Foto bij I hear you

We are shaped by our thoughts; we become what we think. When the mind is pure, joy follows like a shadow that never leaves.

Buddha

Voorzichtig alsof het breekbaar was opende ik het briefje, dat kaarsrecht gevouwen was. De tekst op het papier was kort maar zeer krachtig.
Ik rilde en krom ineen van de kippenvel die ik er van kreeg. Ik probeerde te zien wie dat briefje zou hebben kunnen gestuurd, niemand liet blijken dat ze zonet een vliegtuigje op me tafel hebben laten vliegen. Voorzichtig alsof de tekst een vloek was las ik het nog een keer.
De tekst luide Waar heb je die moedervlek vandaan?.
Beelden van deze morgen flitste door me hoofd, wie heeft zonder dat ik het weet me moedervlek gezien, en hoe weet die iemand dat het een moedervlek in plaats van te denken dat het een tattoo is?. James flitste door me hoofd, zal hij het hebben gezien?
Ik bestudeerde zijn rug, zijn bruine haar stak af tegen de blonde kapsel in de klas, hij draaide zich om alsof hij wist dat ik hem begluurde. Hij keek me zo intens aan dat ik een zachte trilling tegen me trommelvlies voelde. Ik schrok er van en wende me weer op me werk. De trilling was gelijk weg en het voelde alsof ik de verbinding verbrak.
Nu ik erover nadenk zijn mond bewoog net niet, ik kan hem nooit gehoord hebben en hij nooit gepraat.
De leraar schraapte zijn keel "James Parker, ik weet dat het meisje nieuw en leuk is, maar de les is toch echt wel belangrijker". Ik keek op en zag dat James me nog steeds aankeek, deze keer voelde ik de trilling weer en werd het een fluistering die ik verstond "wacht op me" Ik was verbaast, praatte hij nou tegen me?
Ik hoefde niet lang erover te denken, James liep het lokaal uit. Vlak daarna, alsof hij het precies gepland had ging de bel. Ik raakte behoorlijk geïrriteerd, James was eerder weg dan ik en ik moest op hem wachten. Dat slaat nergens op.
De leraar mopperde weer, James zou na de les blijven, maar hij is er van door.
Ik liep uit de les en mijn lichaam vulde zich met een leeg en moe gevoel. Ik slofte van de trap naar de aula.
Ik pakte me flesje water en een aspirine en nam die in. Ik wou gillen, maar er kwam niks uit. Het voelde alsof iemand me besprong.
Het was James.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen