11. The huge, old library

Abby POV.

Ik opende moeizaam mijn ogen en zag Freds vredig gezicht. Zijn ogen waren nog gesloten en zijn gezicht maar enkele centimeters van het mijne verwijderd. Zijn arm lag nog beschermend om me heen en onze benen waren nog steeds in elkaar geslagen. Ik streelde over zijn kaak en bracht mijn hand door zijn haar. Zijn ogen gingen open en hij begon te grijnzen. 'Goeiemorgen.' fluisterde ik. Hij mompelde iets terug en geeuwde toen. 'Kom, we moeten opstaan.' zei ik. 'Nee.' zeurde hij en bracht zijn arm sterker om me heen. 'We moeten nu echt gaan, want als je moeder ontdekt dat je bij mij sliep, wordt ze hysterisch.' zuchtte ik. 'Ik wil niet opstaan, ik lig hier goed.' kreunde hij. 'Je moet werken in je winkel. En ik ga ondertussen naar de bibliotheek in de Wegisweg. Dus. Opstaan. Nu.' zei ik lachend.

'OPSTAAN!' hoorde ik Hamilton roepen, voordat hij zelfs nog maar daarop antwoorden. Hij zuchtte en ik begon te lachen. Ik probeerde uit bed te gaan, maar werd tegengehouden door Fred die me aan mijn arm terug het bed introk. 'Fred!' zuchtte ik. 'Laat me los.' 'JIJ OOK, FRED! IK WIL JULLIE HIER BEIDE ZIEN BINNEN 10 SECONDEN!' riep Hamilton dan. Ik draaide verbaasd met mijn ogen. Hoe kwam het dat hamilton dan ook alles wist? Alsof ik niets voor hem verborgen kon houden. 'Kom mee,' zuchtte ik en trok hem mee. Ik opende de deur en zag Hamilton met een grote grijns die zijn hele gezicht bijna bedekte. 'Grijns niet zo.' snauwde ik naar hem en liep naar de badkamer. Ik wou de deur dichtdoen en merkte dat Fred ook wou binnengaan. 'Wow, wat ben jij van plan?' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. 'Een douche nemen.' zei hij nonchalant. 'Wel, dan moet je maar wachten tot ik klaar ben.' zei ik. Ik probeerde de deur dicht te doen, maar Fred stak er zijn voet tussen. 'Oh, kom op. Laten we water besparen en er samen één nemen.' zei hij grijnzend. 'Wat dacht je van nee?' antwoorde ik en sloeg de deur dicht. Ik nam een snelle douche, omkleedde me en deed alles wat ik op een normale ochtend deed. Ik kwam uit de badkamer en zag tegen mijn verwachting geen Fred staan. Ik hoorde geroep en wist meteen water gebeurd was: zijn moeder was hem een fikse uitbrander aan het geven.

Ik volgde het lawaai en kwam uit in de keuken waar iedereen lachend keek mevrouw Wemel die riep tegen Fred die zuchtte. 'Hoe haal je het in je hoofd om bij haar in bed te kruipen?!' schreeuwde ze. 'Oh, kalm, ma. Er is niets gebeurt... jammer genoeg.' zei hij en zuchtte bij dat laatste. 'Jammer genoeg? Dus je was het wel degelijk van plan!' riep ze vol ontzag. Toen merkte ze mij op en ik dacht dat ze ook tegen mij zou uitvliegen. Maar dat deed ze helemaal niet. Ze liep naar me toe met een blik vol medelijden, alsof ze het erg vond voor mij. 'Oh, liefje, het spijt me zo. Ik hoop dat Fred je niet al te veel heeft lastig gevallen.' verontschuldigde ze. 'Wel...' begon ik plagend terwijl Fred me met grote ogen aankeek. 'Zie je nou wel! Dat meisje probeert gewoon rustig te slapen en jij verstoort haar gewoon door bij haar te gaan liggen!' riep ze nu weer naar haar zoon. Iedereen schoot in de lach, inclusief ikzelf. 'Mevrouw Wemel, ik maakte maar een grapje. Hij heeft me niet lastig gevallen. Alleen een beetje laten schrikken.' vertelde ik. 'Nou, wel, ik wil het niet meer zien gebeuren!' maakte ze haar conclusie. 'Wij gaan vertekken.' zei George dan toen hij uitgelachen was. 'Ik ga mee naar de Wegisweg!' riep ik.

