2. Go to the aquarium

'Oliver, ik apprecieer je uitstapjes enorm, echt waar, maar is het echt nodig om me steeds midden in de nacht op te bellen?' vroeg Percy, hij geeuwde en wreef in zijn ogen, om de laatste slaap eruit te krijgen.
      'Perce, het was half acht!' verdedigde Oliver zich.
      'Op een zaterdag!' klaagde Percy.
      Hij had Olivers aandacht alweer verloren. Deze keek heel erg geïnteresseerd naar één klein puntje op zijn gezicht, maar de woorden waren verloren. 'Je hebt niet zoveel sproeten aan deze kant van je gezicht,' merkte Oliver op.
      Percy besloot wijselijk deze opmerking te negeren. 'Waar gaan we heen?' Hij verwachtte niet echt een antwoord.
      'Spoilers,' glimlachte de quidditchspeler.

'Een bus? We gaan iets doen met de bus?'
      'Kijk toch niet zo verbaasd, dit is London, stad van de cliché rode dubbeldeksbus. Bij een suffe excursie, hoort een suf transportmiddel,' glimlachte Oliver, duidelijk tevreden met zijn redenering. Hij glimlachte wanneer ze andere bussen passeerden. Percy keek zijn beste vriend gemoedelijk aan, zijn vreemde gedrag was ergens ook best wel schattig.
      De bus reed vlotjes door de stad, de Thames over. Percy probeerde er achter te komen waar ze heen gingen, maar hoe langer ze op de bus zaten, hoe minder theorieën hij nog over had.

'Het aquarium?'
      'Het aquarium,' klonk het bevestigend.
      'Waar ben jij in Merlins name mee bezig?' vroeg de roodharige jongen zich af.
      Hij kreeg slechts een mysterieuze glimlach als antwoord. Het mysterie van Oliver wood, een mysterie dat hij nooit zou begrijpen, hoewel hij altijd zou blijven proberen. Dat idee beviel Percy wel, het bracht een beetje actie in zijn leven.
      Ze liepen zij aan zij het gigantische gebouw binnen. Overal stonden grote aquaria met maar enkele soorten kleine visjes in, maar Oliver trok Percy er een beetje ongeinteresseerd doorheen. Net zoals bij zijn vorige willekeurige actie, had de Schot dit blijkbaar ook al helemaal uitgedacht. Het verbaasde Percy dat zo'n warhoofd het voor elkaar kreeg om twee dagen op rij een degelijke planning op te maken.
      Al snel werd duidelijk waar Oliver hem naartoe geleid had: het gigantische, helderblauwe aquarium dat een volledige muur, doorheen tweeverdiepingen, in beslag nam. Hier zwommen werkelijk alle soorten vissen: alle maten en iedere kleur die je je maar kon voorstellen.
      'Geweldig,' fluisterde Percy.
      'Zeg me nu alsjeblieft niet dat je het over de vissen had?' smeekte Oliver.
      'Vissen zijn ongelofelijk boeiend, Oliver,' verklaarde Percy doodserieus. Oliver keek zo zuur dat Percy die gezichtsuitdrukking nooit meer zou kunnen vergeten. Hij zou ze toevoegen aan de lijst met geniale Oliver-gezichtsuitdrukkingen die hij veilig in zijn hoofd bewaarde, maar goed dat hij een fotografisch geheugen had.
      Op exact hetzelfde momenten schoten beide jongens in de lach, nadat Oliver beseft had dat Percy een grapje gemaakt had.
      'Jij bent geweldig,' gaf Percy na een lange pauze toe, hij wist hoe graag Oliver dat wou horen, daarom had hij ermee gewacht.
      'Ik ben blij dat je dat eindelijk beseft en toegeeft.'
      'Honger is de beste saus, Oliver,' glimlachte Percy.
      'Behalve op vis, daar heb ik toch liever een hollandaisesausje bij,' grapte Oliver.
      Percy kon zijn beste vriend wel een klap op zijn achterhoofd geven voor die vreselijk flauwe opmerking, maar besloot van het moment te genieten en gaf hem in de plaats daarvan een schouderklopje.
      Zo stonden ze nog lang naar het fel verlichte aquarium te kijken. Alleen hun schaduwen staken af tegen het perfecte oceaanblauw, Percy's hand onbeweeglijk op Olivers schouder.