035

Na het prachtig zicht in de tuinen van Asgard, gaan we terug naar binnen. Ik voel dat ik moe ben geworden en kan een geeuw niet meer onderdrukken. Loki kijkt me even aan, waarna hij mij optilt in zijn armen en me naar mijn slaapkamer brengt. Voorzichtig legt hij me in bed, waarna hij de lakens over me heen legt.
'Rust maar een beetje.' zegt hij zacht en drukt een kusje op mijn lippen. Nog voor ik het goed besef, val ik in slaap.

De volgende morgen word ik alleen wakker in mijn bed. Geen spoor van Loki is te bekennen, alsof hij vannacht hier niet gebleven is. Ik sta op, kleed me om en ga vervolgens in de badkamer mijn haar fatsoeneren. Mijn handschoenen zijn nog steeds aanwezig, wat duidelijk laat blijken dat ik nog steeds controle over mijn krachten moet vinden. Ik stap mijn kamer uit, om naar buiten te stappen. Ik sla het ontbijt en mijn ochtendtraining over, zodat ik wat kan oefenen met mijn krachten. Mijn handen strek ik recht voor mij, terwijl ik naar het rustige water staar. Ik probeer al mijn concentratie er op te zetten, zodat het langzaam in beweging zou komen maar er gebeurd helemaal... Niets. Na een half uur geef ik op en laat me op de grond zakken, ik ben gewoon maar een beginneling. Iemand die niets kan en nog niets weet, laat staan iets van mijn krachten kan gebruiken.

De middag is al aangebroken, maar stilletjes heb ik me in de bibliotheek in een hoek verborgen. Alleen zijn lijkt me op dit ogenblik het beste en het geeft me de tijd om even in het boek te lezen die mijn naam draagt. Ik weet al een beetje over mijn familie, maar wat ben ik nu met een beetje geschiedenis? Het ene bladzijde na de andere is enkel gevuld met namen, datums en leeftijden waar ik niet veel aan heb. Uiteindelijk verlies ik mijn geduld en zet ik het boek terug, om vervolgens door een ander boek te bladeren waar ook mijn achternaam op staat. Maar helaas bevat deze boek ook niet veel interessants, buiten het feit dat deze over mijn grootmoeder blijkt te gaan. Ik besluit deze verder te lezen, aangezien er ook dingen in staan over mijn vader.

Mijn lieve zoon is verandert. Net zoals zijn vader, lijkt hij bezet te zijn door een of andere hogere macht. Hij vertelt me de hele tijd dat hij het duister moet bevrijden, dat de zon moet uitdoven en de werelden moeten vergaan. Mijn zus heeft gezegd dat het wel over zou gaan na een paar weken, maar het duurt nu al maanden. Wat eerst begon met onschuldige woorden, is nu al uitgebreid naar het doden van kleine dieren en offeren aan de zogenaamde duistere koning. Was mijn man maar niet gek geworden, dan zou hij niet moeten gaan vluchten voor de goden van Asgard en had mijn zoon wel anders geweest.


De regel lijkt onafgewerkt, alsof ze geen tijd meer had om verder te schrijven. Verder is het boek leeg en zuchtend leg ik die ook weer terug op zijn plaats. Het zou beter zijn als ik terug ga naar huis, om alles te leren.
'Daar ben je.' hoor ik iemand zacht fluisteren. Er knielt iemand voor me neer en glimlacht nar me.