weet ik. Maar toch voelt het als een bevrijding. Een bevrijding uit het ziekenhuis, dat ik weer van het leventje kan genieten. De grond om mij heen kleurt heel langzaam zwart, wanneer ik bijna in slaap probeer te vallen. Ik wil het nog niet laten gebeuren, maar mijn ogen zijn te vermoeiend om daar nog tegenin te gaan. Ik laat het maar gewoon gebeuren, en na een klein poosje vallen mijn ogen dicht, en verdiep ik me in een droomloze slaap.