Chapter 47

“We zijn er bijna. Nog even volhouden.” Zijn adem prikte in mijn nek waardoor ik kippenvel kreeg. “Nog een paar kleine stapjes.” Danny leidde me precies de goede kant op en gaf me aanwijzingen zodat ik wist waar hij me heen ging sturen, wat ik erg fijn vond. “Stukje naar links.” Opnieuw duwde hij heel lichtjes tegen mijn schouder aan zodat ik wat naar links ging. Op een gegeven moment voelde ik geen warmte meer van de druk van Danny’s handen op mijn schouders. “Danny?” Nog steeds stond ik hier, waar wist ik niet eens en ik had een blinddoek om. Wat wou hij nu van me? Liet hij me zomaar in de steek zodat ik ging verdwalen, zodat hij vanuit de struiken me hard kon uitlachen? Een vies gevoel van angst kwam naar boven en meteen begon ik mijn vuisten te ballen. “sstt, blijf maar even zo staan. Ik moet nog heel even iets klaar zetten. Tel tot 10 ik ben weer bij je.” Ik hoorde het gras kraken, het geluid werd steeds zachter en ik nam aan dat, dat Danny was die van me af liep. Ik deed wat Danny zei, ik begon in mijn hoofd langzaam tot 10 te tellen. 1.. 2.. 3.. 4.. 5.. 6.. 7.. 8.. 9.. 10… Nog steeds had Danny niks van zich laten horen en ik besloot nog een keer op nieuw te tellen, misschien had ik wel te snel geteld. Ik herinnerde me nog van vroeger dat ik altijd ruzie had met mijn neefjes, als we verstoppertje gingen spelen. Hun wouden nooit de zoeker zijn dus moest ik het doen alleen hun klaagde altijd dat ik te snel telde. Ik haalde diep adem en begon opnieuw te tellen. 1.. 2.. 3.. 4.. 5.. 6.. 7.. 8.. 9.. 10. Nog steeds geen gehoor van Danny. Zou hij me hier echt alleen laten? De gedachte van toen straks kwam weer opzetten wat me voor de 2de keer vandaag rillingen bezorgde. Ik schudde mijn hoofd om de gedachte eruit te krijgen, Danny wist zo niet. Dat wist ik voor 100% zeker. Of had ik weer te snel geteld?
Mijn vraag werd beantwoord door het krakende gras wat steeds duidelijker hoorbaar werd. “Danny!” Riep ik blij, het moest Danny wel zijn. Verder kwam hier niemand. “Ja, lieverd ik ben het. Sorry dat het eventjes duurde maar je was best vroeg dus ik kon het niet helemaal afmaken.” Een nieuwsgierig gevoel beangstigde me. Wat was hij van plan dat hij zo veel moeite deed? “Maar ik zal nu je blinddoek eraf halen, het is vanaf hier de bosjes om, gewoon bij het meer en dan zul je het zelf wel zien.”Zei hij alsof hij mijn gedachten kon lezen. Opeens voelde ik wat warms op mijn handen waar ik van schrok en achteruit deinsde. “Sorry dat ik je liet schrikken. Ik ben het maar.” Hij legde zijn handen plat op mijn wangen, zijn warmte straalde in mijn wangen. Ik voelde dat nu mijn wangen rood waren geworden, ik bloosde. Ik haatte het zo als ik bloosde! Zijn handen gingen langzaam en voorzichtig omhoog. “Ik maak hem nu los.” Ik voelde dat hij wat friemelde achteraan mijn hoofd waar de knoop zat, het duurde niet lang voordat ik zicht had. We zaten precies op de plek van gisteren waar Danny me toen meenam, toen ik verdwaald was. “Wauw. Het blijft geweldig hier.” Zei ik lachend. Danny grinnikte. “Daar geef ik je gelijk in, dat is ook de reden waarom ik hier altijd te vinden ben. “ De zon scheen flink. Meteen draaide ik mijn hoofd weg van de felle zon die in mijn ogen scheen. “Kom, dan breng ik je erheen. “