'Oh nee, dat ga je niet.' zei Hamilton tegensprekend. 'Alsjeblieft, ik wil gewoon even naar buiten! Ik word hier gek!' riep ik uit. 'Ik ga mee met je.' antwoorde hij dan. 'Nee, ik wil gewoon eens alleen zijn!' zuchtte ik. 'Wij kunnen wel op haar letten.' zei Fred en hij knipoogde naar mij. Hamilton dacht erover na en knikte dan toch. 'Oké, ga maar.' zuchtte hij. Ik had gedacht dat Hamilton alles zou zeggen, behalve ja. Maar toch zei hij het. Hij gaf toestemming. 'Oké, dan gaan we.' zei George. 'Hier, kom mee.' wenkte Fred me en hij nam zijn toverstok. Hij ging verschijnselen, met mij, aangezien ik niet wist hoe het moest. Hij draaide met zijn stok en we werden van de grond getild. Misschien was het omdat ik bij Fred was, of omdat ik het ondertussen nu al gewoon was, maar ik voelde me niet zo misselijk als alle andere keren. We kwamen terug op de grond terecht en stonden in de winkel van Fred en George. 'Nou, ik ga dan maar eens.' zei ik en wou de winkel uitlopen. 'Ik kom eraan als onze uren erop zitten!' riep Fred me nog na. Ik liep door de Wegisweg tot ik aan een klein, dun winkeltje stond dat tussen twee andere gepropt zat. Er stond met sierlijke, oude letters 'Bibliotheek' op de voorkant. Ik betwijfelde of ik hier wel een antwoord zou vinden op mijn vragen, maar liep toch naar binnen. Ik kwam in een klein kamertje waar een bureau stond met een klein, oud vrouwtje voor. Ze leek me niet eens te merken, want ze was zo verdiepd in haar dik boek. 'Ehm, mevrouw?' vroeg ik beleefd. Ze keek op en keek me aan door haar halfrond brilletje. 'Ja? Als het weer is om grappen te maken over mijn lengte of leeftijd, vertrek dan maar meteen.' zei ze. Ik kon me niet inbeelden dat sommigen daarover konden lachen, want de vrouw zag er heel vriendelijk en lief uit.

'Eigenlijk, zou ik graag naar de bibliotheek gaan, alstublieft.' vertelde ik. De vrouws gezicht klaarde op en ze kreeg een vriendelijke glimlach op haar gezicht. 'Oh, maar natuurlijk. Kom maar, kindje.' zei ze en ze wenkte me. Ik kwam naar haar bureau en ze wees naar de enige andere deur in de kamer. Ze haalde een hele bos sleutels uit haar lade en begon te zoeken naar de juiste. 'Het is lang geleden dat ik hier nog iemand gezien heb, wat eigenlijk een echte schande is. Zo een prachtige bibliotheek, maar de jeugd van tegenwoordig heeft er allemaal geen interesse voor.' zuchtte ze terwijl ze naar de sleutel bleef zoeken. Toen ze eindelijk de juiste had, opende ze de deur. Mijn mond viel open van verbazing. Ik had een klein kamertje met enkele boekenrekken verwacht, maar zag een gigantische kamer met honderden boekenrekken en dan nog een tweede verdieping met evenveel boekenrekken. Er waren hier waarschijnlijk miljoenen boeken in deze ruimte en als ik hier geen antwoorden vond, dan wist ik het ook niet meer. 'Dit is... fantastisch.' liet ik uit.